Marco Martos, Peru

Marco Martos, Peru

The Poems

Abraxas

Abraxas escapes with time and hurts with the spear of love
while he flees.
Returns with the flowers, returns with the heat, with the dense trees,
he returns with the cold.
Returns with the snow, creates the illusion of his permanence,
he escapes and hurts.
Abraxas is the power, the endurance, he is the change.
He loves and hurts you.
He is the love, he is the water, he is the wind, the whisper
that fades away.

(translated by Eleni Kazoglou)

*

Αβραξάς

Ο Αβραξάς δραπετεύει με τον χρόνο και πληγώνει με την λόγχη της αγάπης
ενώ τρέπεται σε φυγή.
Επιστρέφει με τα λουλούδια, με τις ζέστες επιστρέφει, με τα πυκνά δέντρα,
επιστρέφει με τα κρύα.
Με το χιόνι επιστρέφει, δημιουργεί την πλάνη της μονιμότητάς του,
διαφεύγει και πληγώνει.
Ο Αβραξάς είναι η δύναμη, η διάρκεια, είναι η αλλαγή.
Σε αγαπάει και σε πληγώνει.
Είναι η αγάπη, είναι το νερό, είναι ο άνεμος, ο ψίθυρος
που χάνεται.

(Μετάφραση: Ιωάννης Κανάκης/Ioannis Kanakis)

*

Abraxas

Abraxas huye con el tiempo y hiere con la lanza del amor
mientras escapa.
Vuelve con las flores, con los calores vuelve, con los árboles frondosos,
vuelve con los fríos.
Con la nieve vuelva, crea la ilusión de su permanencia,
huye y hiere.
Abraxas es la fuerza, la duración, es el cambio.
Te quiere y te hiere.
Es el amor, es el agua, es el viento, el susurro
que desaparece.

* * *

Hafiz compares love with the Milky Way

Quickly take off your beautiful clothes,
take off your adorned brassiere,
your yellow rings,
just stay in your lacy dress.
I want to touch you with my eyes
to untie the knot of your calmness,
to carefully penetrate your own soul,
to deliberately satisfy your whims.
I want to be Nobody and all men at once,
to gallop on top of you among the stars,
and to happily unite without quarrels,
the thing that you would like to be impressed,
to be with you in faraway places
Milky Way, white waves.

(translated by Eleni Kazoglou)

*

Ο Χαβέζ συγκρίνει την αγάπη με την Vía Láctea

Βγάλε γρήγορα τα όμορφα ρούχα σου,
βγάλε τους στολισμένους σου στηθόδεσμους,
τα κίτρινα δαχτυλίδια σου,
μείνε με το φουστάνι σου από δαντέλα.
Θέλω να σε αγγίξω αργά με τα μάτια μου
να λύσω τον κόμπο της αταραξίας σου,
να εισχωρήσω προσεκτικά στην ίδια την ψυχή σου,
να ικανοποιήσω, συνετά, τα καπρίτσια σου.
Θέλω να είμαι ο Κανένας και όλοι οι άντρες,
να καλπάσω πάνω σου ανάμεσα στ’ αστέρια
και να ενωθούμε ευτυχισμένοι χωρίς φιλονικίες,
αυτό που θα ήθελες εσύ για να εντυπωσιασθείς,
να είμαι μαζί σου σε μακρινά μέρη
Vía Láctea, λευκά κύματα.

(Μετάφραση: Ιωάννης Κανάκης/Ioannis Kanakis)

*

Hafiz compara el amor con la Vía Láctea

Quítate pronto tus hermosos trajes,
quítate los adornados sostenes,
las amarillas sortijas que tienes,
quédate con tu bombasí de encajes.
Quiero palparte con mis lentos ojos
o desatar el nudo de tu calma,
ingresar cuidadoso en tu propia alma,
satisfacer, prudente, tus antojos.
Deseo ser Nadie y todos los hombres,
galopar sobre ti por las estrellas
y soldarnos felices sin querellas,
lo que tú quieras para que te asombres,
siendo contigo en lejanos parajes
Vía Láctea, blancos oleajes.

The Poet