Chloe Koutsoumpeli, Greece

Chloe Koutsoumpeli, Greece

The Poems

THE ONLY LAND

Ι wanted to write you a letter, but I didn’t know the hieroglyphics.
I wanted to touch you, but sometimes you were a century late, sometimes I came a millennium earlier.
When you left on the cave the imprint of your palm, my hand abruptly shrank.
When you painted buffalos, I was afraid of the bulls.
When Thira sank, I participated in the Minoan ritual of Spring,
When Rome was on fire, I lived in Pompeii.
When Agavi devoured you, I was entertaining Dionysos.
When you fought in the front line, I was in a concentration camp,
When they bombed your country, I was a tourist in the Alpes,
When you entered a train in Zurich, I was flying to Amsterdam.
All through time, in vain we struggled. Never were we at the same place at once.
But do people actually ever meet?
Besides how else could Poetry justify its existence?
Since it is the only land where souls can really meet.

*

Η ΜΟΝΗ ΓΗ

Ήθελα κάποτε να σου γράψω ένα γράμμα, δεν γνώριζα όμως τα ιερογλυφικά.
Ήθελα κάποτε να συναντηθούμε, μα άλλοτε αργούσες εσύ έναν αιώνα, άλλοτε εγώ ερχόμουν μία χιλιετία πιο νωρίς.
Όταν εσύ άφηνες στο σπήλαιο αποτύπωμα παλάμης, το δικό μου χέρι μίκραινε απότομα.
Όταν εσύ ζωγράφιζες τον βίσονα, εγώ φοβόμουνα τους ταύρους.
Όταν καταποντιζόταν η Θήρα, εγώ συμμετείχα στην πομπή
της Άνοιξης.
Όταν καιγόταν η Ρώμη, εγώ κατοικούσα στην Πομπηία.
Όταν σε κατασπάραζε η Αγαύη, εγώ γλεντούσα με τον Διόνυσο.
Όταν πολεμούσες στα χαρακώματα, εγώ ήμουν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Όταν βομβάρδιζαν τη χώρα σου, εγώ πήγαινα εκδρομή
στις Άλπεις.
Όταν εσύ έμπαινες σε κάποιο τρένο στη Ζυρίχη, εγώ πετούσα για το Άμστερνταμ.
Σε όλες τις εποχές δεν βρέθηκε ποτέ χώρος για μας.
Μα ποιοι άνθρωποι άραγε ποτέ τους συναντιούνται;
Άλλωστε κάπως πρέπει να δικαιολογεί την ύπαρξή της και
η ποίηση.
Η μόνη γη που οι ψυχές συμπίπτουν.

* * *

THE DOLL HOUSE

It is all our authors’ fault.
My sister Eve fell in love with obscure mirrors
but at the end it was Flaubert
who destroyed her.
“Je suis Madame De Bovary”
he claimed
and stole her identity.
Then, the long bearded patriarch,
good old Tolstoi who thought himself God
after wrapping up Anna with furs of dead weasels
he sent her to be crashed on the rails of a train
out of unreasonable quilt.
As for my Ibsen, he insisted on calling me Nora
Although I repeatedly told him that my name is Eleonore
he made me darn his socks
and he forces me to leave in the cold with my suitcase every night
without even considering my rheumatics and my asthmatic cough.
Eventually all three have locked us up in their plays
like puppets in a dollhouse.
Only Antigone broke away
She preferred her dark cave
than surrendering to Euripides
who played the part of Kreon in the Ancient play.

*

ΤΟ ΚΟΥΚΛΟΣΠΙΤΟ

Για όλα φταιν οι άντρες συγγραφείς μας.
Η αδελφή μου η Εύα
ερωτευόταν θολούς καθρέφτες
όμως τελικά ο Φλoμπέρ
ήταν αυτός που τη συνέτριψε.
«Εγώ είμαι η Μαντάμ Μποβαρύ»
δήλωσε κλέβοντας της την ταυτότητα.
Ύστερα ο πατριάρχης με τη μακριά γενειάδα,
ο γέρο Τολστόι που το ‘παιζε θεός
αφού πρώτα τύλιξε την Άννα
σε γούνες από νεκρά κουνάβια
την έστειλε να συνθλιβεί
από αναίτιες ενοχές
στις ράγες ενός τρένου.
Όσο για τον δικό μου Ίψεν
επέμενε να με φωνάζει Νόρα
ενώ χίλιες φορές του τόνιζα
με λεν Ελεονόρα,
μ’ έβαζε να του μαντάρω κάλτσες
και μ’ αναγκάζει
να φεύγω με μία βαλίτσα στο κρύο κάθε βράδυ
χωρίς καθόλου να σκεφτεί
τα ρευματικά και τον ασθματικό μου βήχα.
Τελικά κι οι τρεις τους
μας φυλάκισαν στα έργα τους
μαριονέτες σε κουκλόσπιτο.
Μόνο η Αντιγόνη αυτονομήθηκε,
προτίμησε τη σκοτεινή σπηλιά
απ΄το να υποταχθεί στον Ευριπίδη
που στην τραγωδία υποδυότανε τον Κρέοντα