Christina Panagiota Grammatikopoulou, Greece

Christina Panagiota Grammatikopoulou, Greece

The Poems

Iron Lady

“Disciplining yourself to do what you know is right and important, although difficult, is the highroad to pride, self-esteem and personal satisfaction.”

~ Margaret Thatcher

Once again: all of it.

It is good to do what you think.
Otherwise it swells. By obeying
I discipline myself. Maturity equals
disciplined rabies. Or rabid discipline.

“It’s a pure suicide mission.
And you survived”. The Iron
has imposed itself on the veins.
The price to pay is the achievement.

Dead ova on the legs.
Stripped naked.
The metal in my voice:
haze, smoke; after absolution —

“This is the music I play, when
I want to make night into day.”
When, self-taught, I eat
myself.

All of it: all of it; all of it; all of it.

Root out your passion:
confess your deepest
desire; write it down!
Touch. Do not touch!

On my chords you s(m)ooth
the Blues. The Maenad mentally
plunges her finger in the
(your) mouth — once, twice, three, four times.

Last time: all of it; once again.
Temperance is not
a sign of puritanism;
it’s a token of experience.
I have stopped spitting myself in the mirror.

All of it. All of it.

Translation into the English language: Athanasia Margoni.

 

*

 

Σ Ι Δ Η Ρ Α  Κ Υ Ρ Ι Α

“Disciplining yourself to do what you know is right and important, although difficult,
is the highroad to pride, self – esteem and personal satisfaction”.

~ Margaret Thatcher.

Πάλι: όλα.

Καλό είναι να κάνεις όσα σκέφτεσαι.
Αλλιώς διογκώνονται. Υπακούοντας
αυτοκυριαρχούμαι. Ωριμότητα ίσον
πειθαρχημένη λύσσα. Ή λυσσασμένη πειθαρχία.

«Καθαρή αποστολή αυτοκτονίας.
Κι επέζησες». Ο Σίδηρος
επιβλήθηκε στις φλέβες.
Τίμημα το επίτευγμα.

Νεκρά ωάρια στις γάμπες.
Γυμνωμένη.
Το μέταλλο της φωνής μου:
καταχνιά, κάπνα μετά την άφεση –

«Τέτοια μουσική βάζω, όταν θέλω να κάνω τη μέρα νύχτα».
Όταν, αυτοδίδακτος, τρώω τον
εαυτό μου.

Όλα: όλα όλα όλα.

Πάταξε το πάθος σου:
ομολόγησε την κρυφή σου
επιθυμία γραψ’ την!
Ακούμπησε. Μην αγγίξεις!

Σε δικές μου χορδές γη(ια)τ(ρ)εύεις
τα μπλΕΟυζ. Η Μαινάδα νοερά
(σού) βυθίζει το δάχτυλο στο
στόμα – μία, δύο, τρεις, τέσσερις.

Στερνή φορά: όλα πάλι.
Η εγκράτεια δεν είναι
δείγμα πουριτανισμού
αλλά ένδειξη εμπειρίας.
Έπαψα να με φτύνω στον καθρέφτη.

Όλα. Όλα.

* * *

The Phantom of My Opera

~ to my Picasso.

Some pretended for years they did not see;

indifferent to the heavier burdens
that they themselves —responsible—
amplified by lynching
sneering and humiliating.
Geometrically opposite on the walls,
the rusted locks,
that never again
open for anyone.

The almond tree blossoms in the (hallow) chill;

I did not give up.
I embraced my adopted dog.
The blue bird was warbling on the branch
in fellowship with the Friend’s shadow
who, forgotten by all, only he
kept me in leap years.
In my deepest darkness he believed in me:
him made entirely out of laughter.
Weapons of love (in) his hands.
Bullets of forgiveness. Light.
He annihilated the Sadness.

He gave me his voice. And put me on stage.

“For your perseverance. And your strength”.

Those who do not want responsibility, have opinions;

now terrified in front of inexorable
time
they are devoured by their own putrescence.
In the nets of their own intrigue
they are trapped.
In their swamp they gasp for air.
Broken clocks on top
of landmines.
Empty paths. Impassable.
They leave persecuted.

Good riddance.
You have no place among us.

“I am grateful to you. Thank you. For everything”.

Translation into the English language: Athanasia Margoni.

 

*

 

Τ Ο  Φ Α Ν Τ Α Σ Μ Α  Τ Η Σ  Δ Ι Κ Η Σ  Μ Ο Υ  Ο Π Ε Ρ Α Σ

~ στον δικό μου Πικάσο.

Κάποιοι χρόνια έκαμαν πως δεν έβλεπαν•

αδιάφοροι στα βάρη τα μεγάλα
που οι ίδιοι – υπεύθυνοι –
λιντσάροντας ενίσχυαν
εμπαίζοντας και ταπεινώνοντας.
Γεωμετρικά αντίθετοι στα τείχη,
στις κλειδαριές με τη σκουριά,
που ξανά πια για
κανέναν δεν ανοίγουν.

Στο αγιάζ(ε)ι(ν) ανθίζει η αμυγδαλιά•

δεν εγκατέλειψα.
Αγκάλιασα το υιοθετημένο μου σκυλί.
Το θαλασσί πουλάκι κελαηδούσε στο κλαδί
συντροφιά με του Φίλου τη σκιά
που λησμονημένη απ’ όλους μονάχος του
σε έτη δίσεκτα με κράταγε.
Στο βαθύ μου έρεβος με πίστεψε:
ολάκερος από γέλιο καμωμένος.
Όπλα αγάπης (σ)τα χεράκια του.
Σφαίρες συγχώρεσης. Φως.
Τις Λύπες εξαΰλωσε.

Μου χάρισε τη φωνή του. Και με ανέβασε στη σκηνή.

«Για την επιμονή σου. Και για τη δύναμή σου».

Όσοι δε θέλουν ευθύνη, έχουν άποψη•

τώρα έντρομοι μπροστά στον αμείλικτο
τον χρόνο
κατασπαράσσονται απ’ τη σαπίλα τους.
Στης πλεκτάνης τους τα δίχτυα
αυτοπαγιδεύτηκαν.
Στον βούρκο τους ασθμαίνουν.
Ρολόγια ξεχαρβαλωμένα σε
νάρκες πάνω.
Μονοπάτια νεκρωμένα. Αδιάβατα.
Αποχωρούν καταδιωγμένοι.

Στο καλό.
Δεν έχετε θέση ανάμεσά μας.

«Ευγνωμονώ σε. Ευχαριστώ. Για όλα».