Giannis Stoupas, Greece

Giannis Stoupas, Greece

The Poems

the dead

One day you leave for the store
forgetting your keys back home
but such is life, you take off
you shop and then return.
you knock. you hear a weeping from within, lament.
your ringing stays unheard.
you surrender.
you spend forty days by the front door
sleeping on the mat. you knock again.
no one opens the door for you, they are probably absorbed.
you go up and down the lift waiting for the time to pass.
the plastic bags still in your hands.
years pass. one day
you step out, again, on the sixth floor.
you knock again with your hands laden
and again nobody opens.
probably no one will ever open.
you know it but where else could you go?
you enter the lift and again you begin going up and down.
everything would have been different
if back then you had remembered to take the key with you.
where could you have placed it?
And as you continue going up and down you finally remember
that no one had ever given you a key.
you let the plastic bags fall from your hands.
you ‘re innocent.
you step out again on the sixth floor. you do not knock.
you just enter your house. you ‘re hungry.
The dinner table is set
the dead has left the living room
and everybody smilingly waits for you.
you take your plate and enter.
you dine all alone
mourning, for the wasted time, in silence.
you have always dined like a stranger.

(transl. Nickolas Stathakis)

*

ο νεκρός

Φεύγεις μια μέρα για το σούπερ μάρκετ
κι έχεις ξεχάσει σπίτι το κλειδί
μα τι να γίνει ξεκινάς
κάνεις τα ψώνια κι επιστρέφεις.
χτυπάς. ακούς κλάματα μέσα, θρήνο.
το ντριν σου δεν ακούγεται.
εγκαταλείπεις.
περνάς σαράντα μέρες στην εξώπορτα
κοιμάσαι στο πατάκι. ξαναχτυπάς.
όλοι απορροφημένοι μάλλον, δε σ’ ανοίγουν.
ανεβοκατεβαίνεις με το ασανσέρ για να περάσει η ώρα.
στα χέρια σου έχεις πάντα τις σακούλες.
περνάνε χρόνια. κάποτε
βγαίνεις ξανά στον έκτο.
χτυπάς ξανά με χέρια φορτωμένα.
δε σου ανοίγουν πάλι.
μάλλον ποτέ δε θα σ’ ανοίξουν.
το αισθάνεσαι μα πού να πας;
μπαίνεις στο ασανσέρ ξανά κι ανεβοκατεβαίνεις.
όλα θα ήταν διαφορετικά
αν τότε είχες θυμηθεί να πάρεις το κλειδί.
πού να το είχες παραχώσει αλήθεια;
ανεβοκατεβαίνοντας θυμάσαι τελικά
ότι ποτέ κανείς δε σου ‘δωσε κλειδί.
αφήνεις απ’ τα χέρια τις σακούλες.
είσαι αθώος.
βγαίνεις ξανά στον έκτο. δε χτυπάς.
μπαίνεις απλώς στο σπίτι σου. έχεις πεινάσει.
το βραδινό τραπέζι είναι στρωμένο
ο νεκρός έφυγε από το σαλόνι
κι όλοι σε περιμένουν γελαστοί.
παίρνεις το πιάτο και πηγαίνεις μέσα.
τρως ολομόναχος
θρηνώντας τον σπαταλημένο χρόνο σιωπηλά.
πάντα έτρωγες σαν ξένος.

* * *

je pense

I think therefore I am not,
Descartes noted in French
locked in his room for hours
detached from life for hours. Then
he wrapped up his paperwork and put the light out.
Gropingly approaching the window
he opened the shutter. Darkness again.
No longer able to see
he just hypothesized
that he was still alive
among the concentric semicircles
of the Amsterdam canals.
And after drifting, in the night,
their morning streams
he returned to his desk
lit the wick again
and from his notes abolished the word “not”.

(transl. Nickolas Stathakis)

*

je pense

Σκέφτομαι άρα δεν υπάρχω
σημείωσε στα γαλλικά ο Descartes
κλεισμένος ώρες στο δωμάτιό του
αποκομμένος ώρες από τη ζωή. μετά
έκλεισε τα χαρτιά του κι έσβησε το φως.
φτάνοντας στο παράθυρο ψηλαφητά
άνοιξε το παντζούρι. σκοτάδι πάλι.
χωρίς να βλέπει πλέον
απλώς υπέθεσε
ότι ακόμα ζούσε
ανάμεσα στα ομόκεντρα ημικύκλια
των καναλιών του Άμστερνταμ.
κι αφού περιπλανήθηκε νυχτιάτικα
στα πρωινά νερά τους
πήγε ξανά προς το γραφείο του
άναψε το φιτίλι
κι απ’ το χαρτί του έσβησε το δεν.