Henry Alexander Gómez, Colombia

Henry Alexander Gómez, Colombia

The Poems

GREAT-GRANDMA FELISA’S BONES

They appeared suddenly,
inside a black wooden box
and carrying the night’s broken air.

They walked along the years’ path
shoved into any which corner of the house.
Cousin Betty accidentally discovered them,
looking for some lost toy in the attic.

A fear of dogs the bones barking death.
A spell. Dark magic. Murder on the silent balcony.

It was grandma who remembered they were the forgotten bones
of Great-Grandma Felisa. They had arrived decades ago
and hoped to become an dandful of wind,
a naïve flower.

At the bottom of the box, grandpa’s strange letter
confirmed the news and demanded a space next to her tomb.

The rivers that the stone crosses after the rain
are unheard of.
Years of wandering under beds,
grinding among shadows, examining the earth,
the bones,
life,
like a tired planet,
scream their part of the world, now as we exhume
grandpa’s remains.

There they lie,
the two,
in a bottomless crypt,
in a celestial ossuary, examining the ligth.

The heart searches beyond the flesh.

(Translation by Caroline Witcomb and Alexa Jeffress)

*

ΤΑ ΚΟΚΚΑΛΑ ΤΗΣ ΠΡΟΓΙΑΓΙΑΣ ΦΕΛΙΣΑ

Εμφανίστηκαν ξαφνικά,
ήταν χωμένα σε ένα συρτάρι από μαύρο ξύλο
και κουβαλούσαν τον σπασμένο αγέρα της νύχτας.

Προχωρούσαν στον δρόμο των χρόνων
στριμωγμένα σε μια τυχαία γωνιά του σπιτιού.
Η ξαδέρφη η Μπέτυ τα ανακάλυψε κατά λάθος,
ψάχνοντας στην αποθήκη κάποιο χαμένο παιχνίδι.

Τρόμος σκύλων αυτά τα κόκκαλα που γαβγίζουν τον θάνατο.
Ξόρκια. Μαύρη μαγεία. Φόνος στο μπαλκόνι της σιωπής.

Ήταν η γιαγιά εκείνη που θυμήθηκε πως ήταν τα ξεχασμένα κόκκαλα της προγιαγιάς
Φελίσα. Είχαν φτάσει πριν από δεκαετίες
και προσπαθούσαν να γίνουν μια χούφτα ανέμου,
ένα νυσταγμένο λουλούδι.

Στο βάθος του κουτιού, το παράξενο γράμμα του παππού
διαβεβαίωνε το νέο και διεκδικούσε ένα μέρος δίπλα στον τάφο του.

Άγνωστα τα ποτάμια
που διασχίζει η πέτρα όταν η βροχή σβήνει.
Χρόνια να σφάλλουν κάτω από τα κρεβάτια,
τρίζοντας ανάμεσα στις σκιές, καθώς αφουγκράζονται τη γη,
τα κόκκαλα,
η ζωή,
σαν ένας κουρασμένος πλανήτης,
φωνάζουν το μερίδιό τους στον κόσμο, τώρα ακριβώς που ξεθάβουμε
τα λείψανα του παππού.

Εκεί αναπαύονται,
και οι δύο,
σε έναν θόλο δίχως πάτο,
σε ένα ουράνιο οστεοφυλάκιο, ερευνώντας το φως.

Η καρδιά αναζητείται πιο πέρα από τη σάρκα.

(Μετάφραση: Μαρία Καλουπτσή)
Traducción: María Kalouptsi

*

LOS HUESOS DE LA BISABUELA FELISA

Aparecieron de repente,
estaban metidos en un cajón de madera negra
y cargaban el aire roto de la noche.

Andaban por el camino de los años
apretados a cualquier rincón de la casa.
Prima Betty los descubrió por error,
buscando en el cuarto de trastes algún juguete perdido.

Susto de perros esos huesos ladrando la muerte.
Sortilegio. Oscura brujería. Asesinato en el balcón del silencio.

Fue abuela quién recordó que eran los huesos olvidados
de la bisabuela Felisa. Habían llegado décadas atrás
y buscaban ser un puñado de viento,
una flor soñolienta.

Al fondo de la caja, la extraña carta del abuelo
confirmaba la noticia y reclamaba un lugar junto a su tumba.

Insólitos los ríos
que cruza la piedra después que la lluvia se extingue.
Años de errar debajo de las camas,
rechinando entre sombras, auscultando la tierra,
los huesos,
la vida,
como un planeta cansado,
gritan su parte del mundo, justo ahora que exhumamos
los restos del abuelo.

Allí descansan,
los dos,
en una bóveda sin fondo,
en un osario celeste, examinando la luz.

El corazón se busca más allá de la carne.

* * *

JANIS JOPLIN

It’s pointless to travel among the scent of ash, to lay poppies to rest in the blind angel’s jaw.

Song of childhood: smoking skin’s opium and drinking the last drop of a blues from the
darkest bottle in a Louisiana bar. Lung muzzled while the gramophone plays Bessie Smith or
Billie Holiday.

A barefoot print gives her away, her clear shadow gives her away.

A crevice rummages in the penumbra. Find yourself powerless to count the assortment of
clouds at your fingers.

It’s beautiful to watch over the sun, naked, when night falls: the orgy of her voice low,
curved within the earth.

(English translation by Olivia Lott)

*

ΤΖΑΝΙΣ ΤΖΟΠΛΙΝ

Είναι ανώφελο να ταξιδεύεις μέσα στην μυρωδιά της στάχτης, να θάβεις παπαρούνες στα
σαγόνια του τυφλού αγγέλου.

Τραγούδι της παιδικής ηλικίας: να καπνίζεις το όπιο του δέρματος και να πίνεις την
τελευταία γουλιά ενός μπλουζ από το πιο σκούρο μπουκάλι ενός μπαρ της Λουιζιάνα. Ο
πνεύμονας φιμωμένος καθώς το γραμμόφωνο παίζει την Μπέσσυ Σμιθ ή την Μπίλι
Χόλιντει.

Ένα ξυπόλητο αποτύπωμα την προδίδει, την προδίδει η διάφανη σκιά της.

Σκάλισε μια ρωγμή στο ημίφως. Ανακάλυψε τον εαυτό σου ανήμπορο να μετρήσει την
πολλαπλότητα από σύννεφα που περιτριγυρίζουν τα δάχτυλά σου.

Είναι όμορφο να παραφυλάς γυμνή τον ήλιο όταν νυχτώνει: το όργιο της φωνής της
κατεβαίνει κυλώντας στο εσωτερικό της γης.

(Μετάφραση: Μαρία Καλουπτσή)
Traducción: María Kalouptsi

*

JANIS JOPLIN

Inútil es viajar entre el olor de la ceniza, sepultar amapolas en las mandíbulas del ángel
ciego.

Canción de la infancia: fumar el opio de la piel y beber la última gota de un blues de la
botella más oscura de un bar de Louisiana. El pulmón amordazado mientras el gramófono
suena a Bessie Smith o a Billie Holiday.

Una huella descalza la delata, la delata su sombra transparente.

Hurga una grieta en la penumbra. Descúbrete impedida para contar la multiplicidad de
nubes que rodean tus dedos.

Es bello vigilar desnuda al sol cuando anochece: la orgía de su voz baja cóncava al interior de
la tierra.

The Poet