Cleopatra Lymberi, Greece

Cleopatra Lymberi, Greece

The Poems

THE BOWMEN OF SHU

What flower has come into blossom?
(Song of the Bowmen of Shu)
Ezra Pound

The bowmen of Shu still live inside the poem
the bowmen of Shu still exist – I speak, therefore
I am (I ‘ve always been chatty, that is,
I’ve been afraid of death).

What does this light mean, swimming towards me? The afternoon swimmers resemble
cyclists who perform acrobatic stunts
reversing the wheels in mid air
(in a bicycle, I see a universe of theories
about movement, about consciousness, about pursuits
et cetera).

Meanwhile, death similarly cycles.
But from death the glorious day bounced like a little
deer, animals and plants chew my body
the clouds in my lake travel like eggs
(do I come from all these,
or do all these come from me?)

Inky mountains in beautiful arches form something:
the word “immortal” – who thought it into existence?
What did he ever mean, who said it first, who
second, how does it flow in blood and roaring
waters, bringing death
on the bowmen?

The bowmen of Shu are no imaginary creatures.
Pound created them with bows with arrows with
archeries, with haiku, adding
a tad of snow fluff on cherry trees.
And they are
a beckon of Time to the lady of rhyme
who fears the chime
of silence.

(Translated by Tatiana Sergiadi)

*

Οι τοξότες Shu

What flower has come into blοssom?
(Song of the bowmen of Shu)

Εzra Pound

Οι τοξότες Σου ζουν ακόμη μέσα στο ποίημα
οι τοξότες Σου εξακολουθούν να υπάρχουν – ομιλώ, άρα,
υπάρχω (πάντα φλύαρη ήμουν, δηλαδή
φοβόμουν τον θάνατο).

Τι εννοεί αυτό το φως που κολυμπά κατά δω; Οι
κολυμβητές του απογεύματος μοιάζουν ποδη-
λάτες, που κάνουν κόλπα ακροβατικά
στρέφοντας ανάποδα τους τροχούς του αμαξώματος
(στο ποδήλατο βλέπω ένα σύμπαν από θεωρίες
περί κίνησης, περί συνείδησης, περί επιδιώξεων
και τα λοιπά).

Εν τω μεταξύ, ο θάνατος ομοίως ποδηλατεί.
Αλλά από τον θάνατο πήδησε σαν ελαφάκι η λαμπρή
μέρα, τα ζώα και τα φυτά μασουλάνε το σώμα μου
μες στη λίμνη μου τρέχουν τα σύννεφα σαν αυγά
(από όλα αυτά είμαι
ή αυτά όλα είναι από εμένα;)

Όρη μελανά, σε ωραίες αψίδες κάτι σχηματίζουν:
τη λέξη «αθάνατος» – ποιος τη σκέφτηκε;
τι να εννοούσε, ποιος την είπε πρώτος, ποιος
δεύτερος, πώς αυτή κυλά μες τα αίματα και τα βουερά
νερά, φέρνοντας σκοτωμούς
στους τοξότες;

Οι τοξότες Σου δεν είναι πλάσματα της φαντασίας.
Ο Πάουντ τους έφτιαξε με τόξα, με βέλη, με
αναμονή, με τοξοβολίες, με χάι κου, προσθέτοντας
λίγο χνούδι χιονιού πάνω στις κερασιές.
Και είναι αυτοί
ένα νεύμα του χρόνου προς την ποιητή
που πάντα φοβόταν τη σιωπή.

* * *

THE LOST LIFE OF KATERINA V.

No, it is not lost, it is spent.
For to lose means to waste
and I wasted nothing, believe me.
My fruits are the countless bodies
-eyelids, garden fragrances, apple trees
birds flying low
journeying into my holy solitude.
What a virtuous life, those provincial towns
-to hide, to be hidden, to be confined in
wild cells
to narrate the glow of shyness in the loins
with sewing machines.
But the nights I wasted not, believe me.
As the chambers sink into darkness
the awaited one gallops and gallops
into the ruffles of my dress
then the waters seethes
and Acherousia lake trembles.

(Translated by Tatiana Sergiadi)

*

Η ΧΑΜΕΝΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ Β.

Όχι, δεν είναι χαμένη αλλά ξοδεμένη.
Γιατί χάνω σημαίνει απόλλυμι
κι εγώ δεν απώλεσα τίποτα, πιστέψτε με.
Καρποί μου τα αναρίθμητα σώματα
– βλέφαρα, ευωδιές κήπων, μηλιές,
πτηνά που πετούσαν χαμηλά
ταξιδεύοντας στην ιερή μοναξιά μου.
Τι βίος ενάρετος αυτές οι επαρχίες
να κρύβεσαι, να κρύβεις, να σε κρύβουν,
με ραπτομηχανές να διηγείσαι
την αιδώ που φέγγει στις λαγόνες.
Όμως τις νύχτες δεν απώλεσα, πιστέψτε με.
‘Όταν τα δώματα βυθίζονται στο σκότος
τότε καλπάζει ο αναμενόμενος
μες στις πτυχές το φουστανιού μου
τότε κοχλάζουν τα νερά
και τρέμει η Αχερουσία.