Kostas Lantavos, Greece

Kostas Lantavos, Greece

The Poems

THE TIME

How to measure time?
And how present is the present time
when it passes through a moment and is getting lost in absence?

What language does time speak to us?
to be perceived
as a frieze presence?

Is time perpetual,
perhaps is the persistence of the past
to survive indefinitely, devouring the future?

Really, how to measure time?
With the arrival of the swallows
or with the departure of the storks?

Really, with which language does time discourses?
With the nightingale’s honeylike song
or with the cricket’s grievance?

Is time the purl of water,
perhaps the persistent ataraxia of the mountain
which imposes icy peace?

Again, it’s better not to think: but
just sit and listen
the rustle of time.

*

Ο ΧΡΟΝΟΣ

Πώς να μετριέται ο χρόνος;
Και πόσο παρών είναι ο χρόνος ο παρών
όταν περνάει σε μια στιγμή και χάνεται στην απουσία;

Σε ποια γλώσσα μάς ομιλεί ο χρόνος
ώστε να γίνεται αντιληπτός
ως ζωοφόρος παρουσία;

Μήπως ο χρόνος είναι η αέναη διάρκεια,
μήπως η επιμονή του παρελθόντος
να επιζεί επ’ αόριστον, κατατρώγοντας το μέλλον;

Αλήθεια, πώς να μετριέται ο χρόνος;
Με των χελιδονιών την άφιξη
ή με την φυγή των πελαργών;

Αλήθεια, με ποια γλώσσα συνδιαλέγεται ο χρόνος;
Με τ’ αηδονιού το μέλισμα
ή με το παράπονο του γρύλου;

Μήπως ο χρόνος είναι το κελάρυσμα του νερού,
μήπως η επίμονη αταραξία του βουνού
που επιβάλλει την παγερή γαλήνη;

Μα πάλι, ας μην σκέφτομαι: είναι καλύτερο
να κάθεσαι ν’ ακούς μόνο
το θρόϊσμα του χρόνου.

* * *

LORD

Lord, you are in futility with us. There is no
crisis that will put in order our fragrant
carelessness. No rule that will disorder
the blithesome Etesian wind of our souls.
We will never grow into anything else
than kids who dream to grow up.
Ever idle and dreaming
will hang our lives
from the fringes of the sun,
will be deposited on the calm seashores
of our olive-growing land
and the will not come for us,
rather than to prepare our
death in the Greek garden of the moonless
love and fiery pleasure.

*

ΚΥΡΙΕ

Κύριε, ματαιοπονείς μαζί μας. Καμμία
κρίση δεν θα βάλει σε τάξη την μυρωμένη
ανεμελιά μας. Κανένας κανόνας
δεν θα διαταράξει την αμεριμνησία
των μελτεμιών της ψυχής μας.
Ποτέ δεν θα γίνουμε κάτι περισσότερο
από παιδιά που ονειρεύονται να μεγαλώσουν.
Αείποτε ράθυμοι και ρεμβόμενοι
θα κρεμάσουμε την ζωή μας
απ’ τα κρόσσια του ήλιου,
θα την αποθέσουμε στα ήμερα ακρογιάλια
της ελαιόκαρπης γης μας
και ο χειμώνας δεν θάρθει για μας,
παρά για να προετοιμάσει τον δικό μας
θάνατο στον ελληνικό κήπο του ασέληνου
έρωτος και της πυρίμορφης ηδονής.

The Poet