Δυο ποιήματα από το βιβλίο Δεν έμεινα ποτέ εδώ | Two poems from the book: I’ve never lived here
Διάδρομος απ’ το ματάκι
της πόρτας βλέπω να φουσκώνει
να στενεύει μονόφθαλμος
δεν ξέρω αν ξυπνάω σιγά-σιγά
ή αν βυθίζομαι στον ύπνο
βλέπω τους γείτονες σκιές
να κοπανάν τις πόρτες
—μόνο οι ντελιβεράδες
διατηρούν το χαμόγελο—
βλέπω διάδρομο τρελοκομείου
σιδερένια κελιά κλειδαριές
πτυσσόμενα γκλομπ
μένω σ’ αυτό το διάδρομο
ένας απλός άνθρωπος
που αποστρέφει το βλέμμα
—μήτε νεκρός μήτε ζωντανός—
δοκιμάζω τη γνώση
πέρα από τη συνείδηση
τη θέα της καμπίνας
του ασανσέρ λευκή σελίδα
να φέρει τη ζωή μου τούμπα
τον κόσμο ανάποδα
θα συνεχίσω να παίρνω μάτι
απ’ το ματάκι της κάσας
Ακαφάσωτος
Corridor from the peephole
of the door I see swelling
narrowing one-eyed man
I don’t know if I’m slowly waking up
or if I’m sinking into sleep
I see the neighbors as shadows
slamming doors
—only the delivery guys
still keep their smile—
I see a madhouse’s corridor
iron cells locks
collapsible batons
I live in this hallway
a simple man
who averts the gaze
—neither dead nor alive—
I test the knowledge
beyond consciousness
the view of the cabin
the elevator’s blank page
to turn my life inside out
the world upside down
I’ll keep checking out
through the peephole of the case
Unframed
Υπόγεια διάβαση πεζών
πεζούς είδα τους φίλους μου
να κατεβαίνουν στο σκοτάδι
τον πόνο και τον τρόμο
να σφύζουν από ζωή
κι ο θάνατος να τους περικυκλώνει
να στρίβουν
δεξιά αριστερά
στον δικό τους δρόμο
ν’ ανεβαίνουν στον ουρανό
ο καθένας κρεμασμένος
από ένα πολύχρωμο μπαλόνι
με τα ημίψηλα καπέλα τους
—χρέος του ξένου είναι βεβαίως
με την πόλη εντελώς να συντάσσεται—
στη διάβαση περπατώ ξυπόλυτος
μοιράζομαι το κρασί
με τους άστεγους
γυμνάζομαι
πριν πάρω κι εγώ το διάδρομο
της αναλήψεως.
Ασκεπής
Underground pedestrian crossing
I saw my friends on foot
descending into the darkness
the pain and the terror
though pulsing with life
surrounded by death
turning
right left
on their way
ascending to heaven
each one hanging on
to a colorful balloon
with their top hats
—it is a foreigner’s obligation
to fully comply with the city—
at the crossing I walk barefoot
sharing wine
with the homeless
exercising
before I take the corridor too
of the ascension.
Hat in hand