XXX
…I am cold
while around me
flames dance
instead of pain
the tooth is missing
it lies opposite
on the demolished roof
together with more
baby-teeth
the lye on the hair
turns termites into ashes
termites that carry
full moon buttons
seal holes
by stopping cries
mint dries up
a memory of green
soap in the eyes
from washing a child
while the waiting
for a resurrection
floods the eyes
I sewed up the womb
I sew on the pockets
every small opening
for the heirs to find
something to burry
I am cold
while all around me
flames dance
TERMITES DANCE
XXX
…κρυώνω
ενώ γύρω μου
χορεύουν φλόγες,
στη θέση του πόνου
λείπει το δόντι
κείτεται απέναντι
στη γκρεμισμένη στέγη
μαζί με άλλα
δόντια βρεφικά,
η αλισίβα στα μαλλιά
σταχτώνει τους τερμίτες
που κουβαλούν
κουμπιά πανσέληνα
βουλώνουν τρύπες
σταματώντας τις κραυγές
της εξαΰλωσης,
ξεραίνονται οι δυόσμοι
θύμηση πράσινου
σαπουνιού στα μάτια
από λούσιμο παιδικό
στην αναμονή
μιας ανάστασης,
έραψα τη μήτρα
ράβω τις τσέπες
κάθε μικρό μου άνοιγμα
να βρουν κάτι να θάψουν
οι κληρονόμοι,
κρυώνω
ενώ γύρω μου
χορεύουν φλόγες…
ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΤΕΡΜΙΤΕΣ
( “Ροκέ” , Ροδακιό, 2019)
XXII
…I am talking to you
about blue
green horses
for red temptations
and gentle pale winds
I am talking to you about our veins
the common ones , suffering from thrombosis
because of inexorable
medical acts
for the absence of wind on the sails
and we laugh drinking
from the same storage-jar new wine
we listen by the sea-shell
to the whistling of the ocean
growing in extent
the winter shiver
we are wearing masks
for the seed offspring
modesty and agony prevail
not to show the marks on the body
at the summer beaches
marks from the unique battles
on the five threshing floors
and we continue strongly
erasing days
on the wall-diary
while we experience
the sweet dizziness of victory
until at a certain moment I show you
the depth of the horizon
where lies in wait a cloudless weather
and we all say with one voice
to our health…
IT IS ONLY CANCER IT WILL PASS
XXII
…σου μιλάω
για γαλάζια
πράσινα άλογα
για κόκκινους πειρασμούς
κι αύρες χλωμές,
σου λέω για τις φλέβες μας
τις κοινές, τις θρομβωμένες
απ’ αδυσώπητες
πράξεις ιατρικές ,
για την απουσία ανέμου στα πανιά
και γελάμε πίνοντας
απ’ το ίδιο κιούπι μούστο,
ακούμε στο κοχύλι
το σφύριγμα του ωκεανού
φουντώνοντας
ακόμα και στα ρίγη του χειμώνα,
φοράμε μάσκα
για τη γύρη της άνοιξης,
συστολή κι αγωνία
μη φανούν τα σημάδια του κορμιού
στις παραλίες του καλοκαιριού
απ’ τις απαράμιλλες μάχες
στα πέντε αλώνια,
και συνεχίζουμε δυνατά
σβήνοντας μέρες
στο ημερολόγιο του τοίχου
ενώ βρισκόμαστε
στη γλυκιά παραζάλη της νίκης,
μέχρι κάποια στιγμή σου δείχνω
το βάθος του ορίζοντα
όπου καραδοκεί αιθρία
και λέμε με μια φωνή
στην υγειά μας…
ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ
( “Ροκέ”, Ροδακιό, 2019)