the body remembers everything
one should sit still for days.
be quiet with his eyes closed. but
be awake and observe.
for days on end one should, bit by bit,
patiently sharpen up the mind.
not let even a scratch under the nose
fly off, not even a dimple
along the back, a shimmer of the nerve
from the top of the head to the heels.
one should stand on the side and
observe. bereft of passion of a supporter.
free of judgment. no stone cast. no wrath,
but no joy either. free of yearning. just as is.
prostrate. without the space and the time.
and only then can one start.
for the body remembers everything.
even the fear of your mother
as you were turning in
her womb.
(Translated by Lazar Popov)
телото памти сѐ
треба со денови да се седи мирен.
со затворени очи да се молчи. но
да се биде буден и да се набљудува.
треба со денови, малку по малку,
трпеливо да се остри умот.
да не му побегне ниту еден јадеж
под носот, ниту една морница
по грбот, ниту една игра на нервот
од врвот на главата до стапалата.
треба отстрана да се биде и да се
набљудува. без страст на навивач.
без суд. без фрлен камен. без лутина,
но и без радост. без копнеж. тукутака.
простум. од просторот и времето надвор.
и дури тогаш може да се почне.
оти телото памти сѐ.
и стравот на мајка ти дури
додека си ѝ се превртувал
во утробата.
freedom
1.
my grandad enclosed his courtyard with a fence
and thus won a plot of land,
though he lost the world.
and then he started to partition
that plot of land and
name the gardens.
I was a child and I loved most
the little connecting doors.
2.
we stake in poles – bounds,
we draw maps with some boundaries
and place people there
that scan through our bags
asking us where we are going
as though it really mattered to them.
where are you heading, gojko?
the border guard asks me at five o’clock
in the morning, and I, still not fully awake, say to him: home.
while thinking to myself:
back and forth the earth
or up and down? in space
or in time? now
or always and for eternity?
3.
we are centuries away from freedom.
for we still set ourselves free from
other people’s chains. and we do not feel
in the guts the key from the cell
in which we are locked.
we forget that the coffee we drink
to wake up is contained
in the residue at the bottom of the cup.
every day we talk about it. we even dare
sing about it. it’s just that,
we do so ill. full with
fear, instead of love.
(Translated by Lazar Popov)
слобода
1.
дедо ми со тараби си го омеѓи дворот
и така доби парче земја,
ама го загуби светот.
а потоа почна и тоа свое парче земја
да го преградува и
да им дава имиња на бавчите.
а јас бев дете и најмногу ги сакав
вратничките што ги спојуваа.
2.
забодуваме колци-меѓници,
цртаме карти со некакви граници
и ставаме таму луѓе
што ни буричкаат по торбите
и нѐ прашуваат каде патуваме
како да им е тоа стварно важно.
gdje se putuje, gojko?
ме прашува меѓничарот во пет часот
наутро, а јас, уште неразбуден, му велам: дома.
а си мислам:
по земјава
или угоре-удолу? во просторот
или во времето? сега
или секогаш и во вјеки вјеков?
3.
векови сме далеку од слободата.
затоа што сѐ уште од туѓите синџири
се ослободуваме. и не го чувствуваме
во утробата клучот од ќелијата
во која сме заробени.
забораваме дека кафето што го пиеме
за да се разбудиме е содржано во
талогот на дното од шолјата.
секој ден за неа зборуваме. дури и
да запееме се дрзнуваме. само,
тоа го правиме болни. со страв
полни, наместо со љубов.