Ο ποιητής θεωρείται συχνά μια ακατανόητη φιγούρα - Της Χρυσάνθης Ιακώβου

Έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά η θέση του ποιητή/πεζογράφου στην κοινωνία;

Ο ποιητής -και ο καλλιτέχνης γενικότερα- είναι αυτός που έχει μια διαφορετική αντίληψη του κόσμου. Βλέπει μέσα από ένα πρίσμα όλα όσα τον περιβάλλουν, τα οποία, συνδυάζοντας τα με τα προσωπικά του βιώματα, τα μετατρέπει σε ποίηση, σε τέχνη. Όταν λοιπόν ο αναγνώστης κρατάει τα ποιήματα στα χέρια του, βρίσκει μια άλλη οπτική γωνία του κόσμου: αυτό είναι που γεννάει μέσα του προβληματισμούς, που προκαλεί ερωτηματικά. Ασφαλώς, βρίσκει και κομμάτια του εαυτού του: αυτός είναι και ο συνδετικός κρίκος μεταξύ ποιητή-αναγνώστη και των αναγνωστών μεταξύ τους. Αυτές είναι οι δύο λειτουργίες της ποίησης και της λογοτεχνίας, η γέννηση των προβληματισμών και η εξαίσια μυστική επικοινωνία. Παρόλ’ αυτά, έχει ο ποιητής τη θέση που θα μπορούσε στην κοινωνία; Μάλλον όχι. Ενώ θεωρητικά, γενικά και αόριστα η ποίηση χαίρει μεγάλης εκτίμησης, ο κόσμος μοιάζει να διατηρεί μια επιφυλακτικότητα. Η ποίηση αντιμετωπίζεται από πολλούς ως ένα είδος περιττής πολυτέλειας και ο ποιητής θεωρείται συχνά μια ακατανόητη φιγούρα. Θα είχε ενδιαφέρον αν ο κόσμος αγκάλιαζε πιο θερμά την ποίηση και αν ο ποιητής αποκτούσε μια πιο έντονη αλληλεπίδραση με την κοινωνία. Η ζωή μας θα αποκτούσε έτσι ένα ισχυρό πνευματικό έρεισμα. Όχι πως αυτό θα έλυνε τα όποια κοινωνικά προβλήματα, αλλά σίγουρα θα τα άμβλυνε.

Σε περιόδους κρίσης, όπως αυτή του κορωνοϊού, έχει ιδιαίτερο ρόλο η ποίηση/πεζογραφία;

Πάντα σε περιόδους κρίσης οι άνθρωποι στρέφονται προς τα εκεί που πιστεύουν ότι θα βρούνε παρηγοριά ή δύναμη ή κάποιου είδους εξήγηση για αυτό που συμβαίνει. Η ποίηση ασφαλώς και παίζει αυτόν το ρόλο, καθώς βοηθάει τον αναγνώστη να ερμηνεύσει τον κόσμο γύρω του, να γνωρίσει λίγο καλύτερα και τον εαυτό του. Η ποίηση πρωτίστως θέτει τις ερωτήσεις, αλλά καμιά φορά δίνει και τις απαντήσεις. Σε ό,τι αφορά την άλλη πλευρά, την πλευρά της λογοτεχνικής παραγωγής δηλαδή, υπήρξε μια ενδιαφέρουσα κινητοποίηση τον τελευταίο καιρό: διοργανώθηκαν λογοτεχνικοί διαγωνισμοί και διάφορα project, έχουν γραφεί και δημοσιευτεί κείμενα σχετικά με αυτό που ζούμε, έχει δοθεί βήμα σε συγγραφείς για να εκφράσουν τις απόψεις τους. Αυτό είναι κάτι όμορφο που γίνεται και η δημιουργικότητα είναι πολλές φορές το κλειδί για να μπορέσει να αντιμετωπίσει ο άνθρωπος μία κατάσταση που τον βγάζει εντελώς έξω από τον τρόπο ζωής του. Η πραγματική επίδραση βέβαια της περιόδου του κορωνοϊού στην ποίηση και την λογοτεχνία θα αργήσει πολύ να φανεί – αν και εφόσον φανεί. Θα πρέπει πρώτα να γίνουν οι εσωτερικές ζυμώσεις που θα μετατρέψουν τα παρόντα ερεθίσματα σε τέχνη. Θα είναι ευχάριστο τουλάχιστον αυτό, το να δούμε να προκύπτουν ωραία κείμενα μέσα από μια άσχημη συνθήκη. Έτσι βέβαια λειτουργεί ούτως ή άλλως η ποίηση, γεννιέται μέσα από το τραύμα, από την έντονη εμπειρία, από μία στροφή σε έναν ευθύ δρόμο.

* Η Χρυσάνθη Ιακώβου έχει σπουδάσει Ελληνική Φιλολογία και εργάζεται ως δημοσιογράφος. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές “Αχ-έρων” (Βακχικόν, 2013) και “Τεθλασμένοι χρόνοι” (Βακχικόν, 2017), ενώ έχει συμμετάσχει με ποιήματα και διηγήματα της σε συλλογικές εκδόσεις. Αρθρογραφεί σε διάφορες ιστοσελίδες για θέματα σχετικά με την λογοτεχνία και τον κινηματογράφο και δημοσιεύει τακτικά κριτικές βιβλίων σε λογοτεχνικά ηλεκτρονικά περιοδικά. Διατηρεί την προσωπική ιστοσελίδα www.chrisanthiiakovou.gr

Ο ποιητής θεωρείται συχνά μια ακατανόητη φιγούρα – Της Χρυσάνθης Ιακώβου