Σήμερα 30/3/25, αναρτώνται ποιήματα των Γκανά, Μπράβου και Θεοδωρίδη
Χρήστος Μπράβος
Νανούρισμα
Μες στου νεκρού το μάτι
κοιμούνται δέντρα και πουλιά
Βγαίνουν με το φεγγάρι
τα παιδιά, λεν για τους ζωντανούς
μετρούν τα χρόνια˙
φύλλα μασούν της λησμονιάς
και τραγουδάνε.
Τ’ ακούνε οι όμορφες, ξυπνούν
τ’ ακούνε οι κολασμένες, βγαίνουν κρυφά
στη μαύρη χλόη απάνω
τα κοιμούνται.
Μα οι μάνες που μαραίνονται
για τις χαρές δεν ξέρουν
του άλλου κόσμου.
(Με των αλόγων τα φαντάσματα, 1985)
Μιχάλης Γκανάς
ΙΙΙ
Περνούν κοπάδια. Περνούν λαγοί και λαβωμένα αγριογούρουνα. Πέφτουν κοτσύφια από τα δέντρα. Ώρα μετά ξεσπούν οι ντουφεκιές. Ακούγονται κουδούνια και βελάσματα.
Πέφτει ομίχλη σκεπάζει το βουνό.
Φέγγουν στις πέτρες καλογιάννοι.
Πού πας γυμνή, φορώντας σπάρτα στο κεφάλι. Φέγγοντας με τα δυο βυζιά σου, φέγγοντας μες στα μαύρα ρούχα. Με το σταυρό στο στήθος, το λάδι στην ποδιά για τα καντήλια των νεκρών. Μαύρο αρνί βελάζει ανάμεσα στους θάμνους. Φαίνεται χάνεται και πιάνεις τα πατερημά. Και πού τον είδες, πού τον ήξερες τον αγωγιάτη, τι βόσκαε το μουλάρι μου, ώρα πολλή, στη ρίζα της γκορτσιάς και βγήκες ιδρωμένη από το νάρθηκα, αχνίζοντας σα συννεφάκι που το πάει ο αέρας, πού θα την κρύψεις την κοιλιά στ’ όργωμα, στο βοτάνισμα, στο θέρο, πού θα το πνίξεις το παιδί.
(Μαύρα Λιθάρια, 1981)
Πάνος Θεοδωρίδης
ΩΔΗ ΣΤΑ ΠΟΥΛΙΑ
Σκάστε πουλιά, η αγάπη μου κοιμάται
σ’ ένα στρώμα βαρύ από υγρασία
το παράθυρο δεν κλείνει, η πόρτα μάγκωσε
και συ δε με θυμάσαι πια
Θα ᾿ρθει καιρός σε κάποια ταβέρνα
που θα μεθύσουμε πάλι μαζί
θα νιώσω τότε στενό τον καβάλο
και το θάνατο να σ’ αγγίζει
γλυκά. Μα εσύ δεν με θυμάσαι πια
οργιάζοντας κάπου στο προσκέφαλο
ενώ αγωνίζομαι να κοιμηθώ
μέσα στο στόμα μιας άλλης κυράς.
Έι, θα ᾿ναι όμορφα τέτοιες μέρες
στη δυτική Χαλκιδική. Σκάστε πουλιά
η, πώς την λένε, ροχαλίζει απάνθρωπα
και να δακρύσω δε μπορώ
(Στην αγκαλιά της Ντεζιρέ, 1980)