Αποχαιρετισμός στον Γιάννη Κορίδη
Γράφουν ο Αντώνης Δ. Σκιαθάς και η Μίνα Π. Πετροπούλου
Ο Γιάννης Κορίδης ποιητής και λογοτέχνης που με τη γραφή του άφησε ανεξίτηλη σφραγίδα στην ελληνική λογοτεχνία, γεννήθηκε το 1936 στη Μολόχα Κοζάνης. Ο Γιάννης ήταν παιδί Ποντίων, κουβαλώντας πάντα τον πόνο της προσφυγιάς στη ψυχή του. Η ζωή του ήταν γεμάτη από αγώνες και προκλήσεις, αλλά και από δημιουργία και τέχνη. Δεν είναι τυχαίο ότι το αποτύπωμα του έχει τη στιβαρότητα και το σθένος του ανθρώπου που αφήνει σημαντικό έργο χωρίς να φωνασκεί για την παρουσία του και χωρίς να έχει προκαλέσει με τη συμπεριφορά του.
Η ποιητική του φωνή, γεμάτη ευαισθησία και βάθος, μας υπενθύμιζε τη δύναμη των λέξεων και τη δυνατότητά τους να εκφράζουν συναισθήματα και σκέψεις που συχνά παραμένουν ανομολόγητα: “Οι πέτρες δεν έχουν μάτια να μιλήσουν/ Το χώμα δεν έχει καρδιά να κλάψει/ Οι άνθρωποι είναι μια λίμνη/ Μέσα του πληθαίνει/ Ο χαλασμός .” Αποτύπωνε τη μοναξιά και την αγωνία του ανθρώπου, κάνοντάς μας να αναλογιστούμε τη δική μας ύπαρξη και τις αθέατες πτυχές της ζωής μας. Μέσα από την απλότητα και τη λιτότητα της γλώσσας του, ο Γιάννης Κορίδης καταφέρνει να αγγίξει τις πιο βαθιές χορδές της ανθρώπινης ψυχής, προσκαλώντας μας σε μια εσωτερική αναζήτηση.
Ήταν πάντα επίκαιρος, προφήτης και αγωνιστής, που με την τέχνη του εξέφρασε τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς της εποχής του. Η ικανότητά του να συνδυάζει το προσωπικό με το συλλογικό, το ατομικό με το κοινωνικό, τον καθιστά έναν από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Η τέχνη του, γεμάτη πάθος και αλήθεια, θα συνεχίσει να μας εμπνέει θυμίζοντάς μας τη σημασία της συμπόνιας και της ευαισθησίας αλλά και της ανθρώπινης σύνδεσης.
Η συμβολή του Γιάννη Κορίδη στα ελληνικά γράμματα είναι αναμφισβήτητη. Έχει δημιουργήσει αλλά και έχει συμμετάσχει σε πολλές ανθολογίες και λογοτεχνικά περιοδικά, φέρνοντας στο προσκήνιο νέες φωνές και ιδέες που εμπλούτισαν το λογοτεχνικό τοπίο. Η ικανότητά του να αναγνωρίζει και να προωθεί ταλέντα, καθώς και η στήριξή του σε νέους δημιουργούς, συνέβαλαν στη διαμόρφωση μιας πιο πλουραλιστικής και πολυδιάστατης λογοτεχνικής σκηνής.
Η ιστορική του οπτική προσέφερε μια μοναδική διάσταση στην κατανόηση των κοινωνικών και πολιτιστικών ζητημάτων της εποχής του. Μέσα από τα έργα του, κατάφερε να συνδυάσει την προσωπική του εμπειρία με την ευρύτερη ιστορική πραγματικότητα, δημιουργώντας μια γέφυρα μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος. Στην ποιητική δημιουργία οι στίχοι του αποτυπώνουν τη σύνθετη σχέση του ανθρώπου με την ιστορία, την πολιτική και την κοινωνία, αναδεικνύοντας τις αντιφάσεις και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι σε κάθε εποχή.
Με αυτόν τον τρόπο, ο Γιάννης Κορίδης δεν υπήρξε μόνο ένας ποιητής, αλλά και ένας στοχαστής που μας καλούσε να αναλογιστούμε τον ρόλο μας στον κόσμο και να αναζητήσουμε την αλήθεια μέσα από την τέχνη του Λόγου. Η κληρονομιά του είναι πλούσια και πολύτιμη, και θα συνεχίσει να εμπνέει τις επόμενες γενιές δημιουργών, αναγνωστών αλλά και ανθρώπων που συνεχίζουν να αγωνίζονται και να διεκδικούν το δίκαιο· για τους ίδιους και για τον Άλλον.
Αυτή την ώρα, καθώς οι δικοί του τον αποχαιρετούν σε στενό οικογενειακό κύκλο, νιώθουμε την απώλεια ενός μεγάλου δημιουργού, αλλά και την υποχρέωση να διατηρήσουμε ζωντανή τη μνήμη του. Οι στίχοι του θα συνεχίσουν να αντηχούν στις καρδιές και τη σκέψη μας, θυμίζοντάς μας την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια που τόσο λείπει στις μέρες μας.
Ας αποχαιρετήσουμε τον Γιάννη Κορίδη με σεβασμό και αγάπη, κρατώντας τη φωνή του ζωντανή μέσα μας. Η κληρονομιά του είναι πλούσια και πολύτιμη. Δεν ξέρουμε αν ο ίδιος πλέον θα ’’κάθεται σταυροπόδι στην απέναντι αλάνα/ να κουβεντιάζει και να γελά/ να αυτοσχεδιάζει και να απαγγέλλει…’’. Ξέρουμε ότι θα συνεχίσει να εμπνέει τις επόμενες γενιές δημιουργών, αναγνωστών και πολιτών επειδή ακριβώς ανήκει στους σύγχρονους διανοούμενους που δεν φοβήθηκαν να μιλήσουν, να παλέψουν και να αναλάβουν την ευθύνη των γραφομένων και των θέσεών τους.
“Τα περί έρωτος με συνθλίβουν·
Πολλά και διάφορα έφραξαν τον δρόμο μου.
Αν ψιλοκουβεντιάζω με το αργό λίκνισμα των δέντρων
Τις ώρες που δεν υπάρχει ψυχή δίπλα μου
Είναι γιατί τότε μόνον αλαφρώνω από τα βάρη
Κι αναπληρώνω τις πίκρες μου.
Οι κατανοούντες προπορεύονται.”
(Γιάννης Κορίδης, “ΔΙΨΑ”, (απόσπασμα), Ποιητική Ανθολογία 1930-1965, ΙΩΛΚΟΣ, Αθήνα 1965)
Σημείωση: Το σκίτσο είναι του Κ. Τρανούλη