Τον Σωτήριο Παστάκα, τον γνώρισα τον Ιούλιο του 2016, εντελώς τυχαία. Μου είχε αναθέσει ο Mesut Senol, καθηγητής πανεπιστημίου στην Κωνσταντινούπολη και ποιητής, να μεταφέρω από την Κωνσταντινούπολη στην Ελλάδα και να παραδώσω σε κάποιον «Μπάστακα», ένα τουρκικό λογοτεχνικό περιοδικό με ποιητές από όλο τον κόσμο, όπου δημοσιευόταν κι ένα δικό του ποίημα. Δεν γνώριζα τον ποιητή, αλλά υποσχέθηκα στον Mesut Senol να τον εντοπίσω και να παραδώσω την Ανθολογία. Ήταν οι φοβερές μέρες του πραξικοπήματος ενάντια στον Ερντογάν και το λογοτεχνικό λεωφορείο στο οποίο ήμουν επιβάτης μαζί με άλλους λογοτέχνες από την Ευρώπη, μόλις που πρόλαβε να ξεφύγει και να πάρει το δρόμο της εξόδου από την φλεγόμενη Πόλη. (Ωραία λεπτομέρεια είναι ότι είχαμε Έλληνα οδηγό και ότι είχαμε κολλήσει την αφίσα του ΚΟΤ “I love Cyprus” στα παράθυρα, μέσα σε μια στιγμή πατριωτισμού καθώς το λογοτεχνικό ταξίδι είχε τελικό προορισμό την Κύπρο.) Έφερα σε πέρας βέβαια την αποστολή παρόλο που στα σύνορα Τουρκίας Ελλάδας στον Έβρο, οι συνοριοφύλακες κράτησαν το λογοτεχνικό μας λεωφορείο αρκετές ώρες σε αναμονή, λόγω της έκτακτης κατάστασης, μέχρι να μας επιτρέψουν να περάσουμε. Εντόπισα τον «Μπάστακα» που τελικά ήταν ο Παστάκας στο Πήλιο… και που σίγουρα δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος όπως φαντάστηκα. Τίποτα από αυτά που κάνει δεν είναι προβλέψιμα. Ένας αντισυμβατικός τύπος. Ένας πρώην ψυχίατρος. Ένας ξυπόλητος ποιητής με δυνατό κεφάτο γέλιο παιδιού που έζησε στα άκρα. Έτσι τον γνώρισα. Όταν πριν μερικά χρόνια, μου έστελνε το ανέκδοτο Αλτσχάιμερ “για διορθώσεις” όπως μου έγραφε, δεν ήξερα ακριβώς τι περίμενε από μένα. Πήρα το κείμενο στα χέρια μου και το διάβασα πολλές φορές με δέος μέχρι να συνέλθω και να τολμήσω να εισηγηθώ κάποιες μικροδιορθώσεις. Γνώριζα βέβαια πως με την πράξη αυτή, μου πρόσφερε ένα άρτιο μάθημα ποιητικής!
