Σκόνη, στάχτη καὶ σκιὲς
Ἔρχονται νεκροὶ συγχωριανοί,
μὲ τὰ ζωνάρια καὶ τὶς τραγιάσκες.
Ἔρχονται, τοῖχο τοῖχο, τὰ Ψυχοσάββατα.
Σπρώχνουν, νυχτιάτικα, τὸ χέρι μου,
ὁδηγοῦν τὴν γραφίδα στὸ χαρτί.
Ἐπιμένουν-μὲ τὸ τουφέκι καὶ τὸ ἄροτρο-
νὰ γραφτοῦν στὴν Ἱστορία.
Ψιθυρίζουν λόγια
ἀπὸ τὴν Ἐξόδιο Ἀκολουθία
κι ὑπογράφουν, μὲ σταυρό,
στὸ βιβλίο μου·
«…Ποῦ ἐστιν ἡ τοῦ κόσμου προσπάθεια;
Ποῦ ἐστιν ἡ τῶν προσκαίρων φαντασία;
Ποῦ ἐστιν ὁ χρυσὸς καὶ ὁ ἄργυρος;
Ποῦ ἐστι τῶν οἰκετῶν ἡ πλημμύρα
καὶ ὁ θόρυβος;
Πάντα κόνις, πάντα τέφρα, πάντα σκιά…»[1]
[1] Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὰ Ἰδιόμελα τῆς Νεκρώσιμης Ἀκολουθίας (Ποίημα τοῦ Ἰωάννου Μοναχοῦ τοῦ Δαμασκηνοῦ).
*
Πρόκληση σὲ βραδιὰ ποίησης
Θ’ ἀκούσουν πὼς κάποτε,
στὸ γιαπί, ἔγραφες στίχους
-μὲ τὸ μολύβι
ποὺ χάραζες τὶς ἀλφαδιὲς-
σ’ ἕνα παλιόχαρτο,
σκισμένο ἀπὸ σακὶ τσιμέντου.
Καὶ πῶς θὰ σὲ παρουσιάσουν,
ἀδερφέ, ποὺ κάποτε φοροῦσες
σκονισμένα παντελόνια
κι ὅταν τέλειωνε ἡ δουλειὰ
ἔπλενες τὰ μοῦτρα σου στὸ βαρέλι
μὲ τὸ νερὸ τῆς μπετονιέρας.
Θεσσαλονίκη 9 Μαρτίου 2021
Θοδωρὴς Βοριᾶς – Γεννήθηκε τὸ 1970 στὴν Θεσσαλονίκη. Ἐξέδωσε πέντε ποιητικὲς συλλογές: «Τὸ τρύπιο ταβάνι» (2005), «Νυχτερινὲς Ἐπιπλοκές» (2008), «Πυγολαμπίδες» (2011), «Χαμένες ψηφίδες» (2012), «Στιγμὲς ἀπὸ τὸ ρεπερτόριο τοῦ θανάτου» (2018). Ποιήματά του ἔχουν μεταφραστεῖ στὰ ἰταλικά, στὰ ἰσπανικά, στὰ πολωνικὰ καὶ στὰ ρουμανικά. Διατηρεῖ στὸ διαδίκτυο τὸ ἠλεκτρονικὸ περιοδικὸ «Λογοτεχνικὰ Ἐπίκαιρα» καὶ τὴν ἱστοσελίδα «Θοδωρής Βοριᾶς».
Ποιήματά του ἔχουν δημοσιευτεῖ: α) στὰ περιοδικά: Νέα Εὐθύνη, Πλανόδιον, Μπιλιέτο, Τὰ Ποιητικά, Ρωγμές κλπ.β) στὶςἀνθολογίες: «Ποιητικὸ Ἡμερολόγιο», «Ξένων αἱμάτων τρύγος» «Poesia Neogreca» (ἰταλικὴ ἔκδοση),«Pegaso Greco» (ἰταλικὴ ἔκδοση) κλπ. καὶ γ) στὰ διαδικτυακὰ περιοδικά: Ποιεῖν, Στάχτες, Βακχικόν, Ἐξιτήριον, Γραφεῖον Ποιήσεως, Περὶ-Γραφῆς κλπ.
Ἐπικοινωνία: thodorisvorias@gmail.com