Penelope Zardoukα, Greece

Penelope Zardoukα, Greece

The Poems

Penelope’s Odyssey

In my own Odyssey
Penelope goes down to Hades
every day

Hidden travel underground
she comes down with an improvised flashlight
she stumbles constantly
the downhill is endless
she hears the dead screaming
tightens the child
the flashlight goes out the batteries run out
she takes off her shoes
she hears her mother smiling
-she is still looking for her mom-

The train passes – she loses it
The screams resound
she wanders half-dark
Elpinoras and Hercules
they passes her – and how many more
but none of them recognized her?

The blood in the gap is gushing
on the escalator is lost
is coming down
scatter

Souls wear masks
she also wears a mask
wet eyes ask for an exit
and who can tell her the truth about Ithaca?

In my own Odyssey
Penelope kills all the suitors
on her own
she finds them again in the last wagons
one with a bow on his head
in the heart knife another
the third has headphones on

Every day in Hades she dies
one gives her a ticket
oracle of Tiresias – who knows

The world of the dead is dark
and she is always shaded

After all
Odyssey is not Homer’s
it’s Penelope’s

Next stop: Penelope’s Odyssey

*

Πηνελόπης Οδύσσεια

Στη δική μου Οδύσσεια
η Πηνελόπη κατεβαίνει στον Άδη
κάθε μέρα

Ταξίδι υπόσκαφο υποχθόνιο κρυφό
κατεβαίνει με αυτοσχέδιο φακό
παραπατάει συνέχεια
η κατηφόρα ατέλειωτη
ακούει νεκρούς να ουρλιάζουν
σφίγγει το παιδί
σβήνει ο φακός οι μπαταρίες τελειώνουν
βγάζει τα παπούτσια της
ακούει τη μάνα της ν’ αχνογελά
-την ψάχνει ακόμα τη μαμά της-

Περνάει ο συρμός – τον χάνει

Αντιλαλούν τα ουρλιαχτά
περιδιαβαίνει μισοσκότεινη
Ελπήνορας και Ηρακλής
την προσπερνούν – και πόσοι ακόμα
μα δεν την αναγνώρισε κανείς τους;

Το γαίμα στο διάκενο αναβλύζει
στις κυλιόμενες χάνεται
καθέλκεται
σκορπάει

Φορούν μάσκες οι ψυχές
φορά μάσκα κι αυτή
τα μάτια υγρά ζητούν μιαν έξοδο
και ποιος αλήθεια να της πει για την Ιθάκη;

Στη δική μου Οδύσσεια
η Πηνελόπη φονεύει όλους τους μνηστήρες
μόνη της
τους ξαναβρίσκει επιβάτες στα τελευταία βαγόνια
άλλος μ’ ένα τόξο στο κεφάλι
στην καρδιά μαχαίρι άλλος
ο τρίτος έχει ακουστικά στ’ αυτιά

Κάθε μέρα στον Άδη ξεψυχάει
ένας τής δίνει εισιτήριο
χρησμός του Τειρεσία – ποιος ξέρει

Σκαιός ο κόσμος των νεκρών
κι αυτή πάντα σκιαγμένη

Τελικά
δεν είναι του Ομήρου η Οδύσσεια
είναι της Πηνελόπης

Επόμενη στάση: Πηνελόπης Οδύσσεια

* * *

Psychostasis

To put fragments of the soul
scared while you wait
at an obvious spot
to mince my own
to race me

If I take my heart pieces out
I lay them on the scales
with blood
your all-white soul
I’ll stain
and all the shapes of pain
won’ t end

In the end, let it be my end
let’s win the most courageous
let’s be
the one with the scales nailed on his guts
yet has a soul and keep walks
deep as he walks
on the scale of life
the same time while I as well
always tilted pro-
announce

the loss of the game
(and
Ι challenge you to psychostasis)

*

Η ψυχοστασία

Να βάλεις θραύσματα ψυχής
έντρομος ενώ περιμένεις
σε εμφανές σημείο
να κομματιάσω τη δική μου
να με παραβγείς

Της καρδιάς κομμάτια αν βγάλω
επάνω στη ζυγαριά τα αποθέσω
με το αίμα
την ολόλευκη ψυχή σου
θα λεκιάσω
κι όλα του πόνου τα σχήματα
δε θα’ χουν τέλος

Στο τέλος, τέλος μου ας
κερδίσει ο πιο εμψυχωμένος
ας είν’ αυτός
που με το ζύγι καρφωμένο στα σωθικά
έχει ψυχή και περπατά
αβυσσαλέα καθώς πορεύεται
στην πλάστιγγα ζωής
την ώρα που κι εγώ
πάντα γερμένη προ-
αναγγέλλω

της χασούρας το παιχνίδι
(και
σε προκαλώ σε ψυχοστασία)