Τόσο μεγάλη όσο λένε
Αλλά όση ώρα πέφταμε
Τόσο πιο πολύ εγώ ένιωθα πως πετάμε
Και τώρα
που στριφογυρίζουμε ανεξέλεγκτα
γύρω από τα πρόσωπα που μας έχουν πάρει
Τρέχουμε όλοι
κάτω από τον ίδιο ραγισμένο ουρανό
Μήπως και καταφέρουμε τελικά
να ισορροπήσουμε έστω
Και σε ένα σπασμένο μας κομμάτι
Γιατί μπορεί να γυρνάμε μέσα σε κύκλους
Αποκλεισμένοι μέσα σε κάθε σκέψη που απεγνωσμένα προσπαθεί να βρει διέξοδο
Αλλά το κλειδί ήταν πάντοτε στο χέρι μας
Εμείς απλώς δεν γνωρίζαμε αν ανοίγει
Κάγκελα ή πληγές
Αυτό είμαστε όμως, καταδικασμένοι ελεύθεροι
Καταδικασμένοι να κάνουμε ελεύθερη πτώση
Μέσα στις στιγμές που δεν βρέθηκε ποτέ κανείς
Ελπίζοντας πως στο τέλος θα βγούμε
Στην επιφάνεια
Και κάθε φορά που πέφτω λίγο πιο βαθιά
Από όσο θα ήθελαν οι άλλοι
Βλέπω μόνο κάτι τρένα βαμμένα με σκιές
Να έρχονται και να φεύγουν, άδεια
Σαν τα πρόσωπα όλων όσων τα περιμένουν
Και είναι αλήθεια,
Όλοι έχουν στραμμένο το βλέμμα τους στο εισιτήριο
Και χάνουν τα τρένα που περνούν
Από κάθε λάθος μας σταθμό
Κι εγώ,
κάθε φορά που γεμίζω το κενό μου
Με τα λόγια τους
Νιώθω το εισιτήριο μου να γίνεται όλο και πιο ελαφρύ, όλο και πιο άδειο
Πριν τελικά πετάξει από τα χέρια μου και
Μπλεχτεί πάνω στις σκιές που κρέμονται από πάνω μου
Πάνω στις σκιές που με κρατούν τώρα, ακίνητο στη θέση μου
Γιατί μπορεί να είμαστε ελεύθεροι,
Αλλά δεν έχουμε που να πάμε
