Το φωτεινότερο
Το ποίημα ταπεινά
Σε υποδέχεται
Σχήμα προσώπου
Λαξεμένο στην Λαττάκεια
Μες την ματιά σου
Η Ειρήνη όλου του κόσμου
Παίζει βόλους
Μες τον γλυκό βυθό σου
Γίνεται η όραση παιδί
Στου παιχνιδιού και στου έρωτα γυρνά
Την ψυχική αλάνα
Τα όνειρα φώλιασαν
Μες της σελήνης τους κρατήρες
Όταν νυχτώνει σε καλούν
Με πρόθυμα φτερά να φτάνεις
Απορροφάς με το χαμόγελο
Κάθε αντάριασμα της μέρας
Στους κραδασμούς της πόλης
Γλεντούν τα στενοσόκακα
Της ευωδιάς σου
κάθε πέρασμα
Στο Ύψιλον της ύπαρξης σου
Μίκρυναν επικίνδυνα
Οι Μετωνυμίες
Σ’ αυτό το ποίημα
Οι εικόνες κι οι σχηματισμοί
Αυτοκτόνησαν
Να ζεις για πάντα σε μια μόνο λέξη
Αιώνια επανάληψη του κάλλους
Σε κάθε τρυφερή στροφή να σαι το ταίριασμα
Για κάθε Άλφα μια αγάπη
Στην εσπερίδα του χορού των λουλουδιών
Το φωτεινότερο
Στην Ρ.
