Η λογοτεχνία και ιδιαίτερα η Ποίηση είναι μια καταβύθιση στα βάθη της ψυχής… μια εμβάπτιση με εικόνες, γεύσεις, λέξεις, ανάσες, μουσικές δικές μας, παλιές, και σύγχρονες… ένα ταξίδι αυτογνωσίας θα έλεγα για κάθε ποιητή καθ΄ οδόν προς την Ιθάκη του.
Στη ουσία η ποίηση είναι μια αναδρομή, μια Ιχνηλασία στη Μνήμη…Και η μνήμη η δική μου είναι τραυματισμένη όπως η Πατρίδα μου αφού κι εγώ κατ΄ εικόνα και ομοίωση της είμαι … και ταξιδέυοντας στα ίχνη της… γίνομαι ένα μαζί της..
Η μνήμη… το Αρχέγονο υλικό από ένα συλλογικό Ασυνείδητο… Εξ ού και η άντληση από την Μητρική Γλώσσα, την πρώτη μου Μνήμη, τις λέξεις και το υλικό για να γράφω… πράγμα που απο μόνο του αποτελεί την ουσία της Ύπαρξης, της ύπαρξης μου…! Αφού η μόνη καθαρή μνήμη είναι το αιώνιο Ομηρικό μήνυμα του Οδυσσέα για την Ιθάκη του!
Σε περιόδους κρίσης σαν αυτές που περνούμε έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη έκφρασης και καταλυτικού λόγου… δια μέσου της Μνήμης, της Ιστορίας, της Πατρίδας, της Ελευθερίας και μέσα από την Ιστορία πλέον του Τόπου σου ζητάς να εμβαπτιστείς με το όραμα της ελευθερίας… για να επουλώσεις τις πληγές του γενέθλιου και πολύπαθου Τόπου και τις δικές σου, μέσα από τα μονοπάτια, τα φαράγγια των λέξεων… τα σχήματα λόγου και τα όπλα που σου προσφέρει η Ποίηση… να ξαναβρείς τη ζωή…
Και όπως λέει ο Νικηφόρος Βρεττάκος «Ὅπως ἡ μέλισσα γύρω ἀπὸ ἕνα ἄγριο
λουλοῦδι,/ ὅμοια κ᾿ ἐγώ. Τριγυρίζω/ διαρκῶς γύρω ἀπ᾿ τὴ λέξη ».
Με την ψυχή μου και την αγάπη μου πάντα στους προήγουμενους… τους πριν από μένα τους προγόνους που «δούλεψαν την φωνή… που την σφυρηλάτησαν ὅπως τὸ χρυσάφι οἱ μεταλλουργοὶ κ᾿ ἔγινε Ὅμηροι, Αἰσχύλοι, Εὐαγγέλια». Αυτό το χρυσό του χρυσού τη Λέξη, τις Λέξεις που ήρθαν μέχρι σε μένα… που βγαίνουν από τα βάθη της Μνήμης μου και με συνδέουν με το κόσμο με το θαύμα που λέγεται ζωή… και που με βοηθούν να παίζω τη μουσική της ψυχής με στίχους, σαν στρατεύματα που συνέταξα από τα πέρατα του στοχασμού. Λεξεις που έγιναν παρέα που άλλοτε γελάει άλλοτε ορύεται κι επαναστατεί και άλλοτε πενθεί…
Γιατί εκεί βρίσκεται ένα μεγάλο μέρος της μνήμης μου… της πρώτης μάλιστα αυτής που με διέπλασε… Και η ποίηση, φωνή της μνήμης, με βοηθάει να μαλακώσω το άλγος του νόστου για την ξεχασμένη και βασανισμένη μου Πατρίδα. Με βοηθάει να μπορώ να περπατώ όρθια, να αναπνέω για να βρω την λύτρωση.
Η Ποίηση ανάγκη έκφρασης και εξιλέωσης! Εξιλέωση από την Ενοχή του να είμαι μακριά κι αυτή (η Πατρίδα) να υποφέρει κατατεμαχισμένη ενώ εγώ να είμαι καλά! Αλλά και η φωνή του Χρέους αβάσταχτη! Ανάγκη εξιλέωσης και Χρέους επομένως που δεν είναι μόνο Πνευματική αλλά Μεταφυσική, Υπαρξιακή! «Να είμαστε έτοιμοι! Κάθε ώρα είναι η δική μας ώρα», είπε ο ποιητής! Η όπως το λέω με στίχους «Συχνά αγναντεύοντας το πέλαγος/ ορκίζομαι ενδόμυχα/ να μην φύγω από τον κόσμο τούτο/ πριν σε δω ελεύθερη / Πατρίδα./ Έτσι ρίχνω πέτρες συνέχεια στη θάλασσα νομίζοντας πως εξαφανίζω τα ίχνη/ του εγκλήματος!»
Τόσα χρόνια στην εξορία, όπως αποκαλώ την αποδημ́ία μου… αλλά η καρδιά να κτυπά ακόμη στη Λευκωσία! Την γενέτειρα μου… «Η πόλις θα σ΄ακολουθεί» είπε ο μεγάλος μας Καβάφης! Κι εγώ λέω οι πληγές σου θα σʹ ακολουθούν…
Μακριά από τους τόπους και τα πάτρια εδάφη, κάποτε η οργή ξεχείλιζε κι η μοναξιά γινόταν ανυπόφορη και η εξορία αβάσταχτη!
Αλλά ο ποιητής μέσα μου να μην συνθηκολογεί απεμπολώντας τα παλαιά όνειρα, αντιθέτως να τα αναθερμαίνει και τα ανακαλεί, να τα μετατρέπει σε φωνή διαμαρτηρίας για την αδικία που καταπλακώνει μέχρι σήμερα το Πάτριο έδαφος και μέσα από τη γραφή και τους στίχους, νʹαγωνίζεται να βρει τη λύτρωση! Κι ο νόστος, που διατηρούσα ζωντανά νʹαναζητεί διέξοδο! Η ποίηση σαν σωστική ενέργεια! Η αναζήτηση του ομφάλιου λώρου και μέσω αυτού της Μήτρας και της Καταγωγής και της ένταξης σε συγκεκριμένο Ιστορικό και Κοινωνικό χώρο. Η Ιθάκη από τις καμινάδες της οποίας ονειρεύομαι ν´αντικρύσω καπνόν αναθρώσκοντα! Αφού «η Πατρίδα μπόλιασε τον πόνο της απάνω στο πετσί μου» όπως είπα σε στίχους μου.
Δεν ξέρω ίσως τι είναι ποίηση, ξέρω μόνο τι άνθρωπος είναι ο ποιητής. Είναι ο ολομόναχος άνθρωπος που προσπαθεί να εξημερώσει το θηρίο… και κανείς δεν πρόκειται να τον σταματήσει. Ούτε ευλογημένες στιγμές ούτε καταραμένες ώρες, μέρες, η ζωή πάντα κερδίζει.
Ο ποιητής είναι η παθιασμένη αναζήτηση της ζωής κόντρα στον θάνατο που παραμονεύει κάθε στιγμή… η ζωή του ποιητή είναι ένα τραγούδι για τον άνθρωπο. Για την ζωή! Και για να θυμηθούμε και τους στίχους του μεγάλου Ελυτη: Ποίηση ω Αγία μου – συγχώρεσέ με/ αλλ’ ανάγκη να μείνω ζωντανός/ να περάσω από την άλλην όχθη/ οτιδήποτε θα ‘ναι προτιμότερο/ παρά η αργή δολοφονία μου από το παρελθόν.