Καθισμένοι στο παγκάκι του νεκροταφείου
πίνουμε πρωινό καφέ
Ραντίζουμε κρασί τους νεκρούς
Αφήνουμε άφιλτρα τσιγάρα αντί για άνθη
Επιλέγουμε την ισορροπία στις αρένες
που χάσκουν κάτω από τα πόδια μας
Και όταν κουραζόμαστε
ανοίγουμε πληγές στο σώμα
Το αίμα δεν ξεπλένει τις επιλογές μας
Το ανώφελο γίνεται αδύνατο
Δίνουμε εκεί που δε χρωστάμε
Άκουσες κάτι να κινείται ανάμεσα στα φύλλα;
Θέλω χρόνο να σε συγχωρήσω
χρόνο που να διαβάλλει την ύπαρξη μου
μέχρι να λιώσει η ενοχή
Μαζεύτηκαν στάχτη και γάτες
κάτω από τα πόδια μας
Θέλω χρόνο να σε συγχωρήσω
ή έστω μια βροχή στη θάλασσα.
* * *
ότι οι άνθρωποι δεν είναι συνεπείς στα ραντεβού τους
Φτάνουν πάντα μισή ώρα αργότερα
Φτάνουν όταν έχει παίξει το πρώτο κομμάτι
Ενώ ήδη έχει ειπωθεί η πρώτη ατάκα
Έμαθα πως τα βράδια θέλουν τη συνήθεια του κλουβιού
μισώντας την ελευθερία του ανοιχτού παράθυρου
Για να αντέξεις ξαπλώνεις μόνος
ξεχνώντας το πρώτο ήλιο το ξημέρωμα
τα πλεγμένα σε πολεμικό χορό άκρα
Πως το σώμα συνηθίζει στα περισσεύματα της μέρας
ξεπουλώντας τις βαθιές ώρες της ελευθερίας που του έταξαν
για να μην λυπάται τις αναγούλες της πείνας
Μόνο να εκλιπαρεί την ελεημοσύνη του δυνάστη
στη πράξη αφαίρεσης των μελών του
Έμαθα πως η φυγή ορίζει τον χρόνο στο άπειρο
ενώ η λεπίδα της αλήθειας αγγίζει την καρωτίδα
Για να σταθεί ο κόσμος ανάποδα
ανώφελα να ψυχορραγεί
χωρίς περιθώρια προδοσίας
Πως η πραγματικότητα είναι χειρότερη από τους εφιάλτες
Για να παραμένει ζωντανή
ορίζεται μέδουσα με όρεξη για εκδίκηση
Χωρίς προσδοκίες
η απόγνωση ξεγελιέται
Με το θάνατο σου έμαθα
πως τα διλήμματα σκοτώνουν
και φτάνουν πάντα στην ώρα τους.
