Scroll Top

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης | Μάρτιος 2025 | Κωνσταντίνα Ρούση

Η 21η Μαρτίου, η πρώτη μέρα της Άνοιξης, όπου το φως κερδίζει το σκοτάδι και η αισιοδοξία αφήνει πίσω της το πένθος, είναι η Παγκόσμια ημέρα της Ποίησης. Η ιστορία της ξεκινά από την Ελλάδα. Το 1997 ο ποιητής Μιχάλης Μήτρας της “συγκεκριμένης” της “οπτικής” ποίησης- πρότεινε στην Εταιρεία Συγγραφέων να γιορτάζεται η ημέρα της Ποίησης. Η Λύντια Στεφάνου, από τις γνωστές ποιητικές φωνές της Μεταπολεμικής Ποίησης, είπε ότι η πρώτη μέρα της Άνοιξης είναι η κατάλληλη για τη γιορτή της Ποίησης. Και ο Βασίλης Βασιλικός, πρέσβης στην UNESCO, πρότεινε η 21η Μαρτίου η ημέρα να κηρυχτεί η Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης. Στη Γενική Διάσκεψη της UNESCO, τον Οκτώβρη του 1999, η 21η Μαρτίου κηρύχτηκε η Παγκόσμια μέρα της Ποίησης. Το Culture Book για μία ακόμα χρονιά τιμά την τέχνη του Ομήρου. Σε αυτή την επετειακή ημέρα παρουσιάζει νέους ποιητές και νέες ποιήτριες. Η συντακτική επιτροπή μέσα από αρκετές δεκάδες προτάσεις επέλεξε να δημιουργήσει την ανθολογία “Σύγχρονη ποίηση του εικοστού πρώτου αιώνα” με ποιήματα δημιουργών που είναι κάτω των 40 χρόνων. Με αυτό τον τρόπο πανηγυρίζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης με ποιητικές φωνές που άρχισαν να διαμορφώνουν ποιητικό βίο στην αυγή του νέου αιώνα.

Τους συμμετέχοντες, αλλά και τους αναγνώστες, ευχαριστούμε από καρδιάς.

Αντώνης Δ. Σκιαθάς

Κωνσταντίνα Ρούση

Πώς να ζήσεις και πώς να μην.(καλύτερα)

Η ζωή περνάει με ένα κόμμα.
Ένα ρίγος τη φορά,
μια οδύνη να φορά
και μια παύση.
Ομιλία.
Χωρίς δευτερολογία.
Με ανάποδο σάλτο
και στεγνό στόμα.
Η ζωή πονάει
όσο περνάει ακόμα.
Με ένα αστείο και ένα κλικ
Φρόντισε τουλάχιστον
καρικατούρα να είναι.
Μην πληγωθείς.
Μην πληγώνεις.
Μην πληρώνεις.
Θεέ μου,
τον ουράνιο μισθό μου απαιτώ.
Διεκδικώ ρεπό και άδεια.
Κουράστηκα να αδικούμαι.

Ανάρρωση ακόμα

Μέρες ντροπής.
Η κακοήθεια
τραύμα χρειάζεται
για να τη θρέψει.
Ξυπνάς
με απώλεια μνήμης.
Στην εκπνοή του χρόνου
Κι άλλη δυσανεξία.
Χορηγήστε σεροτονίνη.
Όχι άλλη οδύνη.
Όχι Ψυχή,
άλλο δεν τραυματίζω.
Μέρες μουδιασμένη
με τη βροχή στα πόδια,
ένα βουνό έχω στο χέρι.
Κι εγώ,Ψυχή,μένω μαζί σου.
Μέχρι την επούλωση.

Κάποιου Καιρού Επείγοντα

Τον τελευταίο καιρό
πάσχω από τη
Νόσο του Ιδεολόγου.
Φοβάμαι να υψώσω τη γροθιά.
Οι σύντροφοι που είχα
από υποσχέσεις χάθηκαν.
Τους σκέπασε,λένε,ροζ σημαία.
Μάζεψα
από τα στέκια τους
την αγνότητα που περίσσεψε.
Μικρά κομμάτια εφημερίδας
στο φαράσι.
Σε κάδο της Ομόνοιας
το πρώτο μου σημείωμα.
Και μια διαγραφή.
Υπέρ.

 Εξέταση ρουτίνας

Μόλις ξύπνησε
την έψαξαν για δεκατρείς πληγές.
Όλες εντός της,είπαν,είναι.
Ας ήταν τουλάχιστον το πινέλο της.
Μερικές στιγμές θαλπωρής
πάνω στον καμβά
της αρκούσαν.
Τώρα χαϊδεύει το λαιμό της
κόκκινη στάχτη στο πλευρό της.
Μόλις την έσωσαν
από βέβαιο πνιγμό.
Αποκοιμήθηκε.
Ας περιμένει το ταξίδι
Με όλες τις πληγές της.
Ας φύγει ο καπετάνιος χωρίς αυτή ξανά.

Σε έναν ποιητή [Σ.]

Μου είπες
ο ουρανός θα αργήσει να ψηλώσει.
Και
σήκωσα τα μάτια η αφελής,
μήπως και πιάσω
λίγα σύννεφα στο γκρίζο.
Τα δάχτυλά σου
ακολουθούν
το βρέφος.
Δυο
νεογέννητα μόρια φωτός
και
δυο ποιητικά φορτία στη Δύση.
Σαν όψη
ακατέργαστου
γαλάζιου χαλαζία.
Σαν ανοιξιάτικη Ανατολή
στα χέρια της Σελήνης.
Ανάμεσά μας δυο ήλιοι
και μια υπόσχεση•
Πάνω στις λέξεις
να διαχέεται πάντα
μια χρυσαφένια δέσμη φωτός.

Βιογραφικό Κωνσταντίνα Ρούση