Βιογραφικό.
Ο Νίκος Νικολάου είναι εικαστικός. Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1955.
Παρακολούθησε μαθήματα σχεδίου και ζωγραφικής στο εργαστήριο του Σπύρου Σώκαρη.
Ζει και εργάζεται στην Πάτρα.
ΕΚΘΕΣΕΙΣ:
1985. Gallery Μορφές, Πάτρα (ατομική).
1988. Gallery Μορφές. Πάτρα
1996. Gallery Hercules. Πάτρα (ατομική)
1999. Μηνύματα σε μπουκάλια, performance, Κάστρο Ρίου ( με Alessandro de Martino και Ελευθεριά Αλεξανδράτου).
2000. Βαλκανική συνάντηση εικαστικών, Κάστρο Ρίου (ομαδική).
2000. Αίθουσα Τέχνης Ζέρβας. Ρίον (ατομική)
2001. Παλαιό δημοτικό Νοσοκομείο, Πάτρα (ομάδα Θέασις).
2002. Αίθουσα Τέχνης Αέναον, Αθήνα (ομαδική).
2002. Παλαιά Δημοτικά Σφαγεία, Πάτρα (ομάδα Θέασις).
2004. Αίθουσα Τέχνης Ζέρβας. Πάτρα (ατομική)
2009. Ποικίλη Στοά. Πάτρα (ομαδική).
2010. Κάστρο Ρίου (ομαδική)
2016, Δημοτικά λουτρά Πάτρα (ομαδική).
2016, Αγορά Αργύρη, Πάτρα (ομαδική).
2017. Αγορά Αργύρη, “Απο τον Ικαρο στον Αρχάγγελο” (ομάδα 4Art+).
2018. Αγορά Αργύρη. “Πάτρα, η πόλη” (oμαδα 4Art+)
2018. Πολύεδρο Πάτρα (ατομική)
2019 Vali Gallery, Ιθάκη, Paint the lyric (ομαδική).
2019 Πολύεδρο Πάτρα, “Το μπλέ της θάλασσας και του ουρανού” (ομαδική)
2020 Vali Gallery, Ιθάκη, Paint the lyric II (ομαδική).
Δύο κριτικά σημειώματα
Ο Νίκος Νικολάου αποδεικνύεται ασίγαστος καταλύτης της τεχνικής του, εκλύοντας ριπαία νέες αναφορές και σχέσεις πραγμάτων, εννοιών, αφηγήσεων, χρωμάτων και υλικών. Σα να παραδίδεται, τελικά, το εκάστοτε “κιβώτιο” του, με αποδεκατισμένα μα ολόφρεσκα” κομμάτια και αποσπάσματα”, “γυρεύοντας αίμα και ρίζες” για να θυμηθούμε τον Διονύση Σαββόπουλο, τη “στιχουργική” όχι της αποκατάστασης μα της ερμηνευτικής και αισθητικής του πρόσληψης ως τέτοιο.
Μη αντιστεκόμενη στη ροπή της ερμηνευτικής προσέγγισης παρατηρώ:
Εκπαγλες η αρσενική και η θηλυκή μορφή των κάτωθι ευρισκομένων φωτογραφιών συγκρατούν με την παλάμη στο στόμα τον φόβο η το δέος που τις διαπερνά από το ακατανίκητο ρίζωμα του δέντρου στο κιβώτιο, στη ζωή. Η ακόμη μπορεί να λειτουργούν ως αφορμές ειρωνείας από το Δέντρο που, φέροντας γύρω του το μπλέ τ’ουρανού, θεριεύει, αδιαφορώντας για την αιτία του φόβου η το δέος των εγκιβωτισμένων παραληπτών του, η…..η πινελιά τετραγωνισμένη σαν μικρογραφία
κιβωτίου.
Μαίρη Σιδηρά.
*
Μαθητής του αξέχαστου Σπύρου Σώκαρη, τα δίσεκτα χρόνια της δικτατορίας, σ΄ένα τοπίο
ποτισμένο από το Αβέβαιο, τράβηξε τον μοναχικό του δρόμο, στο σπαρμένο με αγκάθια και
παπαρούνες χωράφι της τέχνης. Χωρίς σπουδάγματα και βαρύγδουπους τίτλους, τι να τους κάνει άλλωστε, μορφοποιεί την αναγκαιότητα για έκφραση, με την συνέπεια και την εργατικότητα που ο “ξωμάχος” παλεύει με τη γη του.
Το χρώμα της παλέτας του… έντονο… μια λάβα που μας κατακαίει. Μεσ΄ απ΄ αυτό το χαοτικό γίγνεσθαι, πυργώνεται η Αλήθεια του άγρια και καταλυτική.
Έξω από κομφόρμες και άλλα συναφή ψυμμίθια, ο Νικολάου αποκαλύπτει τις πίσω απ΄ τα
φαινόμενα, συντελούμενες γενεσιουργές διεργασίες.
Η ανθρώπινη παρουσία επιμελώς υποδηλώνεται απόμακρη διατηρώντας έτσι την ικμάδα της ζωής. Άλλοτε πάλι δειλά-δειλά τα ίδια τα
στοιχεία πλάθουν την ύπαρξη μας.
“Θέλει αρετήν και τόλμην” έγραφε ο ποιητής για την Ελευθερία. Μήπως δεν χρειάζεται “Τόλμην και Αρετήν” η οδυνηρή πορεία του καλλιτέχνη;
Και ο Νικολάου και τόλμη και αρετή διαθέτει. Γνωρίζω δε πολύ καλά, με πόσην επίγνωση
τα δύσκολα περάσματα του Νού και της Καρδιάς τολμά και πραγματώνει. Αυτό είναι που τον διαφοροποιεί από τους λεγόμενους “Ζωγράφους της Κυριακής” και από τους “Συλλέκτες Παπύρων”.
Στην πλακάτη ζωή μας, αξίζει να αισθανόμαστε την ζεστή Ανάσα της Τέχνης
Διονύσης Γερολυμάτος
