— Εγώ είμαι χριστιανή.
«Σήκωσα το βλέμμα και είδα μια Μαντόνα στον τοίχο».
— Από τα χωριά της Δερόπολης είμαι. Ο άντρας μου ήταν από ένα γειτονικό χωριό, Αλβανός. Έχει πεθάνει εδώ και χρόνια. Ζήσαμε καλά με το καθεστώς, αλλά δουλειά, πολλή δουλειά. Δώδεκα ώρες τη μέρα δούλευα, από τα χαράματα. Χάλασαν τα γόνατά μου. Ο άντρας μου ήταν σε υποβρύχιο. Έπιαναν αυτούς που προσπαθούσαν να φύγουν. Τι να κάνει; Απαγόρευε το καθεστώς να φύγεις. Κι αυτοί γιατί έφευγαν; Αν τους άφηναν, θα άδειαζε το κράτος. Έχω τρία παιδιά. Ό ένας είναι εδώ. Ήρθε τα τελευταία χρόνια κι άνοιξε επιχείρηση. Τα άλλα δύο ζουν στην Ελλάδα. Η κόρη μου στην Αθήνα και ο γιος μου, ο άλλος, στη Ρόδο. Έκαναν οικογένεια και μένουν εκεί.
Aλέξανδρος Βαναργιώτης (Τρίκαλα Θεσσαλίας, 1966). Σπούδασε στο Κλασικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής Ιωαννίνων. Εργάζεται ως καθηγητής φιλόλογος στη δημόσια Μέση Εκπαίδευση. Τα δύο τελευταία χρόνια είναι αποσπασμένος στο Κολλέγιο «Πνοή Αγάπης» Μεσοποτάμου, των Αγίων Σαράντα στη Βόρεια Ήπειρο. Δημοσίευσε τις συλλογές διηγημάτων Διηγήματα για το τέλος της μέρας (Εκδόσεις Λογείον, Τρίκαλα, 2009), Η θεωρία των χαρταετών (Εκδόσεις Παράξενες Μέρες, Ρέθυμνο, 2013) και Κατά μήκος της εθνικής οδού (Εκδόσεις Εύμαρος, Αθήνα, 2019). Το 2022 κυκλοφόρησε σε ebook (ηλεκτρονικό βιβλίο)από το περιοδικό «Εξιτήριον» η εργασία του «Άνθη της λύπης», που εμπεριέχει μια επιλογή επιτύμβιων επιγραμμάτων από την Παλατινή Ανθολογία και την απόδοσή τους στα νέα ελληνικά.