Εργατικό
Ήτανε μια σκατομέρα και είχε κωλόκαιρο. Προφανώς έχασα το λεωφορείο, εννοείται πως τσαλαβούτησα σε μια λακκούβα με νερό, βάζοντας και τα δύο μου πόδια μέσα, οριακά κολύμπησα. Δεν έχω καλή διάθεση σήμερα. Όλα μου πάνε στραβά. Τα τραβάω, τα έλκω. Διανύω ζόρικες μέρες. Βέβαια ούτε χθες, ούτε προχθές ήταν καλύτερες οι μέρες μου. Ούτε τους τελευταίους δύο μήνες, αν τα υπολογίζω σωστά. Μήπως έχω κατάθλιψη; Μήπως δεν με εκφράζει τίποτα πια; Ας είναι. Δεν μπορώ να ασχοληθώ τώρα και με αυτό το πρόβλημα. Έχω ήδη αρκετά.
Συναισθηματικά είμαι φανταστικά. Ευτυχώς! Δεν υπάρχει τίποτα… Προτιμώ την ηρεμία μου και δεν θέλω για κανένα λόγο να θυμηθώ την τελευταία μου σχέση. Καμαρώνω για την δύναμη μου να την λήξω. Έχω ζήσει προβληματικές καταστάσεις, αλλά ευτυχώς φεύγω γρήγορα. Αυτοπροστασία, ένα από τα προτερήματα μου.
Επαγγελματικά νιώθω τσακισμένος. Δεν είναι λίγο να σου χρωστούν λεφτά. Αρχικά ήταν πολύ ανθρώπινα στο γραφείο. Το τελευταίο δίμηνο ξεκίνησε να καθυστερεί πληρωμές. Υπήρξε μια αναποδιά και είχα κατανόηση, άλλο ένα προτέρημα μου η κατανόηση, η οποία με έφερε εδώ ένα δίμηνο μετά να μου χρωστάνε δυο χιλιάρικα. Αφεντικά…
Μια γυναίκα μεγάλής ηλικίας κάθεται δίπλα μου, λογικά στην ηλικία της γιαγιάς μου. Αν περιμένουμε το ίδιο λεωφορείο ελπίζω να μην κάτσει δίπλα μου, δεν θέλω καμία ανθρώπινη επικοινωνία σήμερα. Κοιτάζει ίσια στα μάτια με καθαρό βλέμμα. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και συμπαθής.
-Παιδί μου, έχεις ανοιχτή την τσάντα σου, θα σου πέσει το πορτοφόλι.
Κοιτάζω και έχει δίκαιο, ψελλίζω ένα ευχαριστώ ντροπής, γιατί δεν μου αρέσει να ασχολούνται μαζί μου. Χαμογελάει ενθαρρυντικά.
-Δουλεύεις;
-Ναι απαντώ.
-Είναι καλά;
-Όχι πολύ…δεν πληρώνει.
-Α, να τον τρέξεις. Απαράδεκτα πράγματα!
-Δεν είναι εύκολο…
-Τίποτα δεν είναι εύκολο. Θα βρεις τον τρόπο, εγώ είμαι μεγάλη και δεν τα ξέρω πια τα εργασιακά.
-Ναι για αρχή πρέπει να κάνω μια κουβέντα.
-Και να βρεις κάτι άλλο
-Και να βρω κάτι άλλο
-Θα τα καταφέρεις
-Ευχαριστώ.
-Δεν απαντάς σωστά. Θα τα καταφέρω, να λες
Με χαιρετά και μπαίνει στο λεωφορείο της. Το δικό μου ακόμη. Από που έρχεται; Ακόμα και αυτό καθυστερεί στην ζωή μου;
Ένα πιτσιρίκι λίγο πιο μακριά μου με την μαμά του μου βγάζει τη γλώσσα. Σκασμένο..
Η μαμά του είναι ελάχιστα μεγαλύτερη μου, ίσως κάνα δύο χρόνια. Φαίνεται κουρασμένη. Τα χέρια της είναι ταλαιπωρημένα, τραχιά στην όψη και έχει μαύρους κύκλους γύρω από τα μάτια. Με τέτοιο διαόλι που έχει παιδί, λογικό.
Την συμπονώ λόγω μαύρων κύκλων. Έχω και εγώ. Δεν κοιμάμαι καλά τα βράδια. Έχω άγχος. Ίσως να ναι και κληρονομικό. Το άγχος ή οι μαύροι κύκλοι, μπορεί και τα δύο.
Η μαμά μιλάει στο κινητό. Τσακώνεται με κάποιον. Δηλώνει εξαιρετικά κουρασμένη και ότι δεν προλαβαίνει να πάρει και την μεγάλη από την προπόνηση. Ο πατέρας μάλλον. Δακρύζει. Ο μικρός λουφάζει. Κοιτάει πρώτα εκείνη μετά μένα. Τελικά δεν είναι τόσο αντιπαθητικός.
-Μαμά! Ήρθε το λεωφορείο μας.
Χοροπηδάει από χαρά και τον ζηλεύω. Περίμενε κάτι και ήρθε. Μια μικρή νίκη.
Θα μείνω μάλλον στην στάση αιωνίως. «Ο άνθρωπος που έβλεπε τα λεωφορεία να περνούν», τίτλος εφημερίδας. Να γυρίσω ποδαράτο; Θέλω ένα δίωρο. Πρέπει να φτάσω κάποια στιγμή σπίτι , να ανασυνταχθώ, να καταστρώσω σχέδιο για τα δεδουλευμένα, να μιλήσω με έναν εργατολόγο.
Μήνυμα από την Χρύσα.
«Είμαστε για μπύρα κέντρο. Συζητάμε τα γνωστά». Τα γνωστά του γραφείου. Συγκεντρώθηκε η ομάδα των απλήρωτων.
Ας πάω. Ποιος ξέρει; Ίσως βγάλουμε άκρη.
Να δω ποιος θα πληρώσει….