Παρατηρώ πως όσο μεγαλώνω, νιώθω όλο και περισσότερο να δένομαι με τον τόπο που θεωρώ «τόπο μου», εκεί δηλαδή όπου τοποθετώ τις ρίζες μου. Αν με ρωτούσε κάποιος τι είναι αυτό που καθιστά αυτό το μέρος, από γεωγραφικής άποψης, «τόπο μου», θα του απαντούσα ότι εκεί τοποθετώ τα πιο χαρακτηριστικά παιδικά μου βιώματα, τις πρώτες μου εικόνες, τις πρώτες μυρωδιές, όπως για παράδειγμα τη μυρωδιά μιας καμινάδας ενός σπιτιού όπου καίει το τζάκι. Παιδικές μνήμες που συνεχίζουν να συντροφεύουν τον άνθρωπο σε όλη τη διάρκεια της ζωής του και ίσως μάλιστα αυτές να διογκώνονται, με μια δόση υπερβολής, η οποία στην πορεία γίνεται αποδεκτή αλήθεια, σε τέτοιο βαθμό, που δεν θυμόμαστε πια το πραγματικό γεγονός. Ένας συγγραφέας τις περισσότερες φορές καλείται να διαχειριστεί αυτά τα βιώματα και να συνθέσει ένα λογοτεχνικό έργο, το οποίο ωστόσο δεν πρέπει να συνίσταται σε μία απλή καταγραφή των όσων έχει ζήσει, αλλά να είναι προϊόν και (κυρίως δηλαδή) μυθοπλασίας. Με αυτή τη μέθοδο έγραψα το πιο πρόσφατο από τα βιβλία μου, Η Μήνα και άλλες ιστορίες (Κίχλη, 2019) από όπου και παραθέτω ένα χαρακτηριστικό, σχετικό με τον τόπο, εδάφιο:
«Λίγο πριν το ψηλότερο σημείο του βουνού, εκεί όπου η θάλασσα χανόταν απ’ το οπτικό μας πεδίο κι απέμενε μόνο η μυρωδιά του πεύκου στα ρουθούνια μας…»
Βλέπει κανείς ότι στο πρώτο κιόλας διήγημα του βιβλίου, στις πρώτες πρώτες αράδες, επέλεξα να περιγράψω μια πολύ γνώριμη σε μένα εικόνα, όταν αφήνοντας πίσω τη θάλασσα, ανεβαίνει κανείς το συγκεκριμένο βουνό, και μυρωδιά, εκείνη των πεύκων, που αναδύεται σε συγκεκριμένα μέρη του βουνού. Όμως αν προχωρήσει κανείς την ανάγνωση του διηγήματος, θα διαπιστώσει ότι η συνέχεια, όπως και το τέλος του, είναι προϊόντα επινόησης και επιρροών από λογοτεχνικά ρεύματα (ίσως περισσότερο μαγικού ρεαλισμού) που επικεντρώνονται στο φαντασιακό, μυθικό, παράδοξο στοιχείο.
* Ο Στάθης Ιντζές γεννήθηκε στη Λάρισα το 1986 και κατάγεται από το Νότιο Πήλιο. Διευθύνει τις εκδόσεις Ενύπνιο που στεγάζονται στο ομώνυμο βιβλιοπωλείο της οδού Δερβενίων. Είναι παραγωγός της λογοτεχνικής εκπομπής “Σεληνάκατος”, που μεταδίδεται ζωντανά από τον Strummer Radio. Ζει στην Αθήνα. Πεζογραφία: Κάτω η σκουριά (εκτός εμπορίου), Οι τελευταίοι φανατικοί της στρωματσάδας, Οι ανειδίκευτοι δεν βγάζουν κιχ,
Η Μήνα και άλλες ιστορίες
Ποίηση: Συνωμοσία Ταυτοχρονισμού, Σεληνάκατος, Gadium. Κυκλοφορούν επίσης τα πεζογραφήματά του Οι τελευταίοι φανατικοί της στρωματσάδας (Θράκα, 2014), Οι ανειδίκευτοι δεν βγάζουν κιχ (Μελάνι, 2017), Η Μήνα και άλλες ιστορίες (Κίχλη, 2019), οι ποιητικές συλλογές Συνωμοσία Ταυτοχρονισμού (Γαβριηλίδης, 2011), Σεληνάκατος (Μανδραγόρας, 2013), Gadium (Θράκα, 2017) και οι μεταφράσεις Ρίτσαρντ Μπρότιγκαν, Η έκτρωση (Ενύπνιο, 2018), Αλεχάντρα Πισαρνίκ, Ποιήματα (Θράκα, 2014), Χοακίν Ο. Χιανούσι, Ποιήματα (Θράκα, 2015), Ούγκο Μουχίκα, Ποιήματα (Θράκα, 2015).