Την είδε να μπαίνει από το μισάνοιχτο παράθυρο.
Δεν της έδωσε καμία απολύτως σημασία, ήταν απορροφημένος στην δουλειά του.
Αυτό έγινε ένα βράδυ, πριν από ένα χρόνο περίπου.
Δούλευε ασταμάτητα την ένατη συμφωνία του.
Αφιερωμένη στην Τherese Malfatti στον μεγάλο ανικανοποίητο έρωτα του. Όλα όμως άλλαξαν από την ώρα που μπήκε η Ελίζα στο σπίτι του.
Μια κεραμιδόγατα της γειτονιάς ήταν τίποτε περισσότερο, όμως έφερε τα πάνω κάτω στην ζωή του.
Ο Λούντβιχ βασανιζόταν όλο το βράδυ μη μπορώντας να γράψει ούτε μια νότα.
Η Ελίζα μ’ ένα σάλτο βρέθηκε μες στα χαρτιά του και άρχισε με τα γαμψά της νύχια να τα ξεσκίζει.
Δεν πρόλαβε να αντιδράσει, εκείνη κατέστρεψε με μανία σχεδόν όλες τις παρτιτούρες του.
Την έδιωξε με πολλή θυμό. Εκείνη όμως δεν έφυγε, κάθισε σε μια γωνιά και γρύλλιζε με παράπονο ενώ τον κοιτούσε δίχως φόβο μες στα μάτια.
Μάλιστα μετακινήθηκε και πήγε και στάθηκε μπρος του με θάρρος, έχοντας τα μάτια της διάπλατα ανοιχτά και δείχνοντας του απόλυτη εμπιστοσύνη.
Εκείνος δεν μπορούσε να την ακούσει αλλά τα μάτια της του μίλαγαν και του έλεγαν πολλά.
Ξαφνικά ξέχασε τα πάντα, σαν να απελευθερώθηκε από ένα μεγάλο βάρος.
Ξεκίνησε να γράφει εντελώς ελεύθερα και τότε η Ελίζα μισόκλεισε τα βλέφαρα και γουργούρισε ικανοποιημένη.
Οι παρτιτούρες διαδεχόταν η μία την άλλη με απίστευτο ρυθμό.
Σ’ αυτήν την συμφωνία η Therese δεν υπήρχε πουθενά.
Ο θάνατος της από τα νύχια της Ελίζας έδωσε φτερά στην μουσική του.
Κάποια στιγμή μετά από αρκετή ώρα δουλειάς σηκώθηκε και έβαλε ένα πιατάκι με λίγο γάλα για εκείνην.
Εκείνη το παραμέρισε και ήρθε και κούρνιασε στα πόδια του.
Όταν εκείνος τελείωσε το γράψιμο, εκείνη έφυγε από το παράθυρο όπως ακριβώς ήρθε.
Αυτό γινόταν κάθε βράδυ.
Εκείνη, πιστή, αφοσιωμένη σε κείνον δίχως ανταλλάγματα.
Έφτασε η μέρα του κοντσέρτου.
Ο Λούντβιχ διεύθυνε την ορχήστρα δίχως να ακούει μ’ ένα μανιώδες τέμπο γυρνώντας τις σελίδες με πάθος και έχοντας στρέψει το βλέμμα του προς την Ελίζα που κοιτούσε μαγεμένη από το παράθυρο.
Όταν τελείωσε, ο κόσμος σηκώθηκε όρθιος και χειροκροτούσε με μανία. Ενθουσιασμένοι πέταγαν τα καπέλα και τα σακάκια τους.
Χρόνια πολλά μετά μάθαμε ότι ο Μπετόβεν την ενάτη συμφωνία την είχε αφιερώσει σε κάποια Ελίζα που κάνεις δεν γνώριζε.
