Θαρρώ πως έρχεται κάποια που με ξέρει. Με κοιτάζει με μάτια γελαστά. Δίπλα της, βρίσκεται ένα ψηλό, γλυκό αγόρι. Μου το δείχνει και αμέσως, καμαρώνει. Το παιδί σκύβει και κάτι λέει, ίσως «γιαγιά». Ύστερα, χάνονται πίσω από ένα άντρα και μια γυναίκα ντυμένους στα λευκά.
Μάλλον, δεν με αφορά. Κλείνω τα μάτια και τα αφτιά. Με επισκέπτεται η εικόνα ενός μεσήλικα με λεπτά, κόκκινα χείλη. Μιλάει με δόντια άσπιλα, λευκά. Έχει μια βούρτσα μες το στόμα. Επισημαίνει πώς πρέπει να πλένουμε την οδοντοστοιχία μας συχνά. Αμέσως, μετά, βλέπω ένα κορίτσι. Ανεμίζει τα ξανθά, μπουκλωτά, μακριά μαλλιά. Μοιάζει να τρέχει σε κάποια εξοχή χωρίς λουλούδια. Δεν δίνω καμία σημασία, σας λέω, δεν με αφορά. Να όμως που επιμένουν. Μια καλλονή μου δείχνει ένα σπίτι που μοιάζει με καράβι. Με προσκαλεί να ξαπλώσω σ’ ένα παιδικό κρεβάτι. Μου προσφέρει να φάω και να πιω. Μου δίνει ένα φιλί στο μέτωπο, με σκεπάζει, ψιθυρίζει «καληνύχτα, μάτια μου, όλα είναι καλά» και κλείνει το φως πολύ αργά. Ζεσταίνομαι λίγο ξαφνικά. Δεν συγκινούμαι. Δεν νιώθω τίποτα για τίποτα. Πώς γίνεται αυτό; Νάτοι πάλι! Αυτούς τους βλέπω πιο συχνά. Ένας παππούς φροντίζει ένα μωρό, μια γερόντισσα στρώνει το τραπέζι, ένα ζευγάρι περπατάει σε έναν κήπο με έναν σκύλο, φίλοι καταφτάνουν φέρνοντας μπουκάλια, χαμογελάνε όλοι πλατιά. Με πλησιάζουν. Οι όψεις τους γρήγορα αλλάζουν. Σοβαρεύουν και ύστερα, αγριεύουν, απειλούν. Δεν τους γνωρίζω και σαφώς, δεν με αφορούν.
«Θα την πάρουμε μαζί μας. Μαμά; Με ακούς; Καταλαβαίνεις τι σου λέω;»
Σηκώνω τα βλέφαρα αργόσυρτα, δειλά. Η γυναίκα με τα μεγάλα, καστανά μάτια χαμογελάει πιο πλατιά. Το ψηλό, γλυκό αγόρι δίπλα της μου έπιασε το χέρι.
«Θέλεις να πάμε σπίτι, μάνα; Θέλεις να γείρεις ξανά στον καναπέ; Ναι, να ξαπλώσεις εκεί και να χαζεύεις τον ορίζοντα, να σε χαϊδεύει ο αέρας απαλά πάνω στο κούτελο, να παίζει για λίγο με τα φρύδια όπως συνήθιζε να λες, να ακούς τη μουσική σου;»
Νεύω χωρίς να το ελέγχω. Λέω «ναι». Δεν θυμάμαι όσα περιγράφει αυτή η γυναίκα με τα ξανθά, μπουκλωτά, μακριά μαλλιά και τις ρυτίδες, αλλά κάτι μου λέει πως θα είναι καλύτερα απ’ ότι μέσα σε ετούτο το κουτί, απ’ ότι μπροστά από ετούτο το κουτί, μακριά από κούτες με φάρμακα και γάζες, μακριά από αυτούς τους ασθενείς.
«Αν την πάρετε, μπορεί να καταλήξει. Είναι δική σας η ευθύνη.»
Δική μας, δική σου και δική της. Του ορίζοντα.