7 + 1 Ποιήματα για το Culture Book από επτά (7) και έναν (1) ποιήτριες και ποιητές που με δόκιμο τρόπο ο καθένας και η καθεμία με το δικό τους τρόπο συνομιλούν με την ποιητική τέχνη. Σε αυτή την ενότητα καταγράφουμε ποιήματα που δεν τα έχουν δημοσιεύσει ακόμα οι δημιουργοί τους.
Οι συμμετέχοντες ποιήτριες και ποιητής για τον μήνα Μάρτιο είναι: Ελένη Αράπη, Νίκη Δρούγκα, Κλεοπάτρα Μακρίδου-Robinet, Μηνάς Παπόγλου, Ειρήνη Παραδεισανού, Χαρίκλεια Ρίζου, Σταύρος Σταμπόγλης, Γιάννης Στεφανάκις.
Ο καθένας και η καθεμία τους με τον τρόπο τους έχουν καταγραφεί στη σύγχρονη Λογοτεχνική ιστορία της χώρας μας. Έχουν διαφορετική βιολογική ηλικία και Λογοτεχνική ιστορία. Ανήκουν σε διαφορετικές λογοτεχνικές τάσεις και “γενιές”, έχουν όμως τον δικό τους “μύθο” όταν συνοδοιπορούν με την τέχνη του Ομήρου.
Να σημειώσουμε πως θεωρήσαμε υποχρέωσή μας (πώς αλλιώς άλλωστε όταν ομιλούμε για λογοτεχνία) να αποδεχτούμε τον τρόπο χρήσης των σημείων στίξης και των γραμματικοσυντακτικών κανόνων του κάθε συγγραφέα.
Καλή ανάγνωση!
Αντώνης Δ. Σκιαθάς
Ελένη Αράπη
Νοσταλγία
Χτες βράδυ σταυρώσαν τη μάνα
στάζει αίμα ο λώρος
ορφάνεψαν τα παιδιά.
Παντού εγκατάλειψη
εσώψυχα απλωμένα
κρανία στα κάδρα.
Οι αναπτήρες θυμίζουν
τη γη της σκουριάς
ούτε λόγος για σπίθα.
Η πόλη βρωμάει παράδοση
η σιωπή τρυπά τους σοφάδες
οι χωματερές διψούν
το αρχαίο τεμάχιο.
Τα ποντίκια φάγαν τις μνήμες
προσφέρουν ανώδυνο θάνατο
με επιτύμβια στήλη
«Ενθάδε κείται
η γη των δειλών»
Ένα κερί μοναχά
αντίστροφα μετρά
πίσω πιο πίσω-
δε λέει να σβήσει.
§
Νίκη Δρούγκα
Αντι-παραμύθι
Η αλήθεια, λέει ο ποιητής,
«μόνον έναντι θανάτου δίδεται».
Αναρωτιέσαι και το ψάχνεις.
Θες κάτι να σου εκπαιδεύει το μυαλό.
Και ξεκινάς:
Η αλήθεια δεν γνωρίζεται -πώς θα την καταλάβω;
Δεν πιάνεται -φεύγει, γλιστράει και χάνεται.
Δεν γοητεύει -σχεδόν πάντα- δεν αρέσει.
Δεν τιθασεύεται, δεν υπακούει.
Δεν εξυπηρετεί -κανένας δεν ξεχρέωσε μαζί της.
Δεν αγαπά ούτε τον εαυτό της
-το ψέμα αγαπά εαυτόν και τον φροντίζει.
Η αλήθεια προκαλεί σαν ψιθυρίζεται,
διχάζει γνώμες, μνήμες και ανθρώπους,
γκρεμίζει ουρανοξύστες πολυώροφους,
αποδομεί και ξεμπροστιάζει συνειδήσεις,
είναι σαν μπόρα στο κατακαλόκαιρο,
σαν κύμα που ορμά και σε γυρίζει,
σαν άνεμος που σπρώχνει το παράθυρο
και κάνει το παντζούρι σου να τρίζει.
Ομόφωνα, λοιπόν, καταδικάζεται
Και κρίνεται υπαίτια για όλα.
-Όχι ομόφωνα.
§
Κλεοπάτρα Μακρίδου-Robinet
Μπερδεύτηκε ο Χρόνος
Τυφλώθηκε ο Χρόνος
στους σκοτεινούς γαλαξίες της Εποχής
και του Σύμπαντος κόσμου
Στʹακρογιάλια των μαυρόασπρων ακτών μας
ζούμε πια στον Ενεστώτα της Μνήμης
και στους ισολογισμούς
που καταγράφουν τα κατάστιχα
των προδομένων μας ονείρων..
Κι ας μας νανούριζαν παιδιά τα δάκρυα της μάννας
είχε η συλλογική μνήμη ρωγμές στα οστά της …
Απολογίες για αμαρτίες που δεν κάναμε
ερείπια που μας άφησε
η χρεοκοπία της οπισθοχώρησης
τα όνειρα στα μπαλκόνια ξεφτισμένων
παλινδρομήσεων
η συνωμοσία των μιναρέδων
με την ηλεκτροφωτισμένη σημαία στον Πενταδάκτυλο….
Βρήκαμε τις δάφνες να πικρίζουν
τα φέρετρα χωρίς σημαίες
τα φώτα μας σβηστά σε γερασμένα γεγονότα
στα δικοινοτικά ακρογιάλια μας
στα δικοινοτικά γκέτο μας
στα δικοινοτικά ποιήματα
των φυλακισμένων ψυχών μας
σʹολο τον εικοστό και εικοστό πρώτο αιώνα
Οι τύρανοι είχαν οργανωθεί σε απρόσωπους εχθρούς
και δεν βλέπαμε τη σκιά τους …
Είχαμε και μέρες με σοδειές
και γάλα τα πρωινά
αλλά πάντα θεατές και αναγνώστες
της άποψης που αφήνει την ελπίδα να σιγοκαίει
σε σπίτια χωρίς κλειδιά
να θυλάζουμε κέρινα ομοιώματα
στους προθαλάμους της Ιστορίας
εγκεφαλοφάγοι παπαρδέλες
αλαφροίσκιωτης θαλπωρής
ενός Χρονου που δεν σταματά…
§
Μηνάς Παπόγλου
ΚαταΠοίηση
Αποποίηση λαθών
αποποίηση ευθυνών
αποποίηση εγκλημάτων
Εκποίηση ηθών
εκποίηση αξιών
εκποίηση αισθημάτων
Προσποίηση επιτυχιών
προσποίηση ελευθεριών
προσποίηση δικαιωμάτων
Παραποίηση αρχής
παραποίηση λογικής
παραποίηση ευτυχίας
Κακοποίηση ψυχών
κακοποίηση ιδεών
κακοποίηση ανηλίκων
-Αντιποίηση της Ποίησης.-
§
Ειρήνη Παραδεισανού
Τυφλή χορεύτρια με φίδια στα μαλλιά
μπαίνει διστακτική στη σάλα
το βάδισμά της κουταβιού που κλαίει
ψάχνει μια χαρακιά να κυρτώσει τους τοίχους
την ασυνέχεια να σπάσει
το λευκό να ξεφτίσει
δεν ξέρει η τυφλή χορεύτρια με τα φίδια στην όψη
πως το δωμάτιο την κλείνει σε κύκλο
ψάχνει τη γωνία
να μαυρίσει τους τοίχους
που λευκαίνουν την όψη της
ψάχνει τη σχισμή ν’ ακουμπήσει το τρεμάμενο πόδι
η τυφλή χορεύτρια
μιαν ακκίδα ζητά
να της δείξει
πώς είναι ο χορός
δίχως βήματα.
§
Χαρίκλεια Ρίζου
Πλην Κυριακής
Εγερτήριο
Από το ακορντεόν του δρόμου
Στα κύματα του Δούναβη
Σάλπισμα ευθύνης
Μάταια χτυπώ το ξυπνητήρι
Πόδια σίδερα
Κεφάλι θολό
Μια καλημέρα νυσταγμένη
Το όνειρο σπάει
Μπροστά στην αλήθεια του καθρέφτη
«Αργία μήτηρ πάσης κακίας»
Ξεπλένω από τα μάτια τους εφιάλτες
Και βουρτσίζω από τα δόντια τη μουρμούρα
Γαργάρες
φτύνω την πλήξη
Μαριονέτα στα δρώμενα της μέρας
Αρχίζω απασχόληση στον κόσμο της μονοτονίας
Μα, ίσως
Ίσως σήμερα ανακαλύψω κάποιο νόημα
Στο μυστήριο χάος της ζωής
Σαν γάτα την ουρά μου κυνηγώ
Στην ανηφόρα οι πέτρες
Πληγώνουν τα παπούτσια μου
Πόσο γρήγορα νυχτώνει
Άνθρακες ο θησαυρός
Στο χθες αναζητώ τη χαμένη ηδονή
Σιωπητήριο
§
Σταύρος Σταμπόγλης
ΣΥΝΟΙΚΙΣΕΙΣ
του Πάουλ Τσελάν
Η παραλληλία∙ ένα σύστημα αποκατάστασης πλήθους,
όπου έντομα μηρυκάζουν την αλληλεγγύη, καθώς
η ελεήμων πολιτεία σκηνοθετεί την ανάγκη της.
Οι ελεήμονες ό,τι υποθάλπει υποσχέσεις του φαίνεσθαι
και η καταστροφή συγκαλύπτεται στην ασάφεια
των εξωραϊσμών.
Η οργάνωση είναι μια ευφυής μετατόπιση χρόνου και
χώρου, ένας λαβυρινθώδης κόσμος, όπου ενισχύεται
η συμμετοχή στην ανισότητα του άυλου.
Θα έλεγα, ακρωτηριάζοντας εκείνο το Ποίημα*,
τον ρυθμό του κλέβοντας, πως: μάστορας
της απόκρυψης ειν΄ ο χειριστής.
Αχ, από καρφί ειν΄ η πληγή κι είναι
λοξό τ΄ αγκίστρωμα της συντριβής
στα χείλη μου επάνω.
Ο δρόμος μας για τον παράδεισο έχει στρωθεί
με καλοπληρωμένη άφεση.
ΑΓΚΑΛΙΕΣ ΚΑΙ ΧΕΙΡΑΨΙΕΣ
Αν και μονήρης
μια βόλτα επιθυμώ σε κόσμο πολύ’
συναντήσεις σε καφέ και βιβλιοπωλεία
σε εκθέσεις σινεμά και συναυλίες
σε διαδηλώσεις και πορείες
χωρίς αυτό το πανί στη μούρη
που φίμωτρο θυμίζει·
μουστρουχίνα
που στα κατσίκια βάζαμε
μην τρώνε των ξένων τα σπαρτά·
Θέλω παστή σαρδέλα να γενώ
ανάσα να μην παίρνω στο μετρό·
στο λεωφορείο·
ένα περίπατο αναζητώ στη Σόλωνος
στην Πανεπιστημίου
Αγκαλιές χειραψίες και χειροφιλήματα
είναι που αναμένω
και πρόσωπα φωτεινά χαρούμενα
χωρίς τον φόβο του θανάτου·
της αβεβαιότητας του τίποτα
Στην αγκαλιά σου θέλω να ριχτώ
σαν πρωτοβρόχι
δυνατά και τρυφερά να χαθώ
στο δάκρυ των ματιών σου
χωρίς τον φόβο του άγνωστου
όχι πως με τρομάζει
Τη ζωή μας εκεί που την φέραμε
Αυτό ΄ναι που με τρομάζει