Το 2014, 30 Νοεμβρίου, βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη. Με πολλούς δισταγμούς είπα να επισκεφτώ τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, έναν ποιητή που εκτιμώ ιδιαίτερα και με τον οποίο δεν είχα συναντηθεί ποτέ. Μου είχε γράψει κάτι πολύ επαινετικό για την ποιητική μου συλλογή Δρόμος Μεταξύ Ουρανού και Γης και ήθελα να τον ευχαριστήσω. Με δέχτηκε θερμά. Συνομιλήσαμε για αρκετή ώρα. Μου εξιστόρησε γεγονότα της ζωής του, έγινα κοινωνός της μεγάλης του αγάπης για την Κύπρο. Δεν κρατούσα σημειώσεις, δεν πήρα μαζί μου μαγνητοφωνάκι, δεν είχα σκοπό να του πάρω συνέντευξη. Στο τέλος, λίγο πριν φύγω, αγκαλιαστήκαμε. Τον είδα βουρκωμένο. Βγήκα από την πόρτα, τηλεφώνησα στο ταξί και κάθισα στο πεζοδρόμιο, μπροστά από το σπίτι του κύριου Ντίνου. Έβγαλα το σημειωματάριο και άρχισα να παίρνω σημειώσεις από τη συζήτηση. Έριχνε ψιλόβροχο. Εκείνες οι σημειώσεις έγιναν η καλύτερη συνέντευξη που πήρα στη δημοσιογραφική μου διαδρομή.
