Ο τόπος των ποιητών είναι η πατρίδα της γραφής τους. Εσάς πώς επηρέασε τη γραφή σας ο τόπος σας;
Ο τόπος, η ιστορία του, οι άνθρωποι του, σε επικοινωνία με τη γλώσσα, επηρεάζουν και διαμορφώνουν τη γραφή μας. Γεννήθηκα στην Κύπρο. Ζήσαμε την τουρκική εισβολή, γεγονός καθοριστικό για τον τόπο και για εμάς. Θα μπορούσα να το πω ιστορικό σταυροδρόμι της μοίρας μας. Ακρωτηριάστηκε το νησί μας κι έγραψε ανεξίτηλα στη μνήμη μας. Η Κύπρος με ακολουθεί και βρίσκεται στην ποίησή μου μ’ έναν τρόπο κυρίως έμμεσο και υπαινικτικό – «όταν φεύγουν τα φλαμίγκος/ φεύγει πίσω τους ο τόπος».
ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
Η ελευθερία.
Είναι όμορφη κοπέλα.
Σχετίζεται στην απλωσιά,
φοράει από μέσα τη νύχτα μέρα
απ’ έξω τη μέρα μέρα.
Ένας καημός,
η Κύπρος και η Άνοιξη.
(από την ποιητική συλλογή «Κατοχική Εποχή», Εκδόσεις Διογένης, 1979)
ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ
Θα μαζέψουμε τα σκουπίδια
Ενός πολέμου που δεν αποφασίσαμε
Με μάσκες που συγκαλύπτουν ασχήμιες
Θα ξεχάσουμε
Δύο τρύπια παπούτσια στις ερημιές
Δύο τρύπες άδειες τα μάτια
Θάνατος
ΦΡΟΥΡΟΙ ΑΠΟ ΠΕΤΡΑ
Μεγάλωσα σε σπίτια εκατό
Στις γειτονιές του ελάσσονος
Γι’ αυτό τρομάζω στους θυμούς
Μισώ να πιέζω τους ανθρώπους
Κάθε που έρχεται η άνοιξη
Μοσχοβολούσαν τα κρινάκια
Κρασί
Γλυκά
Κεντήματα
Τότε που τα παιδιά
Επινοούσαν ακόμα παιχνίδια
Ο συλλαβισμός της ομορφιάς
Να σκαλίζει μικρά αλλόκοτα είδωλα
(από την ποιητική συλλογή «Όταν Φεύγουν Τα Φλαμίγκος» Εκδόσεις Γαβριηλίδης 2005)
Σκέψεις και στίχοι σας για την Κύπρο μέσα στον κόσμο σήμερα.
Παραθέτω δύο ποιήματα, το πρώτο από την ποιητική συλλογή «Σκοτεινή συγκατοίκηση» (Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2014) και το δεύτερο ανέκδοτο.
Πατρίδα μου είναι
Το φως
Και ένας ήλιος
Που καίει
Τα μαλλιά της
Βρεγμένα ωραία
Γυναίκα που δεν κλαίει ποτέ
Η άλλη της όψη
Έρχεται μέσα από τα κύματα
Σ’ αυτά τα άσπρα χώματα
Καινούργιος θρίαμβος
Και δικαστής
Το φως θα μας δικάσει
*
Καπνός είναι
Αιωρείται η ψυχή μας
Έχουν μια ιερότητα τα δάκρυα
Στην πιο καλή στιγμή των κέδρων
Κάνουμε μια εγκοπή
Προς την κατεύθυνση που
Θέλουν οι αέρηδες
Η κίνηση των δέντρων λιγοστεύει
Στην άλλη πλευρά η θάλασσα
Τόπος μικρός
Έγινε αγνώριστος
Τώρα είναι θεός με δύο πρόσωπα
Στην άσπρη πέτρα κάθεται
Η ζέστη κάνει φουσκάλες
Στην άσφαλτο όπως παλιά
Ο θάνατος πάντα παρών
Κι ο δρόμος της αλήθειας δύσκολος
Εκτροχιάζει συνειδήσεις