Ο τόπος των ποιητών είναι η πατρίδα της γραφής τους. Εσάς πώς επηρέασε την γραφή σας ο τόπος σας;
Τόπος μου είναι τα βιβλία μου. Είναι το Μαγικό βουνό, ο Παρνασσός, που όντας στα πέντε μου φυματική έμεινα σχεδόν ένα χρόνο στην Αράχοβα. Είναι ο Πύργος των Καταιγίδων που από το παράθυρό του ακούω αδιάλειπτα την Κατερίνα να φωνάζει: Χήθλιφ, Χήθλιφ.
Είναι ο καμένος πύργος, ο Ρότσεστερ τυφλός να με καλεί χιλιάδες μίλια μακριά κι εγώ ν’ ακούω την φωνή του και να τρέχω, να τρέχω…
Είναι τέλος η Αθήνα, ο τόπος που γεννήθηκα, μεγάλωσα και αγαπώ. Στα σοκάκια της Πλάκας βαδίζω και ακούω φωνές από το παρελθόν, νιώθω να μ’ αγκαλιάζουν οι παραδόσεις από τα χρόνια τα παλιά.
Σκέψεις και στίχοι σας για την Ελλάδα μέσα στον κόσμο σήμερα.
Σαν απάντηση θα παραθέσω ένα ποίημά μου από την συλλογή μου ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΑ ΚΟΝΤΆ
ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ-ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ
Ἡ γιορτή. Τὸ κοριτσάκι. Πείνα.
Κατοχή. Ἀποκλεισμός.
Τὸ γλίστρημα ἀπ’ τὶς σκάλες.
Ἡ Ἑλλάδα. Ὁ Εὐαγγελισμός.
Ὁ λευκὸς κρίνος.
Χαῖρε κεχαριτωμένη
Ἡ ἄσπρη μπλούζα της ἡ γιορτινὴ
κόκκινη, κατακόκκινη
στὸ αἷμα βουτηγμένη.
Ἐπειγόντως. Στὴν κλινική ὁδοῦ Ἀριστομένους.
Μὲ τὸ καρότσι τοῦ μανάβη
ποὺ λίγο πρὶν
κουβάλαγε τοὺς πεθαμένους.
Στην Πατησίων ὁδοφράγματα
Δώδεκα ράμματα.
Δωσίλογοι, μαυραγορίτες
πολίτες θύματα και θύτες.
Οὐρές, οὐρές γιὰ τὰ συσσίτια.
Ἡ σημαία κυματίζει μεσίστια.
Ἡ μιζέρια κι ὁ τρόμος.
Ὅμως…
ἡ χαρμόσυνη μέρα θὰ φθάσει
κι ἄλλες… κι ἄλλες…
τὸ κορίτσι ξαφνικὰ θὰ γεράσει.
Τὸ σημάδι στὸ σαγόνι ἐπιμένει
κι ἡ Ἑλλάδα
Ἡ Ἑλλάδα ποὺ ξανά καὶ ξανὰ ξαποσταίνει.