Ο τόπος των ποιητών είναι η πατρίδα της γραφής τους. Εσάς πώς επηρέασε την γραφή σας ο τόπος σας;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και αρχές ’80. Έχω ζήσει ως φοιτήτρια ιατρικής και νεαρή ιατρός μια πλήρη δεκαετία στο Ηράκλειο της Κρήτης (1990-2000) και στη συνέχεια επέστρεψα πάλι στη γενέθλια πόλη, όπου και ζω. Επισκέπτομαι επίσης συχνά και την Πάτρα (γενέθλια πόλη του συζύγου μου). Πέραν τούτου, ελάχιστα έχω ταξιδέψει εκτός Ελλάδας.
Επειδή πάσχω από κώφωση από παιδί, η πατρίδα μου για μένα είναι άμεσα συνδεδεμένη με την ελληνική γλώσσα. Γιατί οι δάσκαλοι στο παρελθόν πίστευαν ότι δεν θα ήταν εύκολο να μπορέσω να κατακτήσω τη γλώσσα στον ίδιο βαθμό με έναν ακούοντα συμμαθητή μου. Κι εγώ, ως κωφό παιδί σε σχολείο ακουόντων, έπρεπε να αναπληρώνω, μέσω του γραπτού κειμένου, ό,τι δεν μπορούσα να ακούσω. Έτσι, πατρίδα μου και κεντρικό στοιχείο της ύπαρξής μου έγινε ο γραπτός λόγος της γλώσσας μου. Της λατρεμένης μου και μοναδικής ελληνικής γλώσσας.
Η ανάπτυξη του διαδικτύου στα τέλη της δεκαετίας του ’90-αρχές 2000 και, ακόμα περισσότερο, η διασύνδεση όλων μας με γραπτό τρόπο σε μια εικονική «κοινότητα» όπως το facebook και τα άλλα social media (γύρω στο 2010) αποτέλεσε για μένα μια δεύτερη «πατρίδα», πάλι με κεντρικό άξονα την ελληνική γλώσσα, αλλά πιο «οικουμενική» καθώς εκεί μπορούν να γίνουν γραπτές συζητήσεις και με ανθρώπους από πολλές άλλες χώρες, ειδικά με τη βοήθεια της αυτόματης μετάφρασης.
Όλα τα παραπάνω επηρέασαν τη ζωή μου και τη γραφή μου, εφόσον πλέον μπορώ να συναναστραφώ μέσω του διαδικτύου με πολύ κόσμο, κάτι που η κώφωσή μου καθιστούσε πολύ δύσκολο στο παρελθόν. Σήμερα θα σας πω ότι ο τόπος μου εξακολουθεί φυσικά να είναι η Ελλάδα και συγκεκριμένα η Αθήνα, αλλά ότι ταυτόχρονα μπορώ να είμαι και πολίτης του κόσμου με τη βοήθεια του ίντερνετ.
Eξάλλου αυτή την εποχή τελειώνω το μεταπτυχιακό μου στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, πρόγραμμα δημιουργικής γραφής, το οποίο και παρακολούθησα και με τη βοήθεια του διαδικτύου. Όλα όσα ανέφερα συνεπώς επηρεάζουν και αποτυπώνονται και στην ποιητική μου γραφή, καθώς, όπως όλοι οι ποιητές, δημιουργώ κι εγώ τους δικούς μου τόπους και ου-τοπίες για μπορέσω να γράψω.
Σκέψεις και στίχοι σας για την Ελλάδα μέσα στον κόσμο σήμερα.
Σας παραθέτω το παρακάτω ποίημα, που έχει δημοσιευτεί στο περιοδικό Μανδραγόρας το καλοκαίρι του 2020 και το οποίο πιστεύω ότι απαντάει στο ερώτημά σας.
Γράφτηκε βέβαια πριν από την πανδημία, η οποία και έχει αλλάξει τα δεδομένα παγκοσμίως. Τώρα δεν ζητούν «ταυτότητα» μόνο η Ελλάδα και οι έλληνες, αλλά όλες οι χώρες, υπό το πρίσμα μιας νέας εποχής που αναδύεται καθώς αρχίζει να διαφαίνεται η λήξη της πανδημίας. Μιας εποχής που ελπίζω ότι θα είναι πιο συμβατή με τον άνθρωπο και τις πανανθρώπινες ανάγκες και αξίες. Διότι όλοι μας εμπεδώσαμε αυτά τα δύο χρόνια της πανδημίας αυτό που είπε ο αμερικανός ιατρός Dr. Anthony Fauci: You don’t make the timeline. Τhe virus makes the timeline.
Κάτι που σημαίνει ότι είναι καιρός να ξαναδούμε τα ανθρώπινα ζητήματα από μια άλλη σκοπιά, έχοντας μεγαλύτερη συναίσθηση της ευαλωτότητας και της θνητότητας του ανθρώπου και μεγαλύτερη συνείδηση πως ό,τι μας επηρεάζει τοπικά σε μια χώρα μπορεί και να επηρεάζει πλέον όλο τον πλανήτη.
ΑΕΡΗΔΕΣ
Δυο αιώνες τριγυρνάω στην Αιόλου,
και πάντα καταλήγω στους Αέρηδες.
Περιστρεφόμενος Δερβίσης, του διαβόλου
μες των Μεγάλων των Δυνάμεων τις έριδες.
Όστρια, Σιρόκος, Τραμουντάνα και Γαρμπής –
ποιος τα ηνία κρατάει μιας ζωής;
Δυο αιώνες Βαυαροί και Αγγλογάλλοι
μας δέσαν και μας πάνε με τον άνεμο
και μ’ άλλα ονόματα έρχονται και πάλι,
λιμάνι ένα δεν βρίσκουμε, απάνεμο.
Όστρια, Σιρόκος, Τραμουντάνα και Γαρμπής –
ζήτημα πάντα Εγγύς Ανατολής.
Δυο αιώνες μ’ έχει κόψει η Σταδίου
στη μέση και δεν φτάνω στην Ακρόπολη.
Μεσολαβούν οι μνήμες Βυζαντίου
κι η Δύση που μας παίζει στη Μονόπολη.
Όστρια, Σιρόκος, Τραμουντάνα και Γαρμπής –
ταυτότητα χαμένη, που ζητείς.