Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ
Συγκεντρώνουμε τους στίχους άδειων πακέτων
κατακλυσμένοι από την αστοχία των ονείρων.
Η χρονική διάσταση των λέξεων σκέφτεσαι
προσπαθώντας να εξάγεις συμπεράσματα
θα μπορούσε να ήταν το άρρωστο χειμερινό φως
στις ακρογιαλιές που έδειχνε τόσο εύθραυστες
όλες τις κατασκευές μας. Αν ήταν έτσι, θα μπορούσαν
τα χέρια να διαλέγουν κάθε επόμενο χάδι τους,
τα πόδια να αποφασίζουν παράτολμες διαδρομές
και οι σκέψεις χαρούμενες που παραβιάζουν
όλες τις φράσεις ενός κλειστού κυκλώματος έρχονται
γνωρίζοντας πως όλα θα βρίσκονταν στη θέση τους.
Μήπως είχαμε ξεγελαστεί διατηρώντας ζωντανές
αισθήσεις που ανήκαν στο πορφυρό χώρο δομών
εντελώς ξένων στο τρόπο που σκεφτόσουν τα πρωινά;
Ένα κορίτσι βγαλμένο από το Harper’s Magazine
τοποθετεί βυθισμένους συγγραφείς σε αναιμικά σπίτια
στολισμένα ασφοδέλους. Αυτό θα αποκάλυπτε
το εύθραυστο κάθε στιγμής σκορπίζοντας τη σκόνη
που κάλυπτε ότι πιστεύαμε για τη ζωή. Αυτό, θα θύμιζε
πως τα φιλιά ακόμη έχουν το άρωμα του Μάρτη
*
ΔΙΑΛΕΞΗ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
Μερικές φορές οι μέρες φτιάχνονται με
τον τρόπο της προσπέρασης ανέραστων
σχολών δημιουργικού θαυμασμού για το ατύχημα
του προγενέστερου ανθρώπου συγκρατώντας
με καβίλιες ότι απώλεσε η μνήμη. Έτσι, οι δρόμοι
γέμισαν σκιές και πόθους ενός εφήμερου έρωτα
πάνω στα απομεινάρια κίτρινων σελίδων
μυθιστορημάτων προσμένοντας την δική μας
ανίδεη άποψη για τη ζωή, τη στιγμή που
αποσυναρμολογημένοι ακούμε τις ιστορίες
του κύριου Προυφ σε κατάμεστες αίθουσες
διεξαγωγής συνεδρίων ή απονομής βραβείων
στον πιο φανταχτερό δημιουργό κατεστημένων
θέσεων για το πώς θα έπρεπε να λειτουργεί
το πράγμα. Φρόντισε αυτό για το οποίο πίστευες
πως ήσουν αγνοώντας μόνιμα το κεφάλαιο Ζ’,
ενώ κάποιοι θα προσπαθούν να φέρουν στο φως
αυτό που πρέπει να πεθαίνει διασκεδάζοντας
στο χάσμα που άφησαν ανείπωτες ιδέες καθώς
δοκιμάζω τα χέρια μου σε ηλεκτρικές ξύστρες
τρέμοντας να δείξω κρυφές πτυχές του εαυτού μου
Σε μια άλλη εποχή που στο κρεβάτι θα εκφύονται
έλατα, τα παιδιά δεν θα εκπαιδεύονται
στον βιομηχανικό σχεδιασμό ανθρώπων και
η ρουτίνα θα αναλώνεται σε κούπες σκέτου καφέ,
θα παίζουμε μέσα σε λήμματα ξεχασμένων λεξικών
ξεκλειδώνοντας πικρές αλήθειες με φιλιά.
Μόνο τότε θα είναι αρκετά αργά για εμάς,
εκπληκτικά βουβοί στο αδιανόητο της μέρας
Ο Σάββας Λαζαρίδης γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη, όπου και διαμένει έως σήμερα. Ποιήματα και πεζά του έχουν δημοσιευτεί σε ηλεκτρονικά έντυπα μέσα. Το 2017 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Σαιξπηρικόν η ποιητική συλλογή υπό το τίτλο “Ύστερα”. Το “Ανάμεσα στον φόνο και τον χρόνο” των εκδόσεων Ρώμη αποτέλεσε τη δεύτερη ποιητική συλλογή, η οποία εκδόθηκε το 2018. Η νουβέλα “Μικρό χαμόγελο”, η οποία εκδόθηκε το 2019 επίσης από τις εκδόσεις Ρώμη, είναι η πρώτη του απόπειρα στον αμιγώς πεζό λόγο. Σε συνεργασία με τον Τάσο Αγγελίδη Γκέντζο, εκδίδεται από τις εκδόσεις Ρώμη το 2019, η ποιητική συλλογή “Ultimi Inter Pares”.