ΜΕΓΙΣΤΟΝ ΜΑΘΗΜΑ
(φλυαρίας)
Κάθομ’ εδώ και βλέπω πεταλούδες
(τα ραβασάκια που ανταλλάσσουν ανθισμένα δέντρα και λουλούδια).
Πίσω απ’ το δεντρολίβανο προβάλλουνε τα κρίνα σαν λευκά κεφάλια κατσικιών.
Πιο κει και κάτω απ’ τη συστάδα των αιώνιων δεντρών που αγκαλιάζονται
υπάρχει η ταΐστρα της Φατσούς
(με τη μεγάλη κίτρινη πιατέλα, το βαθύ
γαλάζιο πιάτο και το άσπρο το ρηχό).
Όταν πηγαίνω εγώ με το νερό και την τροφή
(σα να πηγαίνω δώρα στο βωμό κάποιας θεότητας)
μπροστά πηγαίνει η Φατσού σαν τίγρης που ζεμένος σέρνει εμένα πού ‘μαι αμάξι κι ο
Το θαύμα τούτο βλέποντάς το οι ανεμώνες μένουν έκπληκτες.
Όμως για μας είναι απλώς ένα συμβάν από τ’ αμέτρητα
που γίνονται σ’ αυτόν τον γαλαξία
κι έτσι δεν κινδυνεύουμε από κάποιονε χαζό περισπασμό
να πέσουμ’ έξω από το δρόμο… Μα πού έξω;
Όλος ο Γαλαξίας είναι δρόμος.
Ω μα ναι
υπάρχουν των ανθρώπων τα κελιά ή τα κλουβιά τους
που δεν τα ονομάζουνε κελιά είτε κλουβιά μα επαγγέλματα.
Όλοι οι άνθρωποι ασχολούνται σοβαρά με κάτι άχρηστο που βρίσκουν να ‘ναι της
την πρώτη μέρα που ‘χα πάει στο σχολείο
σα με ρώτησε
ποιό απ’ τα επαγγέλματα θα κάνω του απάντησα
«αυτού που του αρέσει να κοιτάζει πεταλούδες».
Γέλασαν τα παιδιά. Μ’ είπε χαζό ο δάσκαλος κι εγώ
τον είπα βλάκα κι έτσι τέλειωσα μ’ αυτό που σ’ όλο το ντουνιά με περηφάνια
Γιατί παρακαλώ σε ποιό σχολείο πηγαίνουνε τα δέντρα, τα πουλιά, οι πασχαλίτσες
Σε ποιό σχολείο πηγαίνουνε τα σύννεφα, ο Άνεμος, ο Ήλιος, το Φεγγάρι;
Όσοι πηγαίνουν στα σχολεία γίνονται εντέλει, ε, μα ναι, σχολαστικοί
(αυτό που και η λέξη μας το λέει).
Γελοίοι, βαρετοί και θλιβεροί σχολαστικοί.
Έκαμα στη ζωή μου ό, τι ήθελα
όπως εγώ το ένοιωθα και όπως τ’ αγαπούσα.
Κι όσα οι άνθρωποι με νόμους και συστήματα
δεν μ’ άφησαν ποτέ να ολοκληρώσω
τα κάνω τώρα που ως άχρηστο, επί τέλους, με ξεχάσανε
όπως ξεχάσανε τα δέντρα, τα πουλιά, τη θάλασσα, τον Ήλιο,
όπως ξεχάσανε και τ’ ότι μες σ’ αυτό το ατέλειωτο και ήδη τελειωμένο παραμύθι της
το μόνο σοβαρό πού ‘χεις να κάνεις είναι το να κάθεσαι να βλέπεις πεταλούδες.
*
Ω πεταλούδες είστε σεις
τα μαγικά βιβλία μου, τα μικροσκοπικά, εκδόσεις άπειρον.
Πάνω στις ανοιχτές σελίδες των φτερών σας
διάβασα εκείνα που κανένα
βιβλίο σχολικό δεν μπόρεσε ποτέ να μου προσφέρει.
Εσείς.
Κάθομαι στο τραπέζι της μουριάς κι απολαμβάνω τον καφέ μου
κι ο ερχομός σας είναι πάντοτε χαρά, λαχτάρα, έκπληξη.
Έρχεστε από παντού, διαβαίνετε, πάτε παντού.
Σπανίως κάθεστε για λίγο στο τραπέζι μου ή στον ώμο μου.
Ω πεταλούδες που στολίσατε τους στίχους μου και τώρα την αυλή μου.
Το πιο ανάλαφρο είστε σεις πλάσμα του κόσμου.
Είδα το πιο βαρύ πλάσμα του κόσμου, ναι, το φίδι να σηκώνει το κεφάλι του
να σας ακολουθεί κοδελιαστά μα εσείς ποτέ
δεν καταδέχεστε για λίγο να καθίσετε
επάνω στο φαρμακερό λουλούδι των δοντιών του.
Είσαστε οι ελεύθερες ψυχές που δεν πληρώνουν εφορίες, νοίκι, ασφάλειες, διόδια,
και που κανένας νταβατζής του κράτους των ανθρώπων δεν τολμά να σας αγγίξει.
Κάθομαι στο τραπέζι της αυλής μου και σας χαίρομαι, ανάκουστα
ιπτάμενα λουλούδια που υψώνεστε ως το τζάμι τ’ ουρανού
για να καθρεφτιστείτε μα κανένα
φκιασίδι δεν ασχήμυνε ποτέ την ομορφιά σας.
Ω πεταλούδες, ξέρετε, πόσο σας αγαπώ
ενσάρκωση εσείς της χάρης που απονέμεται
μονάχα στους αθώους, στους χαμένους.*
ΟΜΩΣ ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΖΕΝ
Φίλος μυστικιστής με ρώτησε αν μπορεί
να κοιμηθεί στο καλυβάκι της Λευκάδας. Του απάντησα:
«Αφότου η κόρη μου ανέλαβε το χτήμα
έβαλε στο καλύβι κάποια πράγματα.
Έτσι δεν θα μπορούσες να χαρείς
τον ύπνο σου σ’ αυτό. Λείπει η άνεση.
Όμως αν είσαι ζεν (αν έχεις φτάσει
να χαίρεσαι την έσχατη απλότητα)
ανάμεσα στα έπιπλα εκεί μπορείς να βρεις
μια θέση και να κάνεις τον πιο όμορφο
απ’ όσους ύπνους έχεις κάνει στη ζωή σου».
Γιάννης Υφαντής: Έζησε τα πρώτα δώδεκα χρόνια στην Ραϊνα Αγρινίου, τα επόμενα έξη ως μαθητής στο Αγρίνιο, σπούδασε νομικά στο Αριστοτέλειο κι έζησε στην Θεσσαλονίκη για 32 χρόνια. Το Πελασγικόν Λευκάδος, η Ραΐνα Αγρινίου, η Θεσσαλονίκη, είναι οι τόποι στους οποίους σήμερα ζει.
Βιβλία του: Μανθρασπέντα, Μυστικοί της Ανατολής, Αρχαία Έδδα, Ο καθρέφτης του Πρωτέα, Αθανάτου Μνήμης Σημεία, Ποιήματα κεντήματα στο δέρμα του Διαβόλου, Ναός του Κόσμου, Αρχέτυπα, Ο κήπος της ποίησης, Αλέκτωρ ο εράσμιος, Το ιδεόγραμμα του φιδιού, Έρως ανίκατε μάχαν, Μάσκες του Τίποτε, Κάτω απ’ το εικόνισμα των άστρων, Οι μεταμορφώσεις του Μηδενός, Στις αμμουδιές του Ομήρου.