«Κρακ»
Πάντα, μα πάντα, όταν ακούω αυτόν τον ήχο, ξέρω πολύ καλά, ότι κάτι μη αναστρέψιμο συμβαίνει, έχει ήδη συμβεί.
«Κρακ»
άρχισε να βγαίνει από μέσα μου ομίχλη.
«Κρακ»
ράγισε η καρδιά μου.
«Κρακ»
έφυγε από τη ζωή ένα σπουργίτι.
«Κρακ»
ήρθε η άνοιξη.
«Κρακ»
ήρθες στη ζωή μου και τη χρωμάτισες.
«Κρακ»
έφυγες.―
ξαφνικά.
[Χρήστος Τζιώκος «Στο κάτω μέρος των ανθρώπων», υπό έκδοση]