Την πτώση μάζευες του κόσμου,
τα «θέλω» που σκοντάφτουν, πεσμένο χελιδόνι,
ανέστιο έρωτα ή μια δουλειά να σε πετρώνει.
Στο πρόσταγμα Γοργούς μην αναβλέψεις φως μου
Την πτώση μάζευε του κόσμου!
Σου φόρεσαν μη σε θωρώ του Άδη σκούφο μπρος μου
μα είδα μακριά πλησίον μου να ξαλαφρώνει
σαν όνειρα τού σύλλεξες, τούτο σε φανερώνει
καθώς και μυρωδιά στα λόγια σου χαμένου δυόσμου.
Θα περπατάς στενό που δεν μαρτύρησε στο δρόμο
πως γόπα σήκωσες η αμαρτία να καπνίσει,
χρωστά ενοίκια σε κορμιά με φυλλοβόλο νόμο
και πώς αειθαλής η δίκη της θ’ αρχινίσει,
θα έκριναν τ’ ατίμητα οστά που σώμα στάζαν;
Το μάζευες για έρωτα που μέλη του νυστάζαν!