Η ΑΛΛΗΛΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ
Απ’ την βεράντα ακούγονται οι καμπάνες
του Αγίου Νικολάου – μαχαίρια που
κόβουν στη μέση το απόγευμα.
Στο μέτωπο λίγες σταγόνες ιδρώτα,
σαν κουρασμένο νερό ξεκουράζονται
στα ματόκλαδα και κάπου κάπου ένα
τζιτζίκι τραγουδάει στα κάγκελα.
Τραβώ τα δάχτυλα στο τραπέζι:
ένα ζευγάρι ερωτευμένο βγαίνει απ’ τη
θάλασσα∙ στην άμμο γράφουν τα
ονόματά τους – κύματα μπαίνουν
αθόρυβα ο ένας μέσα στον άλλον.
Στο απέναντι σπίτι μια γυναίκα έχει βγει
στο μπαλκόνι – δεν είναι νέα.
Χρυσές αλυσίδες στα χέρια της, δυο
βραχιόλια και δαχτυλίδια με πέτρες.
Δεν με έχει δει που την κοιτάζω.
Λες και περιμένει σε παγκάκι παλιού
σιδηροδρομικού σταθμού, ζωγραφίζοντας
απ’ την αρχή: αποτυπώματα, μαντίλια, σιωπές –
δεν είναι δάκρυα στα μάτια της∙ δεν έχει μάτια.
Αλήθεια θα ‘θελα πολύ να πω για
τα σύννεφα, το φεγγάρι και τ’ άστρα,
αλλά καλύτερα να κλείσω τα παράθυρα.
Έχω μεγάλη νύχτα μπροστά μου και
τ’ αγάλματα με τρομάζουν.
