Σκηνικό των διακοπών μας
Η ωραία-πόδια χόρευε
και η χιουμοριστή ήταν στο μπαρ
ή μήπως η χιουμοριστή χόρευε
και η ωραία-πόδια ήταν στο μπαρ
– και γι’αυτό θυμάμαι τα πόδια –
ο ηδυπαθής προσπαθούσε
να συγκρουστεί τυχαία με την ωραία-πόδια
να αγγίξει τους καρπούς της ή τα πόδια
ο όλο-λάθη καθόταν
παρατηρώντας την ωραία-πόδια
ωστόσο κατά τις τυχαίες συγκρούσεις
προσπαθούσε να μην βλέπει
απέστρεφε το κεφάλι
ζήλευε
αλλά δεν ήθελε να δώσει χώρο
γιατί ήξερε πως τα λάθη παραμονεύουν
η κεφάλι-περιστεριού
φοβόταν τα άγρια ζώα
κι ο μάτια-τυφλοπόντικα
προσπαθούσε να σκαρφιστεί
ένα αγχολυτικό ξόρκι
η φωτεινή-μέρα
ήθελε να φτιάχνει φιόγκους
κι ο παράστημα-φράχτη
προσπαθούσε να πιάσει κουβέντες
ωστόσο δεν μας ενδιέφεραν
όχι ότι μας ενδιέφεραν
οι μνημονευθέντες
παρά μόνο στο βαθμό
της επιβεβαίωσης της υπόθεσης
ότι οι διακοπές
συμπυκνώνουν
γλυκά
τα προφίλ
που με κόπο
ο χειμώνας σφυρηλατεί
για να χαραμίζω τις μέρες
και τόσο αδύναμος
για να κυριαρχώ
στο παρελθόν
και καθώς βηματίζω
πιάνομαι – από συνήθεια;
σε όσα λάθη
βρίσκω διάχυτα μέσα μου
για να συγκινήσω
την καρδιά
Κι όμως
η καρδιά είναι όργανο
κόκκινου χρώματος
με βαλβίδες και αρτηρίες
αυτοκίνητο και λεωφόρος μαζί
με ανατομία, διαστάσεις
και υπέδαφος
Κάθε φορά που έρχεται
η αποτυχία να
νοηματοδοτήσει τις μέρες μου
πιστεύω ότι η καρδιά
ράγισε κι έμαθε ή
έμαθε και ράγισε
ποτίστηκε η άγνοια
άλλαξαν οι διακλαδώσεις
τελειοποιήθηκαν οι βαλβίδες
ορχηστρώθηκαν οι ανάσες
έπιασε η καρδιά
να βαριέται
λες κι αλλάζει
έτσι
η καρδιά