(Ξ)ΕΠΕΣΕ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Από τα χειμερινά στα θερινά
και πάλι πίσω
Φοβάμαι ότι χάσαμε αυτό το κάτι
στο δρόμο.
Αν ο κόσμος φτιάχτηκε για εποχές τέσσερις,
ξοδέψαμε πολλούς σπόρους στα χιόνια
και μάταια αδειάσαμε τους σιτοβολώνες.
Κι ας φώναζαν οι αρχηγέτες συνθήματα
από τα ακρωτήρια των καστρογυρισμάτων:
«Γούνα για τον χειμώνα,
Λινό για το καλοκαίρι».
Κι εγώ τα ίδια θα ‘λεγα,
αν η μοίρα μ’ έκανε πυργοδεσπότη
να ορίζω κουλάκους.
Μα σαν να το παράκαναν οι πολεμιστές να σφάζουν γυμνοί
στο χιόνι
και κάθιδροι στο θέρος.
*
Η ΑΝΑΣΦΑΛΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΜΙΚΡΟΒΙΩΝ
Ακαριαία, είπαν.
10-15 λεπτά.
Λίγο πριν, λίγο μετά
Το ίδιο θα έκανε.
Σήψη, εμβολή οίδημα.
Ό,τι περνούσε απ’ το χέρι τους.
Μόνο θέμα χρόνου.
Τι σου είναι η εξουσία στα χέρια των αφανών.
*ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ, ΟΔΟΣ ΑΝΝ ΣΕΞΤΟΝ
Γράφουν ακόμη γυναίκες
που δεν ήταν μοντέλα
κι έγιναν νοικοκυρές.
Θλίψη κλεισμένη
στο μπουκάλι φαρμακείου
χωρίς καμία χημική παρηγοριά.
Σαν να μην είναι αποκάλυψη
η ζωή
ούτε η ίδια η ποίηση.
Αλλά μάλλον κάτι κάψουλες πεσμένες
πίσω απ’ τον νιπτήρα.
Άχρηστες πια γιατί οι λέξεις
βρήκαν τα λόγια και
γράφουν ξανά.
Ή σαν ανεξίτηλη μάσκαρα,
ξεχασμένη στο μπουντουάρ
αστικού διαμερίσματος των sixties,
πλάι σε μια γυαλιστερή, ξεφτισμένη roller-skate φόρμα
των eighties.
