ΥΛΗ ΜΟΥ ΤΟ ΧΑΟΣ
Θρηνώ, καθώς,
έχοντας ως πρώτη ύλη μου το χάος,
αυτό συμπαντικά με διαφεντεύει.
Μόνη εξαίρεση,
όταν ο έρωτας το διαπερνά,
όταν με καταλύει και,
πολιορκώντας με, μέσα μου εδρεύει.
Τότε,
το χάος παραμερίζει
και σαρκώνεται το εγώ τρισδιάστατο
και γιγαντώνομαι
διαρρηγνύοντας τον ουράνιο θόλο,
και μεταμορφώνομαι από ον σε ον,
και συσπώμαι από ηδονές διαδοχικές
ως την τελική εκσπερμάτιση του ονείρου.
Κι έπειτα,
με θρηνωδίες και κοπετούς
επιστρέφω στην ύλη μου την πρώτη.
ΣΤΡΑΣ
Στα στρας των σκουλαρικιών
οι σπασμένοι μετεωρίτες
μπερδεύονται
μετρώντας την αστρική σαγήνη.
Βούλιαγμα
στην παλμική κίνηση του απείρου
καθώς τα εσώρουχα πετιούνται
στο πάτωμα
σ΄ ένα εκρηκτικό μονόπρακτο ελευθερίας.
ΝΥΧΤΑ
Αργοσέρνει τη γυμνή μελαγχολία του
το φεγγάρι, απόψε.
Ολόγιομο,
απλώνεται σε ομόκεντρους κύκλους
στη σκοτεινιά του σύμπαντος,
σαν την ακύμαντη θάλασσα
που την ταράζει το παιδί,
ρίχνοντας μια πέτρα.
Τα δέντρα αψηφούν τ’ ασήμια του,
παίζουν κρυφτό με το φως του
και με τα κεχριμπάρια του,
ξεσκεπάζουν τις αδυναμίες του,
του αντιμιλούν ψηλώνοντας με κρότο.
Ένα πουλί σιγοψιθυρίζει
κελαηδήματα
μέσα στη σαγήνη του ονείρου του.
Η νύχτα δεν χάνει τα μάγια της.
ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ
Δυσοίωνα σημάδια
σμιλεύουν τελετουργικά
την αυριανή «καλημέρα».
Τα γράμματα,
απλά περιγράμματα
και οι λέξεις γλιστράνε
σε αμφορείς σιωπής.
Η αναιμία του τώρα
αιμάσσει το αύριο,
τους μελλοντικούς καιρούς,
τις παρορμήσεις της ραχοκοκαλιάς.
ΣΠΟΝΔΗ ΣΤΟ ΑΚΑΤΟΡΘΩΤΟ
Το χέρι μου διατηρεί την αφή του βελούδου σου από τη χειραψία μας. Η εικόνα σου μέσα μου αβάσταχτη. Το πρόσωπό σου, αδρές γραμμές στεφανωμένες με ακατάστατα μαλλιά, μύες σε ένταση, χείλη ηδονικά. Καμία στιγμή δεν επιτρέψαμε στα βλέμματα να συναντηθούν.
Τώρα, θέλω να έρθω κοντά σου. Και πες ό,τι θέλεις﮲ για άγραφα χαρτιά αλληλογραφίας, για μουσικές χωρίς νότες, για χορούς κάτω από στοιχειωμένες γέφυρες.
Να έρθω κοντά σου. Να λιώνει πάνω σου το βλέμμα μου, ν’ απλωθώ στο σώμα σου αστερίας γυμνός, να γίνω όστια για τα πτηνά, λιβάνι για τη δύση, έκρηξη του ήλιου, συντρίμμι της πυρακτωμένης επιθυμίας μου.
Αίσθηση χαραγμένη στην ερωτική μνήμη.
Εκεί έγραψα και τη χειραψία μας.
ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΣ
Ανεβαίνω στο άλογο
και φεύγω,
αναβάτης κι εσύ ως τα χτες.
Κρατώ αυτό που απομένει﮲
το μπουφάν σου,
με τη μυρωδιά καπνού ημερών
κολλημένη στο δέρμα του.
Ταξιδεύω κοντά σε ακτές
που δεν προσεγγίζονται
και όλο ξεμακραίνουν.
Αντικατοπτρίζεσαι
σε ανύπαρκτα τοπία.
Ο έρωτας εξατμίζεται
στους λόφους της ερήμου,
ένα κουφάρι ζώου
το χαϊδολογά ο άνεμος.
Σε λίγο και ο αντικατοπτρισμός
θα σβήσει.
Θα σβήσει και η μέρα.
Η άμμος θα τρυπήσει τα μάτια.
Η γραμμή της ζωής
κόβεται στις παλάμες μας
απότομα.
Δεν σού το είχα πει.
ΔΥΟ ΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Επί του παρόντος
η ακτινοβολία
εκεί που πρώτα
παρήκμαζε
ο άδηλος πόθος.
Η ταραχή
εξουσιάζει το σώμα
και μετουσιωμένη
βγαίνει
σε άκρατη ενέργεια.
Γυμνός λόγος,
κραυγαλέος πόνος,
παγωμένος αέρας,
ταχύτητα θανάτου,
ίλιγγος γοργόφτερος
ατέρμονης στροφής
σε διασταύρωση
πολυσύχναστων δρόμων
με χαλασμένα φανάρια.
Δεν θα γνωρίσω, το ξέρω
κι ως το τέλος να παραμείνω,
δεν θα γνωρίσω.