Η ζωή και ο θάνατος της Joanne, δημιουργού περιεχομένου
”Αιώνες φαρμάκι, γενιές φαρμάκι” – Γ. Σεφέρης
Ξεκίνησ’ Only Fans: αγόρια, εμπρός, ελάτε,
το μαγαζάκι των θαυμάτων σάς καλεί!
Φαντάρε, μπες συνδρομητής! Κι εσύ, Πιλάτε,
που νίπτεις χείρας ώσπου να ‘ρθει ανατολή,
προσέχοντας να σβήσεις και το ιστορικό.
-Όλων τις άμυνες εντέλει υπερνικώ…
Με δέκα ευρώ στο βασικό μου το πακέτο
θα σου χορέψω και θ’ αλείψω τα βυζιά!
Στο σκότος άνοιξη ξημέρωσεν εφέτο,
μα έχει κι άλλα: αν πατήσεις την «καρδιά»,
τάζω τον έρωτα με λόγια πορφυρά
-Για λίγο μόνο, κι άλλοι παίρνουνε σειρά…
Η ευτυχία π’ αναβλύζει και που ρέει
αρχίζει μόλις στην οθόνη σου στραφείς.
Κάλλιο μιας Καύλας λευτεριά! –Σιωπή, Φεραίοι!-
και bonus δώρο κι ένας μήνας εγγραφής
σ’ όλα τ’ αγόρια που κλικάρουν και μιλάν
-Παλιά Γιαννούλα, τώρ’ ακούω στο Joanne…
Aχ, θέλω κι άλλο ν’ ανεβαίνω! Πια το νιώθω
πως είμαι σύμβολο σ’ αθέατη γενιά!
Φτηνέ μου υπήκοοε, σιγόβρασε στον πόθο,
πέσε στο χώμα και προσκύνησε, ντουνιά,
βγαίν’ η βασίλισσα σου εμπρός και προχωρεί!
-Μορφές πολύχρωμες, κατάμαυροι καιροί…
Λαγνεία μου, Only Fans: μα αν βγω λιγάκι offline,
σαν σβήσουν σύνδεση και στύση και ρευστό,
κάτι στη γύρω μου ζωή δεν μου κολλάει,
κάτι που –ωιμέ!- δεν προλαβαίνω να σκεφτώ!
-Τον ήλιο μέσα σου πώς πνίγει το μπετόν,
Ντεπώ, κι ας λέγαν «συνοικία των εξοχών»…
Κάτι με πνίγει και δεν δύναμαι ν’ αντέξω,
κάτι που κάνει μου μαρτύριο τις βραδιές,
σαν της ζωής να με πετά το τέλος έξω,
σα να μου λέει: «Joanne, το Μέγα Σκότος δες
που σε συνθλίβει όσο αγέρωχο περνά!»
-Τη μέρα ρήγισσα, τη νύχτα η λησμονιά…
Γενιές offline: κι εγώ μονάχη με φυτίλι,
κραυγές απ’ έξω στου καιρού τα φονικά,
χρόνια αξημέρωτα περνάν –Αχ, θ’ ανατείλει;-
το γύρω φως σαν προχωρά κανονικά,
χωρίς να στάζει πια τ’ ανέσπερου η ματιά.
Σκοτάδι μόνο –και μετά τίποτα πια…
Post cover:Blade Runner 2049