it is the sea
a disfigurement of a shadow
and the vowel grasped by the rock
it is the torrential rain
to bedew
the pale light of the uterus
it is wherein the sun and wind
from the fig
the accurate soaring of a seagull
is the open purpose
that multiplies through time
the yellow ant on a straw chair
and the peach soothing the soil
are the versions we will never become
είναι η θάλασσα
η παραμόρφωση του ίσκιου
και το φωνήεν το κρατά ο βράχος
είναι η παράφορη βροχή
για να δροσίζει
το γλαυκό φως της μήτρας
γιατί με ήλιο κι άνεμο φτιάχνεται το σύκο
το ακριβές πέταγμα του γλάρου
είναι ο ανοιχτός σκοπός
που πληθαίνει στον χρόνο
το ξανθό μυρμήγκι στην ψάθινη καρέκλα
και το ροδάκινο που μαλακώνει στο χώμα
είναι οι εκδοχές που δεν θα μεταμορφωθούμε
the nightingale of October nights
captivates a disparate pulchritude of spring’s
a likeness of a different sort
made of red snow
grasps a sadness of firm silver
it has an eye
heavy but faded
forming a strange
empty and vicious cycle
to remind him of that autumn
they tore him insides apart
τ’αηδόνι της νύχτας του Οκτώβρη
έχει κάλλος αλλότροπο απ’το ανοιξιάτικο
είναι μια εικόνα φανταστική
φτιαγμένη από κόκκινο χιόνι
κρατά μια λύπη σφιχτό ασήμι
έχει ένα μάτι
βαρύ μα θαμπερό
σχηματίζει έναν παράξενο
άδειο και βίαιο κύκλο
για να του θυμίζει εκείνο το φθινόπωρο
που το ξεκοίλιασαν