* Μετάφραση Chiara Catapano (ευχαριστώ για την αναθεώρηση την Μαρία Κασσωτάκη)
αυτοί
αυτοί που δεν έχουν χώμα
μα έχουν δένδρα για ζωή
να φυτέψουν δίχως ρίζες
όπου μιλούν τα φύλλα
όλες των ζωντανών τις γλώσσες
Που έχουν γερά παπούτσια
να περπατούν σ’ ασφάλτους
από απέραντο πράσινο και λίθους
όπου τα τούβλα μπαίνουν
σε βαλίτσες πάντα έτοιμες
για ριζικού ριζικά
που έχουν ένα όνομα
να το θυμίζει κάνεις σε έγγραφα
με πολλές σημαίες
ένα ξεχασμένο επώνυμο
σαν μια αγάπη δίχως
πρόσωπο πια δίχως χαμόγελο
αυτοί που δεν έχουν χέρια
για να σφίξουν και να σφίξουν
μα ένα χαλινάρι να δαγκώσουν
μια διαβατάρικη μοναξιά
να μασήσουν και να φτύσουν
αυτοί που γράφουν
αυτές τις λέξεις να ράψουν
και να ξηλώσουν σ’ ένα ποίημα
***
μεταναστεύω
όλα όσα χρειάζομαι τα έχω
σε σπίτια που δεν έχω πια
***
Οι ράγες χοροπηδούν κάτω απ’ το κάθισμα
αρχαίο ρυθμό του μετανάστη
όνειρα συντρίμμια σε τόπους να θρυμματίζονται
η οθόνη-παράθυρο δείχνει ασύλληπτες εικόνες
ίσως σπίτι σημαίνει αυτή η κίνηση
κλειδί ένα εισιτήριο
με πάντα αβέβαιο
προορισμό
***
Κυριακή των Βαΐων
νιώθω μιαν άθεη νοσταλγία
για το πράσινο λίκνισμα της Καραϊβικής
***
Πιστεύω
στο παράθυρο που ανοίγει κάθε πρωί
σαν ένα αγαπημένο χαμόγελο
Πιστεύω πως δεν πιστεύω στους θεούς
αλλά πιστεύω απέραντα στον άλλο
Πιστεύω πως δεν είμαι καλός άνθρωπος
αλλά τον καθρέφτη τον αντέχω
Πιστεύω στο να αγαπάς ως να σου κοπεί η ανάσα
σαν να τραγουδάς στο ντουζ
Πιστεύω στην ποίηση όλη
μα ονόματα ποιητών καθόλου δεν θυμάμαι
Πιστεύω στη δύναμη της αδυναμίας
σαν να ντυθείς τη γύμνια
Πιστεύω στα βλέμματα των ματιών
και δεν κατεβάζω τα παντζούρια του θωρώ
Πιστεύω στης άγνοιας την αφέλεια
όπως και στην έκπληξη
Πιστεύω πως δεν ξέρω να πιστεύω
μα ξέρω πως ζω
***
ελαττώματα γραφής
η δυσλεξία και η δυσγραφία
δεν είναι καν πρόβλημα
η γραφομηχανή και τα κόλπα να χρησιμοποιείς άλλες γλώσσες
– τώρα τα ισπανικά
παιδί την ελάχιστη διάλεκτο του Πιεμόντε –
μάθημα της μητέρας μου για να ακούω τους τόνους και το ρήμα είμαι
είναι πάντα σωστά
όσο αφορά τα κόμματα δεν τα έχω ανάγκη
το ελάττωμά μου είναι να νιώθω ενδόμυχα όσα γράφω
σαν να άγγιζα τις φλέβες τις ουλές τις ρυτίδες
να βρω μέσα στους ασφάλτους αυτούς τρύπες και ρωγμές δέρματος ένα ρυθμό μια αρμονία
μια πόλη
το δικό μου
νομαδικό σπίτι δίχως τροχούς με παράθυρα στους κόσμους
απέραντα πλάνα αυτής της ταινίας που την λένε ζωή και μένα Αντόνιο
δεν έχει πάθος ή έρωτα ή παραλήρημα
να μην κυλά μέσα στο ψηφιακό μελάνι αυτές τις μέρες
ούτε μια λαχανιασμένη ανάσα άγχους φόβου ή συγκίνησης ή αγάπης
που δεν ανακατεύει τους στίχους
λίγο λιγότερο τα μαλλιά
αυτά τα υφάσματα απλώνω στην στέγη ή στην πίσω αυλή της ποίησης
δεν εξηγώ αλλά διηγούμαι
την καθημερινή ζωή στην δική της διαβολική ομορφιά
γι΄ αυτό αγάπη μου και φίλοι μου να μην σας ξαφνιάζει η σιωπή μου
είναι απλά σκηνές που περιμένουν να μελοποιηθούν
αλλά ζω πάντα όλο μου το είναι κι εσάς
είναι ελάττωμα γραφής
***
Αποσπάσματα από το “Ερωτικό ημερολόγιο δίχως ημερομηνίες”
(ποιητικό φωτορομάντζο)
είναι τα χάδια που σχεδιάζουν τα μάτια σαν καραβάνια με εξωτικά φορτία
χάδια της Παταγονίας
μακριά για να αγγίζουν τον παγωμένο Πόλο, να εξαπολύουν τα απέραντα πάθη του Cape Horn
χάδια της ανατολικής Λα Πλάτα
κατάλληλα να συγκρατούν να οριοθετούν τα κύματα της ηδονής ανάμεσα στο γλυκό και το αλμυρό νερό
χάδια των Άνδεων
ασταμάτητα ανεβοκατεβαίνουν και τρέχουν κάτω από το δέρμα και απ’ την θάλασσα
Καραϊβικά χάδια
κινούν τους γοφούς και κλέβουν με τις πτέρνες το χορό της γης
του δάσους χάδια
υφαίνουν τα κορμιά και δίνουν μια υγρή σκιά όπου να γλιστρούν
χάδια δικά μας
όλα ακόμα προς επινόηση
θα’ θελα να βρω τα λόγια
ή να σου πάρω το χέρι για να ψαχουλέψεις στην καρδιά μου
χάδια σαν κι αυτά που σταματάνε τον χρόνο
μάτια μισόκλειστα στον αναστεναγμό
να κινείς λόγια αργά για να ψιθυρίζεις
όνειρα περιπάτων πάνω μας
να σχεδιάζεις μια πρωτόγνωρη πόλη στο σώμα
κάθε δρόμος ένα ίχνος κάθε λεωφόρος μια περιπέτεια
και πλατείες και πάρκα όπου να αγκαλιάζω τα φιλιά σου
θα ‘θελα να βρω τα λόγια
για να προφέρω το όνομά σου
***
σε χαϊδεύω
σαν να άνοιγα συρτάρι
σε κοιτώ
διαφανή αντανάκλαση στο παράθυρο
σε φιλώ
σαν τον καφέ μου το πρωί
σ’ αγαπώ
σαν την καλημέρα
διάλυσε με αγάπη μου διάλυσε με
κάνε με φαντασία κάνε με
Antonio Nazzaro (Τορίνο, 1963). Ιταλός δημοσιογράφος, ποιητής, μεταφραστής, καλλιτέχνης βίντεο και πολιτιστικός διαμεσολαβητής. Ιδρυτής και συντονιστής του Πολιτιστικού Κέντρου Tina Modotti. Συνεργάζεται με το ιταλικό περιοδικό ποίησηςAtelier και το περιοδικό Fuori / Asse και με το Laboratori Poesia. Είναι υπεύθυνος για τη συλλογή ποιημάτων του εκδοτικού οίκου Edizioni Arcoiris Salerno. Συνεργάζεται, μεταξύ άλλων, με το περιοδικό Poesía της Βενεζουέλας και την Ærea της Χιλής και το περιοδικό Buenos Aires Poetry της Αργεντινής. Το 2013 δημοσίευσε το βιβλίο “Olor a, Turín Caracas sin return” στα ιταλικά και ισπανικά και το 2017 “Σημειώσεις από τη Βενεζουέλα. 2017: να ζεις στις διαμαρτυρίες”, και τα δύο βιβλία του εκδοτικού οίκου Edizioni Arcoiris Salerno. Έχουν μεταφραστεί και δημοσιευτεί έργα του σε διάφορες εθνικές και διεθνείς ανθολογίες. Τον Σεπτέμβριο θα κυκλοφορήσει το πρώτο βιβλίο δίγλωσσων ποιημάτων του “Migrant Love and the Last Cigarette” από τον Χιλιανό εκδοτικό οίκο RiL Editores, το ίδιο βιβλίο θα εκδοθεί επίσης στην Ιταλία από τον εκδοτικό οίκο Edizioni Arcoiris Salerno. Τον Σεπτέμβριο, ο ίδιος εκδοτικός θα δημοσιεύσει τη μετάφραση της ανθολογίας για το “Generación sin nombre” της κολομβιανής ποίησης που εκπονήθηκε από τον ποιητή και δοκιμιογράφο Federico Díaz Granados.