ΑΥΤΟΣ Ο ΟΜΟΡΦΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ
Σε παρακαλώ πες μου πως ήμουν καλό παιδί
Και πως ό,τι έκανα καλά ήταν καμωμένο
Κι η ατμόσφαιρα ήταν εντελώς αναπόφευκτη
Θέλω να μ’ αγαπάς
Με τρόπους που ποτέ δεν το έκανες
Έτσι ώστε να γίνω ένας ξεχασμένος κόσμος
Με ηλιοβασιλέματα ουράνιων τόξων πάνω από σκουροπράσινα δέντρα
Και η δροσιά της μέρας
Να γίνει φυσιολογική ξανά
Θα καθόμαστε να παρακολουθούμε το σώμα του νερού
Που κάποτε ονομάζαμε ένα είδος θανάτου
Ξέρεις ακόμα και στα όνειρά μου
Λες ότι ποτέ δεν θα το καταφέρω σωστά
Αυτό δεν είναι όνειρο
Καιγόμαστε εδώ χωρίς διαφυγή
Αλλά όσες φορές
Kαι να μιλούν για το φεγγάρι
Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ποιητής
Για να ξέρει πως το φεγγάρι
Είναι ακόμα μόνο μία αυταπάτη
Μόνο μία αυταπάτη
Το φεγγάρι όλους μας καλεί
Ελάτε πίσω, λέει
Αλλά δεν το ακούμε
Ήδη κατευθυνόμαστε
Για κάπου.
And that I did everything right
And that the atmosphere was exactly certain
I want you to love me
In ways that you never have
So that I become a forgotten world
With rainbow sunrises over dark green trees
And the cooling of the day
Becomes normal again
We will sit and watch the body of water
That we once called a sort of death
You know even in my dreams
You say I’ll never get it right
This is not a dream
We are burning here with no escape
But no matter how many times
They talk about the moon
It does not take a poet
To know that the moon
Is still only an illusion
Only an illusion
The moon calls out to all of us
Come back, it says
But we don’t hear it
Already on our way
To somewhere
H Dorothea Lasky έχει εκδώσει επτά ποιητικές συλλογές, η τελευταία με τίτλο Animal (Wave Books, 2019). Διδάσκει στο Columbia University και ζει στη Νέα Υόρκη.