* Μετάφραση Chiara Catapano (ευχαριστώ για την αναθεώρηση την Μαρία Κασσωτάκη και την Lucia Marcheselli Loukas)
Από το βιβλίο “Η ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗΣ ATYXIA” (Έκδοση Perrone, 2011, Ρώμη)
Σαν να έφτανε όλη την αδικία να την θάψεις σε τενεκέδες.
Η ορυκτή ώρα είναι άχρηστο τοπίο,
απρόβλεπτο, εξαφάνιση όλων των ευωδιών.
Ανέπαφο όντως, το φως. Όμως, ούτε καν ίχνος μοσχοβολιάς.
Τα λιβάδια πάνω στα μεταλλεία ουρανίου να τα δοκίμαζες, θα ‘ταν πικρά.
Ανένοχο γρασίδι.
Γρασίδι που, σαν να μην έτρεχε τίποτα, αναφύεται
από το μεσαιωνικό διαμελισμό ενός ενόχου δεμένου σε τέσσερις κινητήριους ίππους.
Πέρα από τις πιο άγριες κραυγές δεν περισσεύει ανάσα.
Μονάχα ζελατίνα και το σεληνιακό χαλί της περιφέρειας.
Σκέτη γραφή τώρα,
η δική μου.
*
Δεν γίνεται τα πάντα να πλυθούν με νερό,
οι φραγμοί του άγονου
συσσωρευμένοι για παράδειγμα
σε άμορφες πράξεις,
ή η μεταλλοφόρα μάζα
της Ενέργειας του Σατανά
που εσύ την πέταξες στον αέρα
και την έκανες να διακρίνει τον χρόνο,
υποθέτοντας αρετές,
πυροτέχνημα και θέρμανση.
Όμως για να πλύνεις τις βόμβες
χρειάζεσαι τοξικό διαλύτη και αποκριάτικες μάσκες
χειρίζεσαι πυραμίδα, αφροδίτη, πυρά
ναι, αλλά σε χαμηλές σπηλιές χίλια μέτρα κάτω από το πεζοδρόμιο
στις λακκούβες που έκλεψες απ’ τα σκουλήκια.
Να κρύψεις τις μπογιές,
αυτό τον άχρωμο ζωμό στα στεγανά κουτιά:
το ξέρεις πως έχουν μέσα τους παθιασμένη επικίνδυνη ύλη.
*
Τινάζεις από πάνω σου το αλάτι του ταξιδιού
και το ορυκτό μουρμούρισμα
των μορίων
εκείνη την κυματιστή κίνηση
πριν γίνει
πέτρωμα ή κοράλλι
εκείνο τον ήχο που έχεις χαραγμένο
σ’ ένα ιστιοφόρο νευρώνα,
ίσως αρμενίζει από τα χείλη
της δικής σου πιο ενδόμυχης σκέψης
το όραμα.
*
Εποποιΐα πραγμάτων στερεών και αδιάβροχων στο άσμα
Σκοτεινές σκάλες μέχρι τον τρίτο όροφο. Διακόπτης ρεύματος του 1944.
Να η κάμαρα σε νύχτα εκκρεμή μιας γυμνής λάμπας. Φύλλα τετραδίου
δίχως αρίθμηση με τον λάκκο σε μια γραμμή: εάν διαβάσεις μια σκέψη, θα σου πέσει απ’ το μάτι.
Στον τοίχο ένα σημείο, ένα κοκκινάδι, το ερυθρό άγγιγμα του καρπού
που μελάνιασε ανάμεσα στα αχλάδια. Η εποχή της σποράς των νεκρών… από χέρι σε χέρι
Από εξόριστο σε εξόριστο
*
Βοδινή Γλώσσα
Πλασμάτων καταβροχθισμένων στο καταχείμωνο
το σχέδιο η ανατομία το σχήμα αγανάκτησης
κάθε μεγάλου ζώου, της μεγάλης Άλκης ή Κριού
το μαρμάρινο δέρμα και η ροζ γλώσσα του
που αποκόπηκε και κείται
ξεκοιλιασμένη από τον αχανή μυκηθμό της
χορτασμένη απ’ την βοσκή
σαν όγκος αλατιού πάνω στην μαρμάρινη σελίδα.
Μόλις λειαίνεται στο δέρμα του κάθε ακρωτηριασμένο άκρο
το ρίγος εντοιχίζεται στο ρουθούνι. Αυτό το βοδινό μαύρο μαργαριτάρι
στη δοκιμή της δημιουργίας. Γιατί μια εξαντλημένη
μανία κατοικεί άθικτη στην υγρασία των αγριάδων
σταθερή κάτω από το ξεσχισμένο χαρτοφύλακα
που είναι οπλή τετράποδο χνώτο όσφρηση
μαγνήτης κι αγκιστρώνει καμπύλες πράσινων γκρεμισμένων τοπίων.
Πράγματα της γης φρικιαστικά τότε
στις αποθήκες της σιτοδείας. Το τραύμα του κρύου
ενδύει στους τοίχους μια φιγούρα:
προϊστορικό βόδι, επική ιδέα βίσωνος
που πια δεν λαμβάνει μέρος
αποκομμένο απ’ αυτό το σύγχρονο φως
(τι προβολή, τι κολακεία!)
της σπηλιάς.
Από το βιβλίο “ΜΩΒ ΝΥΡΕΜΒΈΡΓΗ” (Έκδοση Progetto Cultura, 2018, Ρώμη)
Η “Δίκη των γιατρών” της Νυρεμβέργης για Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας διήρκεσε από τις 9 Δεκεμβρίου 1946 έως τις 19 Ιουλίου 1947. Μέσα στους 18 τόμους της Δικαιοπραξίας αναφέρονται και απάνθρωπα πειράματα όπως η μεταμόσχευση οστών και οι ενέσεις πύου.
To διάπυρο αρχείο:
Δώδεκα χιλιάδες σελίδες πυρετού.
Tα φύλλα λεπταίνουν σε σχισμές
Πραγμάτων σε αντίφωτο: πειράματα
Ενώ ο χειμώνας μας καταβροχθίζει.
Σε ανάβαση αγκομαχητά και κλάματα.
Αυτή η λέξη σπάει τα αρχεία.
Τα έγγραφα της Νυρεμβέργης είναι τα φτερά
του πιο αδηφάγου ογκώδη τρόμου.
*
Σε κατάδυση
τα βάρη στην καρδιά
κρεμασμένη στο κατακόρυφο σκοινί.
Να δρέψεις Χρόνο από τα πέτρινα βαθιά χειρόγραφα.
Υπερβολικά αργός Χρόνος
με κομματάκια ήχου κι ανεπαίσθητους φλοιούς.
Καμία ελεγεία του αισθήματος να πετύχει απελευθέρωση ή κάθαρση.
Μονάχα πρωτοζωϊκός ήχος
που τον κατάπιε το προσευχητήριο του πηγαδιού.
*
Μια λέξη που επέζησε
που προσφέρθηκε στο πιάτο
του φύλλου,
διέσχισε
το δυνατό κύμα του πάγου του Άουσβιτς.
– που από κάθε άποψη είναι καλύτερη τοποθεσία από το Νταχάου
Επειδή δεδομένης της ευρύτητας της περιοχής προκαλεί λιγότερη περιέργεια – (παράθεμα από τον Σατανά)
Μια λέξη που επέζησε
Έμεινε για δεκατέσσερις ώρες στο ύπαιθρο
Με έξι βαθμούς κάτω απ’ το μηδέν.
Παγωμένη λέξη που σώθηκε μ’ ένα ζεστό μπάνιο.
Λέξη που παρουσιάζεται ακρωτηριασμένη
Ερείπιο και ήχος ζώου.
Μια λέξη που επέζησε είναι ο
Μακρύς πονεμένος μυκηθμός
Που αντηχεί από το πλανητικό σφαγείο.
Γιατί τα υποκείμενα των πειραμάτων μουγκρίζουν
Όταν παγώνουν. (παράθεμα από τον Σατανά)
*
Αυτά τα τελικά
δεδομένα:
Ο πίδακας πάει να μωβίζει; στο περικάρδιο
λευκό το χαρτί
χρώμα φιλντισένιο η βλέννα
υδρόβιος αέρας στα ηπατικά αγγεία.
Άνοιξε το γράμμα μ’ έναν ασημένιο χαρτοκόπτη:
“εάν το σφράγισμα στον καρδιακό κόλπο πετύχαινε, – σας πληροφορώ – στο υποκείμενο θα δινόταν χάρη.
Φιλικούς χαιρετισμούς σε σας και στην Αγαπητή Κυρία σας.
Χαΐλ Χίτλερ!”
Το φύλλο (… με τέσσερις φριχτές κηλίδες από μελάνι) είναι καταχωρημένο.
Ανεξίτηλη απόδειξη.
*
Με το κερί που καθιερώθηκε
στην έξοδο της νύχτας: 16 Οκτωβρίου
Χίλια εννιακόσια σαράντα τέσσερα.
Στις σήραγγες του Ιδρύματος
Ανατομίας στο Στρασβούργο
σβήνουν τα φώτα.
Κλείνουνε πόρτες: να χαιρόμαστε
που τα καταφέραμε να καταστρέψουμε
τις αποδείξεις!
Αλλά η υγρή καμπάνα των κρανίων
στο βάθος της γούρνας
αντιλάλησε.
Η Letizia Leone γεννήθηκε στην Ρώμη. Της ίδιας κυκλοφορούν τα εξής βιβλία: “Λίγα εκατοστά χιονιού” (Ρώμη, 2000), “Η ορυκτή ώρα” (Εκ. Perrone, Ρώμη, 2004), “Υγειονομικά χαρτιά” (Εκ. Perrone, Ρώμη, 2008), “Η στοιχειώδης ατυχία” (Εκ. Perrone, Ρώμη, 2011), “Βρώμικα κουφέτα” (Εκ. Lepisma, Ρώμη, 2013), “Τριαντάφυλλα και υπολείμματα” (Εκ. FusibiliaLibri, 2015), “Μωβ Νυρεμβέργη” (Εκ. Progetto Cultura, Ρώμη, 2018 – που έχει βραβευθεί με το βραβείο “Το δέντρο Τριαντάφυλλων”, 2019), “Σημειώσεις περί ενοχλήσεων ύπνου” (Εκ. Ensemble, 2020). Από τις πολυπληθείς ανθολογίες αναφέρουμε: “Ανθολογία του μεγάλου λεξικού της Ιταλικής γλώσσας” (UTET, Τορίνο, 1998), “Η φυσική των πραγμάτων” (υπό την επίβλεψη του G. Alfano, εκ. Perrone, Ρώμη, 2011), “χαμογέλα μου ακόμη” (υπό την επίβλεψη της Lidia Ravera, εκ. Perrone, Ρώμη, 2007 – το οποίο έγινε θεατρική παράσταση ” Οι αόρατες”, στο Θέατρο Valle, 2009), “Πως έχει τελειώσει ο πόλεμος της Τροίας δεν θυμάμαι” (υπό την επίβλεψη του Giorgio Linguaglossa, εκ. Progetto Cultura, Ρώμη, 2016), “Χαμογέλα, είσαι στο Νέπτουν” (Εκ. Fusibilia, 2018), “How The Trojan War Ended I Don’t Remember” (Chelsea Edition, New York, 2019). Είναι επίσης συντάκτης του διεθνούς περιοδικού “L’ombra delle parole”, και του περιοδικού ποίησης και ‘συγχρονικότητας’ “Il Mangiaparole” (Εκ. Progetto Cultura). Λαμβάνει μέρος στην “Ιστορία της Ιταλικής ποίησης – από την λυρική έως τον ποιητικό λόγο” (Ρώμη, 2011) και στην ανθολογία “Μετά το Χίλια εννιακόσια” (υπό την επίβλεψη του Giorgo Linguaglossa, Società Editrice Fiorentina, 2013). Τώρα οργανώνει εργαστήρια ανάγνωσης και ποιητικής γραφής στην Ρώμη