Η απόλυτη ποίηση δεν παράγεται παρά μόνο με έκτακτα θαύματα˙ τα έργα που συνθέτει εξ ολοκλήρου, συνιστούν μέσα στους αστάθμητους θησαυρούς μιας φιλολογίας ό,τι πιο σπάνιο και απρόβλεπτο υπάρχει. Μα όπως δεν μπορούμε να πλησιάσουμε το απόλυτο κενό και τον πιο χαμηλό βαθμό της θερμοκρασίας παρά μονάχα με εξαντλητικές προσπάθειες, παρόμοια η τελευταία καθαρότητα της τέχνης μας γυρεύει, από κείνους που την νοούν, τόσο τραχιούς και τόσο μακρούς καταναγκασμούς και δυσκολίες, που απορροφούν όλη τη φυσική χαρά του να είσαι ποιητής, για να μην σου αφήσουν παρά μονάχα την περηφάνια του ανικανοποίητου. Αυτή η αυστηρότητα είναι ανυπόφορη στους περισσότερους νέους, τους προικισμένους με ποιητικό ένστικτο. Οι διάδοχοί μας δεν ζήλεψαν τα μαρτύρια μας˙ δεν υιοθέτησαν τις λεπταισθησίες μας και κάποτε πήραν για ελευθερίες όσα εμείς δοκιμάζαμε για καινούργιες δυσκολίες. Ξανάνοιξαν έτσι τα μάτια στα συμβαίνοντα του είναι, που εμείς τα είχαμε κλείσει για να γίνουμε περισσότερο όμοιοι με την ουσία του.
Βιότοπος Πολιτισμού
