Ο Ρίτσος ζήτησε να με δει…
Είχα δημοσιεύσει στο περιοδικό Διαβάζω ένα εκτενές κείμενο για την «Ελένη» του Ρίτσου. Ο ποιητής ζήτησε να με γνωρίζει, κάτι που έγινε με σχετική καθυστέρηση, επειδή τότε ζούσα και σπούδαζα στη Γερμανία. Όταν βρέθηκα στην Αθήνα – έναν χρόνο, σημειωτέον, πριν από τον θάνατό του – τον επισκέφθηκα στην οδό Κόρακα, στον Άγιο Νικόλαο Αχαρνών. Είπαμε πολλά και διάφορα στις τέσσερις ώρες που κράτησε η επίσκεψη αυτή. Μου χάρισε κι ένα βιβλίο του με αφιέρωση. Με ρώτησε αν εκτός από κριτική γράφω τίποτε άλλο, και απάντησα αναληθώς ότι γράφω δοκίμια και μεταφράζω κείμενα πεζογράφων και εικαστικών καλλιτεχνών. (Κι ας είχα στην τσάντα μου ένα τετράδιο με ποιήματά μου). Μου είπε, αφού ασχολούμαι με το γράψιμο, να ακούσω τη συμβουλή του: να μην περάσει ούτε μία μέρα που να μην πιάσω στο χέρι μου το μολύβι, γιατί δεν πρέπει να χάσω ποτέ την επαφή μου με ό,τι ασχολούμαι. Και μου ζήτησε προτρεπτικά να γράψω για το «Αρχαίο Θέατρο», ποίημα που αγαπούσε ιδιαίτερα. Το έχω κάνει. Τη δε συμβουλή του την τηρώ ευλαβικά. Κάθε μέρα, μα κάθε μέρα γράφω. Και άρρωστος αν είμαι, συμβολικά πιάνω ένα μολύβι στο χέρι μου για να μη χάσω ποτέ την επαφή μου με τα γραπτά μου.