Για να ‘σαι τουλάχιστον σωστός
στα σχέδια και τα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς
κρατώ τη γλώσσα μου
γιατί νομίζω πως θα ‘ρθει η στιγμή
που δε θ’ αντέξω
και θα ξεσπάσω και δε θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω μ’ έναν φθόγγο
μ’ έναν ψίθυρο μ’ ένα τραύλισμα με μια κραυγή
που θα μου λέει: ΜΙΛΑ!
Στο μυαλό μου έρχονται οι στίχοι του μεγάλου Τούρκου συγγραφέα και πολιτικού ακτιβιστή Αζίζ Νεσίν. Σκέφτομαι πως αυτή η άλλη, η χαμένη, η μέσα γλώσσα, που ονομάζουμε λογοτεχνία είναι από μόνη της πολιτική πράξη που αντιστέκεται στη φθορά, στην ασχήμια, στο σκοτάδι των καιρών μας. Η λογοτεχνία είναι μια ρωγμή φωτός. Δεν ξέρω αν δίνει ελπίδα, σίγουρα όμως δηλώνει πως η κοινωνική πραγματικότητα είναι προβληματική, ενίοτε και απελπιστική. Προτείνει ενδεχομένως διεξόδους, αλλά δεν είναι ικανή να πάρει κανέναν από το χέρι, αν δεν το απλώσει ο ίδιος. Βαθιά μέσα μου πιστεύω πως λειτουργεί όπως το θείο. Θέλει κι άγγελος να νιώσει την αφή μας, για να μας δείξει τον δρόμο…
Ασφαλώς και μας επηρεάζει και μας εμπνέει. Τόσα βιβλία εκδίδονται άλλωστε κάθε χρόνο. Μέσα σε αυτό τον ωκεανό, ο καθένας και η καθεμία συναρμολογεί μεταξύ άλλων την θέαση του κόσμου του, του κόσμου μας. Αυτή τη θέαση τελικά κληρονομούμε, με αυτή συνομιλούμε, με αυτή πάμε τον κόσμο ίσως ένα βήμα παρακάτω, αντιστεκόμενοι στη ΣΙΩΠΗ.
Για να ‘σαι αληθινός μες στον καιρό σου
ρίξε την ποίηση στα σκυλιά
Από τις λέξεις κράτησε μονάχα
όσες φωτίζουν ως την άκρη της οργής
Κι αν πούνε πως την ποίηση πρόδωσες
μη φοβηθείς όσο θα λες αλήθεια.
Αυτός που πνίγεται δεν τραγουδά∙
Ουρλιάζει.
«Graffiti», Φοίβος Σταυρίδης