Ευθύμιος Λέντζας – Γυμνοί και μόνοι

Κάποτε οι δυνατότεροι βρίσκουν το σθένος της συμπόρευσης: λογοτεχνικής έκφρασης – κοινωνικής πραγματικότητας. Η ρεαλιστική γραφή σαν φάρος∙ σημαιοφόρος στο σκοτάδι, μιας, ως επί το πλείστον, λογοτεχνίας, που ψαχουλεύει στο παρελθόν για μια θεματική όχι μονάχα χιλιοειπωμένη, αλλά και νεκρή.Ζούμε την εποχή της παραπληροφόρησης, σε μια κοινωνική εικονική πραγματικότητα γεμάτη βία για τη βία, ταξική ανισότητα στο μέγιστο βαθμό, έναν οικογενειακό ιστό κατακερματισμένο. Ο σύγχρονος λογοτέχνης πονάει, καθισμένος για ώρες απέναντι από τον υπολογιστή του. Τόσο πολύ βαραίνει το στήθος του, τόσο κουράζονται τα μάτια του, που εξαντλημένος γυρίζει στο κρεβάτι, μην έχοντας γράψει ούτε μια λέξη που να εκφράζει πραγματικά την εποχή του.

Ελάχιστες είναι οι φωνές που επιστρέφουν στο άτομο. Μια ειλικρίνεια στη γραφή, όπως των ποιητών. Δεν ξέρω τον φόβο των πεζογράφων (διηγηματογράφων, μυθιστορηματογράφων)∙ βουβοί καταθέτουν άσαρκα κείμενα.

Ακούμε και δεν ακούμε τις σειρήνες του πολέμου∙ κλαίμε και δεν κλαίμε τον πνιγμό των ανθρώπων στου Αιγαίου τα αίματα. Ζούμε σε έναν κόσμο χιλίων ταχυτήτων. Ακτιβιστές καταστρέφουν πίνακες ζωγραφικής, φασίστες χαιρετούν ναζιστικά σε αίθουσες δικαστηρίων. Καθείς κι η άποψή του, σε έναν δρόμο που κανείς δεν συναντιέται με κανέναν.

Ο σύγχρονος λογοτέχνης βασανίζεται, μα αδυνατεί να εκφραστεί. Αναρωτιέμαι τι απέγιναν οι τρελοί; Που κρύφτηκαν οι ερωτευμένοι κι απόμεινε άδειο το παγκάκι; Είναι σκοτεινοί καιροί∙ αλήθεια λένε. Μα ίσως ακόμα προλαβαίνουμε να παραδώσουμε τα μολύβια μας στους μελλοθάνατους∙ όλο και κάποια ενδιαφέρουσα ιστορία θα έχουν να μας διηγηθούν.
Οι υπόλοιποι ας συνεχίσουμε την προσπάθεια. Γυμνοί και μόνοι, φτάνει να βρέχει, κι ας μην βιαστούμε να ανοίξουμε την ομπρέλα.