Η κοινωνική πραγματικότητα, όπως και η ζωή, δεν ρωτάει αν θέλουμε να συμβεί. Απλώς, συμβαίνει. Συμβαίνει και εξελίσσεται με τον δικό της τρόπο σε κάθε ιστορική περίοδο. Ο λογοτέχνης και η λογοτέχνιδα υπάρχουν στην κοινωνική πραγματικότητα όπως όλοι οι πολίτες. Το γεγονός πως ασχολούνται με έντεχνη εργασία δεν τους καθιστά ούτε περιθωριακούς ούτε καταραμένους ούτε αριστοκράτες. Το μόνο που ίσως τους καθιστά (ή τουλάχιστον θα όφειλε) είναι περισσότερο ευαίσθητους, αλλά και ευαισθητοποιημένους απέναντι στα κοινωνικά ζητήματα, ιδίως επειδή διαθέτουν τη δεξιότητα της παρατήρησης. Παρατηρούν τη φύση, τον συνάνθρωπο, τον εαυτό τους, τα γραπτά των άλλων. Παρατηρούν, ενώ συγχρόνως γράφοντας ενδοσκοπούνται. Συνεπώς, μοιάζουν να γνωρίζουν. Από το σημείο της επίγνωσης ως τη δράση χρειάζεται δρόμος. Ο λογοτέχνης και η λογοτέχνιδα μάλλον οφείλουν στη συλλογική δράση το ίδιο ποσοστό που οφείλουν και στην Τέχνη τους, προκειμένου να αλλάξουν όσα φοβούνται, όσα τους καθηλώνουν, όσα τους απειλούν. Οι λογοτέχνες, όσο λογοτέχνες κι αν είναι, παραμένουν πολίτες, και συνήθως σε χαλεπούς καιρούς καλούνται να αλλάξουν το παράδειγμα. Είτε γράφοντας, είτε ενεργώντας ή και με τα δύο μαζί.
ΥΓ. Όπου λογοτέχνης και πολίτης συμπεριλαμβάνονται στη σκέψη μου και καταλαμβάνουν χώρο ίσης αξίας και σημασίας τα θηλυκά «λογοτέχνιδα και πολίτισσα», καθώς και τα ουδέτερα «λογοτέχν@ και πολίτ@». Ώσπου να βρεθεί μια αποδεκτή λύση στη γραμματική και να υιοθετηθεί από την καθομιλουμένη, διατηρώ εν γνώση μου, όπου αυτό αρμόζει, αλλά και για λόγους αισθητικής του κειμένου, μόνο το αρσενικό άρθρο, έστω κι αν πράγματι πιστεύω πως υποδηλώνει την ηγεμονία του αρσενικού στη γλώσσα μου και πως η γλώσσα μου είναι προϊόν μιας πατριαρχικής κοινωνίας.